Νεϊγί-Συρ-Σεν: γαλλική κοινότητα του νομού των Ω-ντε-Σεν

Το Νεϊγί-συρ-Σεν (γαλλικά: Neuilly-sur-Seine) είναι γαλλική κοινότητα η οποία βρίσκεται στο νομό των Ω-ντε-Σεν στη περιοχή της Ιλ-ντε-Φρανς. Συνορεύει με την πόλη του Παρισιού στα βορειοδυτικά, στη δεξιά όχθη του Σηκουάνα. Συνθηματικό της πόλης είναι η φράση Præteritis egregia quotidie florescit, η οποία μπορεί να μεταφραστεί ως « Ήδη λαμπρή από το παρελθόν της, κάθε μέρα και περαιτέρω αναπτυσσόμενη ».

Νεγί-συρ-Σεν
Σφραγίδα Έμβλημα
Διοίκηση
Χώρα	Γαλλία
Διοικητική υπαγωγή	διαμέρισμα της Ναντέρ, Σεν, Ω-ντε-Σεν και Μητρόπολη του Μείζονος Παρισιού
• Δήμαρχος του Νεϊγί-συρ-Σεν	Ζαν-Κριστόφ Φρομαντέν (από 2008)
Ταχυδρομικός κώδικας	92200
Κωδικός Κοινότητας	92051
Πληθυσμός	59.267 (1  Ιανουαρίου 2021)
Έκταση	3,73 km²
Υψόμετρο	33 μέτρα
Ζώνη ώρας	UTC+01:00 (επίσημη ώρα) UTC+02:00 (θερινή ώρα)
Νεγί-συρ-Σεν
Ιστότοπος	https://www.neuillysurseine.fr
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Το Νεϊγί-συρ-Σεν είναι μία από τις γαλλικές κοινότητες με το υψηλότερο μέσο εισόδημα ανά κάτοικο: το 2010, το μέσο εισόδημα ανά νοικοκυριό ήταν της τάξεως των 55.786 €, κάτι που τοποθετούσε την κοινότητα στην 92η θέση ανάμεσα σε συνολικά 31.525 κοινότητες με περισσότερα από 39 νοικοκυριά στη μητροπολιτική περιοχή και στη 1η θέση μεταξύ των συνολικά 129 κοινοτήτων με περισσότερα από 20.000 νοικοκυριά.

Τοποθεσία

Η κοινότητα συνορεύει στα ανατολικά και τα νότια με το Παρίσι (από τα ανατολικά προς τα νότια: Porte de Villiers, Porte des Ternes, Porte Maillot, Bois de Boulogne), στα δυτικά από τον Σηκουάνα (συνοικία της Λα Ντεφάνς, κοινότητες της Κουρμπεβουά και του Πυτώ) και στα βόρεια της κοινότητας Λεβαλουά-Περέ.

Περιλαμβάνει ένα μεγάλο τμήμα της Ιλ ντε λα Ζατ (με εξαίρεση το βόρειο άκρο της το οποίο ανήκει στο Λεβαλουά-Περέ), και το βορειοανατολικό άκρο της Ιλ ντε Πυτώ, του οποίου το τμήμα που ανήκει στο Νεϊγί είναι επίσης γνωστό με την ονομασία Ιλ ντυ Πον.

Συνορεύουσες κοινότητες

Γεωλογία και ανάγλυφο

Η έκταση της κοινότητας είναι της τάξεως των 373 εκταρίων. Το υψόμετρό της ποικίλει μεταξύ 27 και 39 μέτρων.

Κλίμα

Μεταφορές και οδοί επικοινωνίας

Οδικές αρτηρίες

Η κοινότητα διαπερνάται από την Εθνική Οδό 13 και από δύο νομαρχιακές οδούς, την D 908 και την D 1.

Η Nationale 13 λαμβάνει στο ύψος του Νεϊγί την ονομασία Avenue Charles-de-Gaulle, παλαιότερα γνωστή ως Avenue de Neuilly. Αποτελεί μια επιμήκυνση, με κατεύθυνση προς την Λα Ντεφάνς και τα δυτικά της παριζιάνικης μητροπολιτικής περιοχής, της Avenue des Champs-Élysées και της Avenue de la Grande-Armée στο Παρίσι, ενώ έχει κυκλοφορία περίπου 160.000 Ι.Χ. ανά ημέρα. Υπογειοποιήθηκε μερικώς το 1992 με την ευκαιρία της επέκτασης της γραμμής 1 του μετρό για την διευκόλυνση της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων. Ένα σχέδιο ολοκληρωτικής υπογειοποίησης εξακολουθεί να υφίσταται.

Η D 908 (Boulevard Bineau), επίσης οδός μεγάλης κυκλοφορίας, συνδέεται με την Porte de Champerret στο ύψος της Ιλ ντε λα Ζατ, καθώς και με την Κουρμπεβουά (Avenue de Verdun) και την Λα Γκαρέν Κολόμπ (Rond-point de l'Europe).

Η D 1 αντιστοιχεί στην αποβάθρα του Σηκουάνα, στη δεξιά όχθη, η οποία βρίσκεται μεταξύ του Bois de Boulogne και του Λεβαλουά-Περέ.

Ποδηλατόδρομοι

Η κυκλοφορία με ποδήλατο είναι σε διαρκή ανάπτυξη, χάρη, κυρίως, στον ερχομό του συστήματος Vélib' στο Νεϊγί-συρ-Σεν το 2009 και τον σχεδιασμό των πρώτων ποδηλατοδρόμων επί του οδικού άξονα Peretti-Roule την περίοδο 2010-2013.

Αστική μορφολογία

Το Insee έχει χωρίσει την κοινότητα σε 4 « μεγάλες συνοικίες » ή αλλιώς τις Σαιν-Τζέιμς Μαντρίντ, Σαρλ Λαφίτ, Πλαιν ντε Σαμπλόν, Παρκ ντε Νεϊγί, οι οποίες είναι επίσης χωρισμένες σε 26 στατιστικού ενδιαφέροντος νησίδες.

Δεδομένης της ιστορίας της κοινότητας, δεν υπάρχει πραγματικό κέντρο της πόλης στο Νεϊγί, αλλά διαφορετικές μεταξύ τους συνοικίες. Μπορεί για παράδειγμα να υπάρξει διαχωρισμός μεταξύ της συνοικίας της Place du marché-Sablonville, της συνοικίας Bagatelle-Saint-James, του quartier du pont, της περιοχής περιμετρικά της rue Louis-Philippe, της περιοχής περιμετρικά της rue des Huissiers και του quartier de l'île de la Jatte.

Η συνοικία με την μεγαλύτερη ζήτηση είναι αυτή που συνορεύει με το Bois de Boulogne, και σε μικρότερο βαθμό αυτές του Σαιν-Τζέιμς και του Παρκ. Το πλέον περιζήτητο τμήμα του κυρίως λόγω των πόλων έλξης του (καταστήματα, σχολεία) παραμένει η περιοχή περιμετρικά της avenue du Roule. Η Ιλ ντε λα Ζατ, παλαιότερα βιομηχανική περιοχή, έχει καταφέρει να ξαναπάρει αξία τα τελευταία χρόνια παρά τη σχετική απομόνωσή του και τον μικρό αριθμό επιχειρήσεων που είναι εγκατεστημένες σε αυτήν.

Μέχρις σήμερα, κανένας πεζόδρομος δεν έχει ακόμη κατασκευαστεί στη κοινότητα, ωστόσο αριθμός λεωφόρων με αρκετά φαρδιά πεζοδρόμια, τα οποία είναι τις περισσότερες φορές φυτεμένα με δέντρα βοηθούν σημαντικά τους πεζούς στις μετακινήσεις τους.

Τρεις οδοί σχεδιάστηκαν για κυκλοφορία με ταχύτητες της τάξεως των 30 km/h: η rue des Huissiers, ένα τμήμα της rue Madeleine-Michelis και ένα τμήμα της rue de Longchamp. Ταυτόχρονα, έχει ξεκινήσει προσπάθεια επανάκτησης των χώρων των πεζοδρομίων οι οποίοι είχαν παραχωρηθεί για τη στάθμευση των αυτοκινήτων στη διάρκεια των δεκαετιών 1960-70 κατά μήκος της avenue du Roule.

Στέγαση

Κατασκευαστικά σχέδια

Η συνοικία της γέφυρας

 

 

Το όνομα Portum Lulliaco έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του σε μία χάρτα του Αββαείου του Σαιν-Ντενί.

Το 1140 οι μοναχοί κατασκεύασαν ένα πορθμείο που βοηθούσε στη διάβαση του Σηκουάνα, πιθανώς λίγο βορειότερα της σημερινής λεωφόρου Σαρλ Ντε Γκωλ. Ένα χωριό σχηματίστηκε γύρω από την παλιά τους φάρμα, η οποία ήταν γνωστή ως Nully το 1316.

Το Nully κατέστη ένα σημείο περάσματος μεταξύ του Παρισιού και της Νορμανδίας. Μία ξύλινη γέφυρα ανεγέρθηκε έπειτα από ένα ατύχημα που είχε η άμαξα που μετέφερε τον Ερρίκο Δ΄ και την Μαρία των Μεδίκων τον Ιούνιο του 1606.

Το 1772, υπό τον Λουδοβίκο ΙΕ΄, μία πέτρινη γέφυρα μήκους 219 μέτρων κατασκευάστηκε από τον Ζαν-Ροντόλφ Περονέ (ένα άγαλμα του τελευταίου βρίσκεται στη βάση της γέφυρας στο δυτικό άκρο της Ιλ ντε Πυτώ).

Το 1942, μία μεταλλική γέφυρα σχεδιασμένη από τον Λουί-Αλεξάντρ Λεβί την αντικατέστησε, η σημερινή Γέφυρα του Νεϊγί.

Το 1992, τα πεζοδρόμια κατά μήκος της γέφυρας μειώθηκαν σε έκταση ώστε να βοηθήσουν στο πέρασμα της προέκτασης της γραμμής 1 του μετρό ως την Λα Ντεφάνς.

Η συνοικία της Μπαγκατέλ-Σαιν-Τζέιμς Μαντρίντ

 

 

Ο Φραγκίσκος Α΄, επιστρέφοντας από την αιχμαλωσία του στην Ισπανία, το 1529, διέταξε την ανέγερση του κάστρου της Μπουλόν, στα όρια του δάσους του Ρουβραί (του οποίου το δάσος της Μπουλόν είναι το σημερινό εναπομείναν τμήμα) το οποίο, υπό τον Λουδοβίκο ΙΒ΄, έλαβε την ονομασία του Κάστρου της Μαδρίτης.

Κατεδαφίστηκε το 1793, στη διάρκεια της Επανάστασης. Βρισκόταν περίπου στην θέση της σημερινής διεύθυνσης του 31 boulevard du Commandant Charcot. Τίποτα δεν έχει απομείνει ως κατάλοιπο του συγκεκριμένου κάστρου. Μονάχα ορισμένες οδοί κυκλοφορίας διατηρούν την ονομασία του, όπως η allée, η villa ή η avenue de Madrid.

Το 1777, ο Κλωντ Μπωντάρ ντε Βωντεζίρ ντε Σαιν Ζεμ (αγγλοποίησε το όνομά του Σαιν Ζεμ, το οποίο ήταν έκταση ιδιοκτησίας του κοντά στο Ανζέ, σε Σαιν-Τζέιμς) γενικός υπεύθυνος επί των οικονομικών του ναυτικού στη διάρκεια της βασιλείας του Λουδοβίκου ΙΕ΄, ο οποίος παύθηκε του αξιώματός του για παρακράτηση χρημάτων από το ταμείο του Βασιλείου, ξεκίνησε την κατασκευή και διαμόρφωση μίας έκτασης η οποία ήταν κατάφυτη από δενδρύλια και εξωτικά δέντρα, την Folie Saint-James (από το λατινικό Folia). Σε αυτό το πάρκο ανεγέρθηκε το Lycée de la Folie Saint-James στη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, ενώ ανακαινίστηκε το 2007.

Το 1815, έλαβαν χώρα στο Νεϊγί διάφορες μικροσυμπλοκές μεταξύ Άγγλων και Γάλλων, με τους πρώτους σε συνεργασία με τους Πρώσους, να επιτίθενται στη γέφυρα, αλλά, καθώς την υπερασπίζονταν οι Γάλλοι, παρέμεινε ανέπαφη, και δεν ήταν παρά μονάχα με το άρθρο Η΄ του βουλεύματος της 3ης Ιουλίου, που η γέφυρα και το χωρίο πέρασαν υπό τον έλεγχο των εχθρών.

Στις 6 Ιουλίου, ο Ουέλινγκτον έφτασε στο Νεϊγί, απ' όπου και αποχώρησε στις 8, προκειμένου να μεταβεί στο Παρίσι. Οι αγγλικές δυνάμεις, που είχαν παραμείνει στο Νεϊγί, λεηλάτησαν και προξένησαν σημαντικές ζημιές στην ευρύτερη περιοχή.

Στην περιοχή αυτή υπήρχε, επίσης, μια δεξαμενή νερού, η οποία τροφοδοτούσε ημερησίως με 5.000 m³ νερού το Παρίσι.

Η κοιλάδα των Σαμπλόν

 

Ήταν το 1786 στο Νεϊγί, στη διάρκεια της βασιλείας του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, που ο αποθηκάριος Αντουάν Παρμαντιέ επιχείρησε για πρώτη φορά την καλλιέργεια πατάτας στην κοιλάδα των Σαμπλόν.

Με την Γαλλική Επανάσταση, το « port Neuilly » κατέστη κοινότητα. Στις 7 Φεβρουαρίου 1790, ο Νικολά Ζαν Ντελαιζεμάν εξελέγη πρώτος δήμαρχος της κοινότητας. Η πρώτη συνεδρίαση του νέου δημοτικού συμβουλίου διεξήχθη στην εκκλησία του Σαιν-Ζαν-Μπατίστ (ανακατασκευάστηκε το διάστημα μεταξύ 1827 και 1831). Το 1809, το δημαρχείο μεταφέρθηκε στη rue de Madrid (σημερινή rue du Château) και έπειτα το 1836 στη συνοικία του Σαμπλονβίλ, επί της place Parmentier, σε ένα κτίριο που χρησίμευσε, διαδοχικά, ως ειρηνοδικείο, δημοτική βιβλιοθήκη και σήμερα ως το πολιτιστικό κέντρο Λουί ντε Μπρογκλί.

Την 1η Ιουνίου 1794, η Εθνοσυνέλευση ίδρυσε μέσω σχετικού διατάγματος την École de Mars, η οποία θα είχε ως στόχο μια επαναστατική για τα δεδομένα της εποχής εκείνης μορφή διδασκαλία και την εκπαίδευση των μελλοντικών στρατιωτών-υπερασπιστών της Δημοκρατίας. Βρισκόταν στην κοιλάδα των Σαμπλόν στο Νεϊγί, όπου περισσότεροι από 3.000 μαθητές, ηλικίας μεταξύ 16 και 17 ετών, συγκεντρώθηκαν τον Ιούλιο του 1794, για να λάβουν μια άκρως σκληρή στρατιωτική εκπαίδευση.

Μετά την πτώση του Ροβεσπιέρου, η École de Mars διαλύθηκε στις 23 Οκτωβρίου 1794. Μία οδός διατηρεί τη μνήμη της από το 1908.

Στις 30 Μαΐου 1814, ένα μέρος των συμμαχικών δυνάμεων πέρασε από επιθεώρηση από τους αυτοκράτορες της Ρωσίας, της Αυστρίας και τον βασιλιά της Πρωσίας.