Η Παννονία είναι αρχαία περιοχή της κεντρικής Ευρώπης, που οριζόταν βόρεια από το Δούναβη και βρισκόταν στη θέση της σημερινής Ουγγαρίας και εν μέρει της Κροατίας, της Σερβίας, της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, της Σλοβενίας, της Αυστρίας και της Σλοβακίας.
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Η περιοχή λέγεται πως έλαβε την ονομασία της από την ιαπετική ρίζα -πεν- που σημαίνει: υγρός και νερό, λόγω των πολλών ποταμών που την διασχίζουν. Ωστόσο δεν αποκλείεται η ονομασία Παννονία να σχετίζεται και με την αρχαία πόλη της Κρήτης Παννόνα ή Φαννόνα που βρίσκεται στο χωριό άγιος Θωμάς. Η ονομασία που της έδιναν οι αρχαίοι Έλληνες γεωγράφοι ως Παιονία, ίσως να προϋποθέτει και κάποια γλωσσική συσχέτιση με την Παιονία του νότου.
Υποστηρίζεται ότι οι κάτοικοι της Παννονίας ήταν Ιλλυριοί σε άμεση όμως γειτνίαση με τους Θράκες στα ανατολικά (Δάκες) και στα νοτιοανατολικά (Δάρδανοι και Μοισοί). Ενδείξεις υπάρχουν από το Παννονικό φύλο των Βρεύκων που ζούσε στην αρχαία Σιγγιδόνα (Βελιγράδι) και των Αμαντίνων στα ανατολικά των Βρεύκων (συγγενών των Αμάντων, οι οποίοι κατά τον Στέφανο Βυζάντιο ήταν το θρακικό φύλο των Αβάντων από την Τροία). Εκτός αυτού πόλεις της Παννονίας ήταν η Ηράκλεια (η σημερινή Τακ της κεντρικής Ουγγαρίας), το Βριγέτιο (η Szőny της Ουγγαρίας), η Σάλα, η Σκαραβαντία (το Σόπρον της βορεοδυτικής Ουγγαρίας), η Κέρτισσα, στο σημερινό Τζάκοβο της Κροατίας). Μετά τους Θράκες καί τους Ιλλυριούς, εισέβαλαν στην χώρα οι Κέλτες (4ος αι. π.Χ.) που νικήθηκαν από τους Δάκες του Βοιρεβίστα το 60 π.Χ.
Το 35 π.Χ. εισέβαλαν στην Παννονία τα στρατεύματα του Οκταβιανού (που δεν έφερε ακόμα τον τίτλο του Αυγούστου). Σύμφωνα με το Σουητώνιο ο Οκταβιανός τραυματίστηκε δύο φορές στη διάρκεια αυτής της εκστρατείας. Στη συνέχεια ο Οκταβιανός ασχολήθηκε αποκλειστικά με τον αγώνα για την εξουσία κατά του Μάρκου Αντώνιου.
Μεταξύ 12 και 9 π.Χ. οι Ρωμαίου υπό τη διοίκηση του Τιβέριου ξαναεπιχείρησαν την κατάκτηση της Ιλλυρίας. Ο Τιβέριος πρέπει να επενέβη εκ νέου μεταξύ 6 και 9 μ.Χ. για να καταστείλει μια Ιλλυρική εξέγερση στο πλαίσιο ενός δύσκολου πολέμου, όπου συμμετείχαν τουλάχιστον 15 λεγεώνες και άλλα βοηθητικά σώματα, μια σημαντική δύναμη μεταξύ 150 000 και 180 000 στρατιωτών. Μετά τη νίκη του η Ιλλυρία διαιρέθηκε σε Δαλματία και Παννονία. Η Παννονία οργανώθηκε σε αυτοκρατορική επαρχία, διοικούμενη από ένα Ρωμαίο έπαρχο, επικεφαλής τριών λεγεώνων.
Το 14 μ.Χ, με την ενθρόνιση του παλιού τους στρατηγού Τιβέριου, οι λεγεώνες της Παννονίας και της Γερμανίας εξεγέρθηκαν και απαίτησαν μισθό ίσο με εκείνο των πραιτωριανών που έδρευαν στη Ρώμη. Η πειθαρχία επαναφέρθηκε σύντομα από το Δρούσο, γιο του νέου αυτοκράτορα, που επίσης αναδιοργάνωσε την επαρχία και ξεκίνησε την κατασκευή νέων δρόμων.
Ο Δρούσος ξεκίνησε την κατάληψη της περιοχής βόρεια του ποταμού Δράβου, κατασκευάζοντας 18 ως 20 ρωμαϊκά φρούρια σε Ακουίνκουμ (στη Βουδαπέστη-Ομπουντα), Αραμπόνα (Γκιόρ), Μπριγκέτιο, Γκόρσιουμ,, Λουσόνιουμ (Ντουνακομλόντ), Mάλατα, και Τευτομπούργκιουμ (Ντάλι).
Ο Τάκιτος αναφέρει επίσης ότι το 50 μ.Χ., επί της βασιλείας του αυτοκράτορα Κλαύδιου, ο Βάννιος, βασιλιάς των Κουαδών (γερμανικό φύλο), εκδιώχθηκε από τους δικούς του υπηκόους, που είχαν κάποια στιγμή ζητήσει τη βοήθεια του βασιλιά των Ερμουνδούρων (γερμανικό φύλο), κάποιου Βιμπίλιου, και των Λύγιων. Ο Κλάυδιος, ανησυχώντας για τα γεγονότα αυτά αλλά αρνούμενος να παρέμβει άμεσα στη σύγκρουση, διέταξε τον κυβερνήτη της Παννονίας Παλπιέλο Ιστρο "να καταλάβει την όχθη του Δούναβη με τη λεγεώνα του και βοηθητικές δυνάμεις από την ίδια τη χώρα" για να διασφαλίσει την προστασία των ηττημένων και την αποτροπή της εισβολής των νικητών βαρβάρων στη ρωμαϊκή επαρχία. Η λεγεώνα ήταν η XV Apollinaris και το νέο φρούριο, όπου εγκαταστάθηκε, ήταν εκείνο του Κάρνουντουμ (Μπαντ Ντόιτς-Αλτενμπουργκ, Αυστρία). Στη συνέχεια οι γιοι της αδελφής του Βάννιου, Βάγκιων και Σίδων, μοιράστηκαν το μεγάλο βασίλειο των Σουηβών (Κουαδών και Μαρκομάνων) αλλά διατήρησαν την απόλυτη πίστη τους στη Ρώμη και η σύγκρουση αποφεύχθηκε.
To 69 η στρατιά του Δούναβη εξεγέρθηκε εκ νέου, αλλά για πολιτικούς λόγους : όταν στη Ρώμη οι πραιτωριανοί δολοφόνησαν το νόμιμο αυτοκράτορα Γάλβα, η στρατιά του Ρήνου επέβαλε το Βιτέλλιο, αλλά η ο στρατιά του Δούναβη συσπειρώθηκε γύρω από το Βεσπασιανό, και συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάρρησή του στο θρόνο του αυτοκράτορα.
Ο Βεσπασιανός εξετίμησε τη σημασία των παραδουνάβιων επαρχιών και ίδρυσε πολλές αποικίες βετεράνων στην Παννονία, μεταξύ αυτών το Σίρμιο (σημερινή Σρέμσκα Μιτρόβιτσα) και τη Σίσια (σημερινό Σίσακ). Ο στρατός κατέστη παράγων εκρωμαϊσμού των τοπικών πληθυσμών και, ως μεγάλος καταναλωτής, πρόξενος βιοτεχνικής και εμπορικής δρασηριότητας. Οι ντόπιοι που απασχολούντο στις ρωμαϊκές μονάδες απέκτησαν την ιδιότητα του ρωμαίου πολίτη και πήραν ως επώνυμο το όνομα του βασιλεύοντα αυτοκράτορα, πράγμα που εξηγεί τη παρουσία Φλάβιων, όπως ο Φλάβιος Κωνστάντιος Χλωρός, Βαλέριων και Αυρήλιων. Η Παννονία έγινε σταυροδρόμι στρατιωτικών και εμπορικών δρόμων στους άξονες Ρήνου-Βαλκανίων και Ιταλίας-Βαλκανίων και του εμπορικού δρόμου προς τη Βαλτική. Δύο εμπορικοί δρόμοι διέσχιζαν την Παννονία εκ δυσμών προς ανατολάς :
Οι δύο αυτοί δρόμοι συναντιόντουσαν στη Μούρσα (σημερινό Όσιγιεκ) και συνέχιζαν από το Σίρμιο προς τη Μοισία.
Προς το 105 ο Τραϊανός διαίρεσε την επαρχία σε Ανω Παννονία στα δυτικά και Κάτω Παννονία στα ανατολικά. Τα προσδιοριστικά αυτά δεν καθορίζονταν μόνο από την έννοια της πορείας του Δούναβη, αλλά επίσης από την απόσταση σε σχέση με τη Ρώμη ακολουθώντας τους οδικούς άξονες : ο ταξιδιώτης που ερχόταν από την Ιταλία συναντούσε πρώτα την Ανω Παννονία και μετά την Κάτω Παννονία. Οι μεγαλύτερες πόλεις της Ανω Παννονίας ήταν :
Εκείνες της Κάτω Παννονίας ήταν :
Στο τέλος του 2ου αιώνα η Παννονία αποκτά μεγάλη στρατηγική σημασία για τις επικοινωνίες μεταξύ δύσης και ανατολής της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, που θα της επιτρέψει να απωθήσει τις γερμανικές επιδρομές που περνούσαν το Δούναβη ή να αντιμετωπίσει ανταγωνιστές για τον τίτλο του αυτοκράτορα.
Ο Δαλματός Διοκλητιανός ανεβαίνει στην εξουσία το 284 και θέτει τέρμα στη σειρά των σφετερισμών θεσπίζοντας το σύστημα της τετραρχίας. Ο Παννόνιος Μαξιμιανός ανεβαίνει στην εξουσία το 285. Οι τετράρχες αναδιοργανώνουν τις επαρχίες για να βελτιώσουν τη διοίκηση και την άμυνα :
Η Παννονία, συνολικά θεωρούμενη, διατηρεί τη σημασία της στις διαμάχες της Αυτοκρατορίας για την εξουσία λόγω της ισχύος του Ιλλυρικού στρατού.
Στα μέσα του 4ου αιώνα η Παννονία ενεπλάκη επίσης στη διαμάχη μεταξύ Ορθοδόξων και Αρειανών :
Το 387 οι Σαρμάτες κατέλαβαν οριστικά την Παννονία, από όπου απειλούσαν την Ιταλία από το 392.
Το 388 ο Θεοδόσιος Α΄ νίκησε το Μάξιμο στη Σίσια (σημ. Σίσακ) επί του Σάβου και τον συνέλαβε στην Ακυληία.
Το 395 η οριστική διαίρεση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας απέδωσε την Παννονία στη Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Στην πράξη οι Ρωμαίοι δεν εξουσίαζαν παρά μόνο ορισμένους θύλακες των εδαφών της, όπου εγκαταστάθηκαν και συνέχισαν να εισρέουν οι βάρβαροι. Από το 400 περνούσαν οι Βησιγότθοι του Αλάριχου Α΄, πριν επιτεθούν στην Ιταλία. Προς το 440 οι Ρωμαίοι εκκένωσαν τις τελευταίες πόλεις που απειλούνταν από τους Ούννους. Η Παννονία εντάχθηκε στην εφήμερη αυτοκρατορία του Αττίλα, από όπου εξαπέλυε τις επιδρομές του στην Ανατολική και μετά στη Δυτική Αυτοκρατορία. Ορισμένοι Παννόνιοι συνεργάστηκαν, όπως ο Φλάβιος Ορέστης, ως γραμματέας του Αττίλα.
Μετά το θάνατο του βασιλιά των Ούννων Αττίλα το 453, η Παννονία καταλήφθηκε διαδοχικά από τους Οστρογότθους, τους Γέπιδες και μετά τους Λομβαρδούς στις αρχές του 6ου αιώνα. Συγχωνεύθηκαν με τα υπολείμματα διαφόρων λαών (Σαρματών, Ερούλων, Ρούγων, Σουηβών. κ.α.). Ο βασιλιάς τους Βάχο (περ. 510-540) είχε καλές σχέσεις με την Ανατολική Αυτοκρατορία, που κατέλαβε τη Δαλματία και πολεμούσε για την ανακατάληψη της Ιταλίας. Το 568 οι Λομβαρδοί και οι συμμαχοί τους άφησαν την Παννονία για την Ιταλία.
Τους αντικατέστησαν αμέσως οι Άβαροι που κατέλαβαν την κοιλάδα του Δούναβη και το Σίρμιο το 582. Ο εκρωμαϊσμός της Παννονίας είχε ήδη ανατραπεί και η παρουσία τους απέκοψε οριστικά τον εμπορικό δρόμο μεταξύ της Αδριατικής και της Βαλτικής Θάλασσας. Το βασίλειό τους έγινε ισχυρότερο και μακροβιότερο από εκείνο των Ούννων, απείλησε την Ανατολική Αυτοκρατορία και μετά αντιμετώπισε την προς ανατολάς επέκταση των Φράγκων στα μέσα του 7ου αιώνα. Υποτάχθηκαν στον Καρλομάγνο το 811.
Οι Νότιοι Σλάβοι του Λιούντεβιτ Ποσάβσκι έδιωξαν τους Φράγκους τον 9ο αιώνα και οι Ούγγροι εγκαταστάθηκαν στην Παννονία το 901. Η ιστορία της Παννονίας τελειώνει εδώ και ακολουθεί την ιστορία της Ουγγαρίας.
19°01′12″E / 44.9000°N 19.0200°E
Αυτό το λήμμα σχετικά με την Ιστορική Γεωγραφία χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το. |
This article uses material from the Wikipedia Ελληνικά article Παννονία, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Το περιεχόμενο είναι διαθέσιμο υπό CC BY-SA 4.0 εκτός αν αναφέρεται διαφορετικά. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Ελληνικά (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.