Снег

Апады снегу спалучаныя з ветрам называюць «завірухай». Зярністы снег — снег у выглядзе вельмі малых крышталікаў ільду з сярэднім памерам меней 1 мм.

Снежнае покрыва мае вяліка экалагічнае значэнне, ахоўвае глебу і расліны ад моцных маразоў.

 

Снег узнікае, калі маленькія кроплі вады ў аблоках далучаюцца да пылавых крупінак і замярзаюць. Крышталікі лёду, якія з’яўляюцца пры гэтым, не перавышаюць на пачатку 0,1 мм, падаюць уніз і растуць у выніку кандэнсацыі на іх вільгаці з паветра. Шасцікутавыя зоркі ўтвараюцца ў выніку асаблівай структуры малекул вады, магчымыя вуглы толькі 60° і 120°.

Пры хуткіх зрухах паветра, крышталікі неаднаразова вертыкальна рухаюцца ў атмасферы, часткова таючы і крышталізуючы ізноў. У выніку гэтага ўтвараецца змешаныя формы. Пры гэтым існуе такая разнастайнасць, што існаванне аднолькавых сняжынак немагчыма.

Белы колер абумоўлены ўтрыманнем у сняжынцы паветра. Святло адлюстроўваецца на паверхнях паміж крышталікамі і паветрам і рассейваецца. Сняжынкі складаюцца на 95 % з паветра, што абумоўлівае нізкую гаматнасць і параўнальна павольную хуткасць падзення (0,9 км/г). Самая вялікая сняжынка мела дыяметр 12 см, але звычайна сняжынкі маюць каля 5 мм у дыяметры пры масе 0,004 г.

Снег растае пры тэмпературах паветра вышэй за 0 °C ці ад сонечнага святла. Вільготнае паветра спрыяе раставанню.

• Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.15: Следавікі — Трыо / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 2002. — Т. 15. — 552 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0251-2 (Т. 15).

•   На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Снег