عملیات سوسنگرد

این عملیات در محور سوسنگرد به صورت نیمه گسترده در تاریخ ۱۳۵۹/۸/۲۶ به فرماندهی مشترک انجام شد.

عملیات سوسنگرد که از آن تحت عناوینی همانند «آزادسازی سوسنگرد» (عملیات آزادسازی سوسنگرد) یا «شکست حصر سوسنگرد» نیز یاد می‌شود، در پایان با شکسته شدن حصر سوسنگرد و آزادسازی این شهر در سال ۱۳۵۹ همراه شد.

 

در این عملیاتِ آزادسازی، در ابتدا در تاریخ ۶ مهرماه سال ۵۹ نیروهای عراقی بعد از شکستن مقاومت پاسداران و نیروهای ژاندارمری، شهر سوسنگرد را اشغال کردند، ولی پس از گذشت سه روز، یعنی در ۹ مهرماه، سپاه موفق شد که با کمک نیروهای خود به فرماندهی «علی غیوراصلی» شهر سوسنگرد را از حصر نیروهای عراقی خارج و آزاد نمایند. نیروهای عراقی بعد از گذشت مدتی، یعنی در بیست و یکم مهرماه شهر «بستان» را تصرف کردند و در بیست و چهارم آبان ماه سوسنگرد را بار دیگر (اینبار از سه طرف) تصرف کردند و به آن ورود پیدا نمودند، این در حالی است که دویست نفر از نیروهای ایرانیِ مدافع شهر (شامل پاسداران، بسیجیان و شماری از اهالی شهر) توانستند با استقامت در برابر عراقی‌ها مانع از سقوط شهر سوسنگرد شوند. بعد از سپری شدن دو روز از این ماجرا، یعنی در تاریخ بیست و شش آبان ماه ۱۳۵۹، نیروهای ایرانی در ارتش، سپاه و ستاد جنگ‌های نامنظم (گروه "شهید چمران") به کمک محاصره‌شدگان آمدند و توانستند دوباره این شهر را از اشغال نیروهای دشمن آزاد کنند.

ویژه‌نامه دفاع مقدس باشگاه خبرنگاران پیرامون این عملیات اینگونه می‌گوید که: "عملیات سوسنگرد (آزادسازی سوسنگرد)" از جمله عملیات‌های جنگی ایران-عراق می‌باشد که در محور سوسنگرد به شکل نیمه گسترده --در تاریخ ۱۳۵۹/۸/۲۶-- با فرماندهی مشترک انجام گردید. این عملیات قرار بود با حضور پاسداران و تیپ ۲ لشکر ۹۲ زرهی خوزستان و همچنین نیروهای ستاد جنگ‌های نامنظم اجرا گردد. طی آن، تمامی هماهنگی‌ها به منظور اجرایی شدن (و نجات مدافعان) تحت نظر آیت الله سیدعلی خامنه ای و شهید مصطفی چمران انجام شد و اینگونه در آن برنامه‌ریزی شده بود که تیپ ۲ زرهی ۹۲ به عنوان نیروی اصلی در عملیات آغازگر حمله به سوسنگرد باشد. سرانجام، عملیات مذکور آغاز گردید و در آن، چند فروند "بالگرد توپ‌دار کبری" نیز از این عملیات پشتیبانی کردند و در نهایت، حصر شهر شکسته شد.

 

در عملیات آزادسازی سوسنگرد مصطفی چمران و امیر قاسمی‌نو نقش فرمانده را ایفا می‌کردند که در آن، مصطفی چمران به عنوان فرمانده جنگ در خط مقدم آن حاضر شد و در نهایت پای وی جراحات زیادی پیدا کرد و حتی یکی از محافظان وی کشته شد، اما چمران ضمن کشتن یک راننده کامیون عراقی همراه با دیگر محافظش به سوی عقب بازگشت و برای مداوا به تهران منتقل شد.

طی این عملیات که با حضور و پشتیبانی هوایی نیز انجام شد و در آن از هواپیماهای اف-۵ و اف-۱۴ استفاده گردید، ۲۴ خلبان شرکت داشتند، از جمله «داود صادقی»، «محمود نعیمی»، «شیرافکن همتی»، «جلال آرام»، «پرویز نصری»، «بهنام غنامیان»، «احمد مهرنیا»،‌ «سیداسماعیل موسوی»، «سیاوش مشیری» «حبیب‌الله بقایی» ،«داوود سلمان»، «قاسم محمدامینی»، «ایرج عصاره»، «اکبر توانگریان» و ... که تعدادی از آنها در این عملیات کشته شدند، از جمله: «هوشنگ کیان‌آرا»، «سید محمدتقی حسینی»، «محمد کام‌بخش ضیایی»، «نعمت‌الله اکبری سامانی»، «یونس خوش‌بین» و «ابراهيم اميد بخش».