Ο Φίλος Μου Ο Χίτλερ

Το έργο απεικονίζει τις ιστορικές φιγούρες των Αδόλφου Χίτλερ, Γκούσταφ Κρουπ, Γκρέγκορ Στράσερ και Ερνστ Ρεμ, και τις χρησιμοποιεί ως φερέφωνα για να εκφράσει τις απόψεις του Μισίμα για τον φασισμό και την ομορφιά. Δημοσιεύτηκε σε μορφή βιβλίου στις 13 Οκτωβρίου 1968, ενώ παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή το επόμενο έτος στις 18–31 Ιανουαρίου 1969. Σε μια από αυτές τις παραγωγές, ο ίδιος ο Μισίμα έπαιξε τον ρόλο του Αδόλφου Χίτλερ.

Ο Μισίμα εμπνεύστηκε το έργο από τη δολοφονία του Ερνστ Ρεμ την Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών, ενώ παράλληλα ιντριγκαρίστηκε από το πρόσωπο του Χίτλερ. Δεδομένου ότι το προηγούμενο έργο του Μισίμα Η Μαρκησία ντε Σαντ (Sado Koshaku fujin) περιλάμβανε ένα αποκλειστικά γυναικείο καστ, ήθελε το έργο Ο φίλος μου ο Χίτλερ να έχει αποκλειστικά ανδρικό καστ, δηλώνοντας ότι ήθελε να αντικρούσει την κριτική που ισχυριζόταν ότι δεν μπορούσε να απεικονίσει και τα δύο φύλα.

Το έργο διαδραματίζεται το καλοκαίρι του 1934 στην καγκελαρία του Βερολίνου. Οι κριτικές του έργου ποικίλλουν, με κάποιους να το αποκαλούν αντιφασιστικό, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι κηρύττει τον φασισμό.

Ένα κύριο θέμα του έργου είναι η «τρέλα μεταμφιεσμένη σε λογική», με άλλα λόγια, η αντίληψη ότι «ακόμη και ανάμεσα στα πιο ήρεμα και λογικά ανθρώπινα όντα υπάρχει περισσότερη σκληρότητα από τους τρελούς», όπου ο Μισίμα είχε ως στόχο να μεταδώσει ότι η ιστορία είναι το πιο απάνθρωπο προϊόν της ανθρωπότητας: «Θέλεις να μετατρέψεις τον Χίτλερ σε έναν “άλλον” που δεν έχει καμία σχέση μαζί σου και να αναπαυθείς στον ανθρωπισμό, αλλά ο Χίτλερ ζει μέσα σου. Μπορεί και εσύ ο ίδιος να είσαι ένας “φίλος του Χίτλερ”».

Στο υπόμνημά του για τον Μαρκήσιο ντε Σαντ και τον φίλο μου τον Χίτλερ, ο Μισίμα κατέστησε σαφή την προσωπική του άποψη για τον Χίτλερ: «Ο Χίτλερ ήταν πολιτική ιδιοφυΐα, αλλά όχι ήρωας. Του έλειπε τελείως η φρεσκάδα και η λάμψη που χρειάζονται για έναν ήρωα. Ο Χίτλερ ήταν μια σκοτεινή φιγούρα, όπως ο εικοστός αιώνας ήταν ένας σκοτεινός αιώνας.»

Το έργο ξεκινά με τον Χίτλερ να δίνει μια ομιλία στον λαό της Γερμανίας, κατά την οποία οι δύο φίλοι του Κρουπ και Ρεμ μπαίνουν για να παρακολουθήσουν την ομιλία. Μιλούν μεταξύ τους και συζητούν για το «σιδερένιο μπουκέτο» που χρησιμοποιούσε ο Κρουπ μεταφορικά για να δρομολογήσει μεγάλες προόδους στην ανθρώπινη ιστορία, συμπεριλαμβανομένης της διαμόρφωσης του Χίτλερ σε καλύτερο ηγέτη.

Αργότερα στο έργο, ο Στράσερ μπαίνει στη σκηνή. Έχει κακή σχέση με τον Ρεμ. Ο Κρουπ περιγράφει τη σχέση τους ως «γάτας και σκύλου». Στη συνέχεια, ο Στράσερ υποστηρίζει ότι τα κέρδη του πολέμου πρέπει να επιστραφούν στη χώρα και ο Ρεμ θυμώνει, αποκαλώντας τον σοσιαλιστή. Αφού τελειώσει η ομιλία, ο Χίτλερ επιστρέφει στην ομάδα που τον περιμένει και λαμβάνει τις αναφορές τους για την αντίδραση των ανθρώπων στην ομιλία. Όλοι του λένε ότι ήταν εξαιρετική, αποκαλώντας τον Χίτλερ ακόμη και καλλιτέχνη.

Στη συνέχεια, ο Χίτλερ μιλά μόνος στον Ρεμ για το πώς ήταν τόσο κοντά ο ένας στον άλλον, αλλά τώρα που είναι τόσο απασχολημένος με τη διαχείριση της χώρας δεν έχει πια χρόνο να μιλήσει για τις «παλιές καλές μέρες» με έναν από τους πιο έμπιστους φίλους του. Ο Χίτλερ αποφασίζει τότε να ξεφύγει από την πολιτική του ζωή για την ημέρα. Και έτσι ο Ρεμ αποφασίζει να εκπαιδεύσει τον Χίτλερ σε όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζει για να είναι στρατιωτικός ηγέτης.