Στυλιανός Γαλερός

Πατέρας του ήταν ο Ανδρέας Γαλερός (Γαλεραντρέας), γόνος της μεγάλης αγωνιστικής και πολεμικής οικογένειας των Γαλερών, συνδεόμενος με φιλία με τον συμπολεμιστή του οπλαρχηγό Ιωσήφ Λιάπη από την Νίμπρο Σφακίων και από τους Καλονυχτιανούς υπογράψαντες το ψήφισμα του Δήμου Ρουστίκων για ένωση με την Ελλάδα, στις 16 Μαρτίου 1905. Μητέρα του η Καλλιρόη (Καλλιρή) ή Πηνελόπη Ηλιομαρκάκη από τα Ρούστικα Ρεθύμνης, κόρη του Βασιλείου ή Αναγνώστη Ηλιομαρκάκη, αγωνιστή Β' Τάξεως Νομού Ρεθύμνης και αρχηγού των επαναστάσεων 1866 και 1878 στη περιοχή του Ρεθύμνου, από τον οποίο πήρε και τα πρώτα πατριωτικά διδάγματα.

Κρητικές Επαναστάσεις

Παρότι η στρατολογική του κλάση ήταν το 1899, έχοντας το πάθος της ελευθερίας του τόπου του, συμμετείχε ως ενήλικος από τις 18 Μαίου 1896 στην Κρητική Επανάσταση (1895-1898) και στις μάχες του Αρμού του Πάνω Βαλσαμονέρου, του Βιολή το Χαράκι στις 22 Φεβρουαρίου του 1897 και στο Σωμαθιανό φαράγγι στις 4 Αυγούστου 1897. Συμμετείχε επίσης στην Επανάσταση του Θερίσου, όπου ο Ελευθέριος Βενιζέλος τον χρησιμοποίησε σε εμπιστευτικές αποστολές.

Απελευθέρωση Επαρχίας Χειμάρρας Βορείου Ηπείρου

Ως ταμίας του Σκοπευτικού συλλόγου Ρεθύμνης "Το Αρκάδι", συνέβαλε στην εκπαίδευση των Ρεθύμνιων και μελών του συλλόγου στα όπλα, αναμεσά τους και ο ξάδερφος του Γαλερός Ι. Γεώργιος, ώστε να λάβουν μέρος στις επερχόμενες πολεμικές περιπέτειες του Έθνους. Στους Βαλκανικούς πολέμους, ως οπλαρχηγός συγκρότησε και εξόπλισε τον Οκτώβριο του 1912 με δικά του έξοδα, αντάρτικο και άτακτο σώμα 44 ανδρών από Κρήτες και άλλους Έλληνες εθελοντές. Το σώμα των εθελοντών, το οποίο ήταν ένα από τα 77 σώματα Κρητών των Βαλκανικών Πολέμων, συμμετείχε στο Αποβατικό σώμα Χειμάρρας που συγκροτήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1912 στην Κέρκυρα, μαζί με τμήματα του Ελληνικού Στρατού και συνολικά 200 Κρήτες κατά πλειοψηφία (μετά των επίσης Κρητών οπλαρχηγών Παπαγιαννάκη Γεώργιο από Αγία Ειρήνη Σελίνου, Τζούλια Ν. Στυλιανό από τον Κρουσώνα, Παπαδάκη Εμμανουήλ και Πολυξίγγη Ιωάννη από Άνω Ασίτες καθώς και των Βορειοηπειρωτών οπλαρχηγών Πανάτση Θεόδωρου και Μήλιου Ιωάννη) υπό τις διαταγές τις οποίες έδιδε ο Ταγματάρχης Σπύρος Σπυρομήλιος. Όλοι αυτοί μαζί με μικρή δύναμη Χειμαρριωτών, επιχειρούν με απόβαση στον όρμο Σπήλια για την κατάληψη της Χειμάρρας και την απελευθέρωσή της από τους Τούρκους με τους οποίους συνεπλάκησαν στις 5 Νοεμβρίου 1912 και ο Σημαιοφόρος Κωνσταντίνος Αγγελάκης από το καπετανάτο Κυρβιτσάκη του σώματος Γαλερού υψώνει την ελληνική σημαία στην Χειμάρρα. Πέραν της Χειμάρρας απελευθερώνουν και τα χωριά του κατά πλειοψηφίαν ελληνικού καζά της Χειμάρρας, Βούνο, Λιάτες, Δρυμάδες και Παλάσα, φθάνοντας ως την διάβαση του Λογαρά και διακρίθηκε με το σώμα του και τους λοιπούς Κρήτες εναντίων των Αλβανών στη μάχη του Λογαρά στις 12/11/1912 και στη νικηφόρα μάχη της Παλάσσης (θέση Γκρόπα της περιοχής Λογαρά) εναντίων των Τούρκων στις 27 και κυρίως 28 Δεκεμβρίου 1912. Στη μάχη αυτή χάνει 4 στρατιώτες, τους Χρήστο Δημητριάδη από Λαμία, Κοσμά Μπάμπη από Παλάσσα, Νικόλαο Σωτηράκο από Οίτο Οιτύλου Μάνης και Ιωάννη Στυλ. Νικητάκη από Καλή Συκιά Ρεθύμνης. Στις 13/11/1912 το αποβατικό σώμα ενισχύθηκε με λόχο 100 ανδρών από την Κέρκυρα. Συνολικά με το σώμα του, έμεινε 5 μήνες στην περιοχή της επαρχίας Χειμάρρας.

Λοιπή Πολεμική Δράση

• Β' Βαλκανικός Πόλεμος: ο Γαλερός προτείνει στον Βενιζέλο να λάβει μέρος στον πόλεμο με το σώμα του.
• Ένωση Κρήτης με Ελλάδα: Ο Γαλερός μαζί με τους Γαλλιανό, Γοβατζή, Βιστάκη και Νενεδάκη συγχαίρουν για την Ένωση τηλεγραφικά ως οπλαρχηγοί εθελοντικών σωμάτων τμήματος Ρεθύμνης τους αρχηγούς του Κράτους Βασιλιά Κωνσταντίνο και Κρήτα Πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος και απαντά με ευχαριστίες τηλεγραφικά και με αποδέκτη τον ίδιο τον Στυλιανό Γαλερό.
• Κίνημα Εθνικής Αμύνης: Ο Στυλιανός Γαλερός ήταν από τα κορυφαία στελέχη του κινήματος Εθνικής Αμύνης στο Ρέθυμνο στο συλλαλητήριο της 16 Σεπτεμβρίου 1916 όπου δηλώθηκε πίστη του Ρεθύμνου στην Κυβέρνηση Χανίων μετέπειτα Κίνημα Εθνικής Αμύνης με απαρχή την αποβίβαση του Τζιφάκη στο λιμάνι του Ρεθύμνου στις 13 Σεπτεμβρίου 1916 και την οργάνωση σώματος από τον ίδιο τον Γαλερό τότε που έλαβε και τον βαθμό του ανθυπολοχαγού.
• Μακεδονικό Μέτωπο: Διεκρίθη στην μάχη της Δοϊράνης στις 5/18 Σεπτεμβρίου 1918.
• Ουκρανική Εκστρατεία: συμμετείχε ως ανθυπολοχαγός με την ΙΙ Μεραρχία και 7ο Σύνταγμα Πεζικού και διεκρίθη στη μάχη του Μαλ-Μπουγιαλήν (23-24 Μαρτίου 1919), τιμώμενος με πολεμικό σταυρό Γ' Τάξεως.
• Μικρασιατική Εκστρατεία: Διακρίθηκε στην υπεράσπιση των Λύγδων Οδεμησίου από τους Τσέτες. Στις 29/4/1921 ή στις 28/5/1921 παραιτείται από το στράτευμα, κατόπιν αιτήσεως του, οπότε και επιστρέφει στο Ρέθυμνο.
• Κίνημα της 11ης Σεπτεμβρίου 1922: Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή που οδήγησε στην έξωση του βασιλέα Κωνσταντίνου από την Ελλάδα από το επακόλουθο στρατιωτικό κίνημα Πλαστήρα - Γονατά, ήταν από τους Ρεθεμνιώτες Βενιζελικούς οπλαρχηγούς που στα γεγονότα του Ρεθύμνου 15 με 17 Σεπτεμβρίου 1922, κατάφεραν με την ανάπτυξη πολιτοφυλακής, να σωθεί το Ρέθυμνο από την άναρχη δράση διαφόρων ένοπλων ομάδων και να περάσει στην Επαναστατική διοίκηση. Με τον αδερφό του Ιωάννη και τον ξάδερφο του Χαράλαμπο Γαλερό συγχαίρουν την Επαναστατική Κυβέρνηση Αθηνών για την εκτέλεσι των έξι στις 15/11/1922, που καταδικάστηκαν ως υπαίτιοι της Μικρασιατικής Καταστροφής.

Μεταπολεμική Δράση

Επαγγελματική Δράση

Διέμενε στο Ρέθυμνο σε σπίτι στην οδό Παπαμιχελάκη που του είχε παραχωρήσει για τις πατριωτικές του υπηρεσίες το Κράτος και εργαζόταν ως εμπορομελισσουργός.

Δημαρχιακός Πάρεδρος Πόλεως Ρεθύμνης

Υπάρχει οδός του Ρεθύμνου που φέρει το όνομά του (απόφαση επί τελευταίας δημαρχίας Δημήτρη Αρχοντάκη, χωροθέτηση οδού επί δημαρχίας Γιώργη Μαρινάκη), μεταξύ της συμβολής των οδών Κονδυλάκη και Ετεάρχου, καθώς και της οδού Μάρκελλου, στον Μασταμπά (ταχυδρομικός κώδικας 741 32), καθώς είχε υπηρετήσει και τον Δήμο Πόλεως Ρεθύμνης επί δημαρχίας του συγγενή του Μενέλαου Παπαδάκη από τη θέση του αντιδημάρχου (δημαρχιακού ή δημάρχοντος παρέδρου δήμου πόλεως Ρεθύμνης)), ή δημάρχου αντ αυτού όταν απουσιάζε από την πόλη ο δήμαρχος και του συνεργάτη του στην υπηρεσία πρασίνου , από την 5η Δεκεμβρίου 1922 έως 11/10/1924 ή τον Οκτώβριο 1925 ή 1η Δεκεμβρίου του 1925 ή τα τέλη του 1925. Σημαντική η δράση του, όπως η διάθεση τροχοφόρου καταβρεχτήρα για την λείανση των χωματινών οδών της πόλης του Ρεθύμνου και ως δημαρχών Ρεθύμνου αποτρέπει κυβερνητικά μέτρα απαλλαγής κακοποιών στοιχείων που λυμαίνονταν την Κρήτη. Είχε εκδηλώσει υποψηφιότητα το 1924 για νομαρχιακός σύμβουλος επαρχίας Ρεθύμνης.

Πολιτική Δραστηριότητα

Στην Ακρόπολη του Βενιζελισμού, το Ρέθυμνο, θεωρούνταν ακραιφνής και καβίδικος φίλος του Κόμματος των Βενιζελικών Φιλελευθέρων, γεγονός που αποδεικνύει με αρθρογραφία του ο ιατρός Σταμάτης Ρολόγης, αναφερόμενος στην απέχθειά του προς τον Μπολσεβικισμό. Το 1916 ήταν αναπληρωματικό μέλος επαρχίας Ρεθύμνης του διοικητικού συμβουλίου του Κέντρου των Φιλελευθέρων.

Εφεδρικό Κίνημα

Θεωρεί την οργάνωση εφεδρικού σωματείου στον νομό Ρεθύμνης ως απαραίτητη, προκειμένου να ελεγθούν όσοι από τους συνοπαδούς του ενήργησαν για τα δικά τους συμφέροντα, αντί να αποτρέψουν την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του 1920 και την συνεπακόλουθη Μικρασιατική Καταστροφή.

Συμμετέχει σε επιτροπή εφέδρων τον Ιανουάριο του 1925, ως έφεδρος αξιωματικός, η οποία με υπόμνημα της προς τον πρωθυπουργό Ανδρέα Μιχαλακόπουλο στις 11/1/1925 ημέρα Κυριακή ζητάει την απαγόρευση βίαιης έξωσης εφέδρων εκ Μουσουλμανικών αστικών κτημάτων από τις τοπικές αρχές του Ρεθύμνου, καθώς ήταν έντονο το στεγαστικό πρόβλημα, ένεκα της συσσώρευσης προσφύγων στην πόλη του Ρεθύμνου μετά την Μικρασιατική Καταστροφή. Αποδοκίμασαν προς τούτον τους συμπολίτες μέλη της επιτροπής επί του ελέγχου των αστικών κτημάτων ανηκόντων σε ανταλλαγέντας Μουσουλμάνους Χαρίλαο Πετυχάκη, Λεωνίδα Δρανδάκη και Ιωάννη Σκευάκη που έσπευσαν να υπογράψουν αποφάσεις εξώσεως εφέδρων.

To 1928 με τον χωριανό του Ιωάννη Βούρβαχη και άλλους οπλαρχηγούς έθεσαν στην Βουλή εκκρεμή ζητήματα όπως την μέριμνα που έπρεπε να δείξει το Κράτος για τις υπηρεσίες τους στα πολεμικά μέτωπα.

Θάνατος

Πέθανε στις 21 Φεβρουαρίου του 1934, ημέρα Τετάρτη, από ανακοπή καρδιάς, εν μέσω μίας μεγάλης διαχρονικά χιονιάς που είχε καταστρέψει ελαιόδεντρα και η νεκρώσιμος ακολουθία εψάλη την ίδια μέρα στον Ναό των Εισοδείων Ρεθύμνης (Μητρόπολη) χοροστατούντος του Μητροπολίτη Κρήτης Τιμοθέου Β΄ Βενέρη, ο οποίος και τον νεκρολόγησε. Επίσης επικήδειους γι' αυτόν δημοσίευσαν και εκφώνησαν ο γιατρός Μιχάλης Ευκλείδης, ο Επίσκοπος Ρεθύμνου και Αυλοποτάμου Τιμόθεος Βενέρης, από την εφημερίδα «Τύπος» ο διευθυντής Μάνος Τσάκωνας και ο προϊστάμενος τυπογραφείου Γεώργιος Γεωρβασάκης, ο αρχηγός του Πανεφεδρικού Συλλόγου Νομού Ρεθύμνου Αντρέας Παπαδάκης, ο Νομάρχης Ρεθύμνης Γ. Σήφακας, ο Ατσιπουλιανός οπλαρχηγός Μάρκος Αβάτζος και ο πρόεδρος της λεγεώνας αγωνιστών Στυλιανός Μαρκιανός. Στεφάνια κατατέθηκαν από τον Γενικό Διοικητή Κρήτης Ιωάννη Μουτζουρίδη δια του Μάρκου Παχουλού, Δήμαρχο Ρεθύμνης Τίτο Πετυχάκη, Πανεφεδρικό Σύνδεσμο Νομού Ρεθύμνης, Ταμείο Ελαίας, Οικογένεια αδερφού του Ιωάννου Ανδρ. Γαλερού, συμπολεμιστές οπλαρχηγούς Ρεθύμνης, Ταμείο Εφέδρων πολεμιστών, Γεωργική Υπηρεσία και Γεωργικό Επιμελλητήριο Ρεθύμνης, του οποίου υπήρξε ταμίας.

Ο θάνατος του προκάλεσε αίσθηση και στο Πανελλήνιο, καθώς σε συνεδρίαση της Βουλής των Ελλήνων, τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή εις μνήμην του.

• Ιστορία Βαλκανοτουρκικού Πολέμου 2 τόμοι
• Ο έμπιστος του Βενιζέλου Ρεθυμνιώτης οπλαρχηγός Στ. Γαλερός εφημερίδα Πατρίς Ηρακλείου
• Βιβλιοθήκη Βουλής των Ελλήνων φιλμ 87 αναγγελία θανάτου Στυλιανού Γαλερού: Εφημερίδα Ο Τύπος, 22 Φεβρουαρίου 1934 σελ.2 Στυλιανός Α. Γαλερός και σελ.3 Ληξιαρχείον Ρεθύμνης Γεννήσεις - Γάμοι - Θάνατοι 21 Φεβρουαρίου 1934 Αρχειοθετήθηκε 2022-01-29 στο Wayback Machine.
• Εφημερίδα Παρατηρητής Χανίων 6 Μαρτίου 1934, σελ.2: αναφορά για θάνατο Γαλερού^{[νεκρός σύνδεσμος]}
• Βιβλιοθήκη Βουλής των Ελλήνων φιλμ 111 πιστοποίηση ώρας θανάτου Στυλιανού Γαλερού, μέλους του διοικητικού συμβουλίου Γεωργικού Επιμελητηρίου Ρεθύμνης: Εφημερίδα Ο Τύπος, 8 Μαρτίου 1934 Εις μνήμην Στ.Γαλερού σελ.2 Αρχειοθετήθηκε 2022-01-29 στο Wayback Machine.
• Μεγάλη Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαίδεια έτος 1929: λήμμα Γαλερός Στυλιανός τόμος 2, παράρτημα σελ. 508, https://anemi.lib.uoc.gr/php/pdf_pager.php?rec=/metadata/e/3/e/metadata-01-0001601.tkl&do=276657_02.pdf&pageno=512&width=619&height=906&maxpage=843&lang=en
• Ανέκδοτα των δύο μας πολέμων: Ηλία Οικονομόπουλου: σελ.43/83, Οι αετοί της Χειμάρρας, http://anemi.lib.uoc.gr/php/pdf_pager.php?rec=/metadata/7/0/3/metadata-1lmlp0p8bfvus3a4n2qej80qd2_1305719620.tkl&do=89160_w.pdf&pageno=43&width=841&height=595&maxpage=268&lang=en
• Μάρκος Αβάτζος με επικήδειο για Στυλιανό Γαλερό, Κρητική Επιθεώρησις 1 Μαρτίου 1934, φιλμ 182, σελ.2: http://srv-web1.parliament.gr/display_doc.asp?item=40391&seg=7499 Αρχειοθετήθηκε 2020-09-18 στο Wayback Machine.
• Στυλιανός Ανδ. Γαλερός: Έτρεφε τους στρατιώτες του με δικά του έξοδα
• ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΕΣ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ ΤΟ 1917 Στυλιανός Γαλερός: Μια δυναμική παρουσία σε κάθε κάλεσμα της πατρίδας

Αυτό το λήμμα σχετικά με έναν στρατιωτικό χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.