Algieria: Państwo w Afryce

Al-Jazā’ir, trb. Al-Dżaza’ir), Algierska Republika Ludowo-Demokratyczna (arab. ‏الجمهورية الجزائرية الديمقراطية الشعبية‎, trl. Al-Jumhūriyyah al-Jazā’iriyyah ad-Dīmuqrāţiyyah ash-Sha‘biyyah, trb. Al-Dżumhurijja al-Dżaza’irijja ad-Dimukratijja asz-Szabijja, tamazight ⴷⵣⴰⵢⴻⵔ) – 10. co do wielkości państwo świata (największe w Afryce), położone w Afryce Północnej nad Morzem Śródziemnym, członek Unii Afrykańskiej. Znaczną część obszaru Algierii zajmują wchodzące w skład Sahary pustynie oraz półpustynie.

Algierska Republika Ludowo-Demokratyczna

‏الجمهورية الجزائرية الديمقراطية الشعبية‎
ⵟⴰⴳⴷⵓⴷⴰ ⵜⴰⵎⴻⴳⴷⴰⵢⵜ ⵜⴰⵖⴻⵔⴼⴰⵏⵜ ⵜⴰⵣⵣⴰⵢⵔⵉⵜ

Flaga Godło
Dewiza: (arab.) ‏من الشعب و للشعب‎ (Z ludu i dla ludu)
Hymn: Kassaman (Ślubujemy)
Język urzędowy	arabski, tamazight
Stolica	Algier
Ustrój polityczny	unitarna semiprezydencka republika ludowa
Głowa państwa	prezydent Abd al-Madżid Tabbun
Szef rządu	premier Nadir al-Arbawi
Powierzchnia  • całkowita  • wody śródlądowe	2 381 740 km² ≈0%
Liczba ludności (2023)  • całkowita   • gęstość zaludnienia	44 758 398 19 osób/km²
PKB (2023)  • całkowite   • na osobę	206,01 mld USD 4 481 USD
PKB (PSN) (2023)  • całkowite   • na osobę	620,97 mld dolarów międzynarodowych 13 507 dolarów międzynarodowych
Waluta	dinar algierski (DZD)
Niepodległość	od Francji 5 lipca 1962
Religia dominująca	islam
Strefa czasowa	UTC +1 (cały rok)
Kod ISO 3166	DZ
Domena internetowa	.dz
Kod samochodowy	DZ
Kod samolotowy	7T
Kod telefoniczny	+213
Multimedia w Wiki Commons
Informacje w Wikipodróżach
Wiadomości w Wikinews
Cytaty w Wikicytatach
Hasło w Wikisłowniku

Osobny artykuł: Podział administracyjny Algierii.

Algieria jest podzielona na 48 wilajetów.

Osobny artykuł: Geografia Algierii.

Algieria leży w północnej Afryce nad Morzem Śródziemnym, między Marokiem, Libią i Tunezją.

Stolica Algier liczy 1,6 mln mieszkańców (a zespół miejski 3,8 mln).

Położenie: 28°N, 1°E.

Powierzchnia całkowita: 2 381 740 km² (powierzchnia wód śródlądowych pomijalna).

Granice lądowe: 6343 km, w tym z poszczególnymi państwami:

•   Maroko 1559 km
•   Mali 1376 km
•   Libia 982 km
•   Tunezja 965 km
•   Niger 956 km
•   Mauretania 463 km
•   Sahara Zachodnia 42 km

Linia brzegowa: 998 km

Morskie akweny:

• powierzchnia połowów: 32-52 mil morskich od brzegu
• wody należące do kraju: 12 mil morskich od brzegu

 

Terytorium współczesnej Algierii w starożytności zamieszkiwały ludy berberyjskie. Od XII wieku p.n.e. na wybrzeżach kraju powstawały fenickie osady handlowe, które od IX wieku p.n.e. należały do Kartaginy. W III wieku p.n.e. w głębi kraju utworzone zostało państwo Numidii, dołączone w I wieku p.n.e. do Imperium Rzymskiego. W okresie rządów rzymskich kraj stał się jednym ze spichlerzy imperium, dzięki czemu nastąpił szybki rozwój kulturalny i gospodarczy ziem. W V wieku n.e. wybrzeże Algierii zajęli Wandalowie, w 533 Bizancjum, z kolei w drugiej połowie VII wieku Arabowie. Arabowie przeprowadzili w kraju proces islamizacji i arabizacji miejscowych ludów berberyjskich. W ciągu średniowiecza tereny często zmieniały władców. Wybrzeża były opanowane przez piratów berberyjskich. U schyłku XV wieku licznie osiedlili się tu muzułmańscy uchodźcy z Hiszpanii, zasilili oni osady pirackie. Częste eskapady piratów na tereny Hiszpanii i hiszpańskie okręty, doprowadziły do zajęcia przez Hiszpanów portu w Oranie w 1509 (kontrolowali go do 1708 r.), a w 1510 Algieru. Zagrożeni ekspansją hiszpańską piraci zwrócili się o pomoc do Imperium Osmańskiego i w 1519 przyjęli zwierzchnictwo tureckie. Obecna Algieria została włączona w skład Imperium Osmańskiego pod arabską nazwą Al-Dżazair. Od początku XVIII wieku władzę przejmowali lokalni władcy.

W 1830 Algier został zdobyty przez Francję. W kolejnych latach Francuzi prowadzili systematyczny podbój kraju, spotykając się z oporem algierskich plemion. Wnętrze Algierii siły francuskie opanowały po 1847 wraz z rozbiciem wojsk emira Abd al-Kadira. Rząd francuski przyznał Algierii status osadniczego terytorium zamorskiego Francji i od lat 40. XIX wieku prowadził akcję osadniczą. Przeciwko francuskiej kolonizacji kraju występowała miejscowa ludność, która kilkukrotnie (między innymi w latach 1857, 1864-66, 1870-71) organizowała antyfrancuskie powstania. W 1881 Francuzi nadali Algierii kodeks tubylczy. Kodeks zakazał lokalnej ludności przynależności do partii politycznych i związków zawodowych. Część represyjnych praw zniesiono po I wojnie światowej. W okresie 20-lecia międzywojennego powstały pierwsze lokalne partie nawołujące do obrony interesu narodowego.

Podczas II wojny światowej Algieria stała się terenem walk aliantów z siłami rządu Vichy. Po zakończeniu wojny nasiliły się tendencje antykolonialne. W 1946 powstał Ruch na rzecz Triumfu Wolności Demokratycznych (MTLD), który 1947 wyłonił konspiracyjną Organizację Specjalną. Na bazie Organizacji Specjalnej powstał Komitet Rewolucyjny Jedności i Akcji. W 1954 Komitet Rewolucyjny Jedności i Akcji (CRUA) zorganizował antyfrancuskie powstanie i przekształcił się we Front Wyzwolenia Narodowego. Powstanie objęło cały kraj. Francuzi w trakcie powstania wprowadzili w kolonii system rządów terroru i odpowiedzialności zbiorowej wobec cywilów. Powszechne stały się tortury, ekspedycje karne i pacyfikacje. W 1958 w Kairze utworzono Tymczasowy Rząd Republiki Algierskiej. W 1962 przedstawiciele Frontu Wyzwolenia Narodowego i rządu Francji podpisali układ w Évian-les-Bains, na mocy którego proklamowano niepodległość republiki.

U progu niepodległości kraju nasiliły się zamachy terrorystyczne podejmowane przez Organizację Tajnej Armii (OAS), skupiającą pozostałych w kraju francuskich osadników. Terroryzm i reakcja nań ze strony władz spowodowały masowy exodus ludności francuskiej z kraju, do połowy 1962 Algierię opuściło 80% osadników. W 1963 przyjęto pierwszą konstytucję algierską. Premierem i pierwszym prezydentem republiki został Ahmad Ben Bella. W październiku 1963 suwerenność Algierii zakwestionowało Maroko, w trakcie tak zwanej wojny piaskowej, w której siły algierskie pokonały wojska marokańskie. W 1964 w Algierskiej Karcie Narodowej nakreślono socjalistyczny program rozwoju państwa, w którym monopartyjne rządy objął Front Wyzwolenia Narodowego. W 1965 miał miejsce zamach stanu z Huari Bumedienem na czele. Bumedien w trakcie rządów przeprowadził reformę rolną i nacjonalizację części sektorów przemysłu.

W 1979, po śmierci Bumediena, urząd prezydenta objął Szadli Bendżedid. Uchwalona w 1989 nowa, demokratyczna konstytucja, spowodowała chaos polityczny. Duże poparcie społeczne uzyskał islamistyczny Islamski Front Ocalenia, który w 1990 wygrał wybory komunalne i regionalne. Po wygranej pierwszej turze wyborów parlamentarnych w 1991 doszło do reakcji wojska i zwolenników państwa laickiego: Islamski Front Ocalenia został zdelegalizowany, a wybory unieważnione. W latach 90. XX wieku w kraju trwała wojna domowa. W styczniu 2000 rozwiązała się Islamska Armia Ocalenia, zbrojne skrzydło Islamskiego Frontu Ocalenia (FIS), a wielu jej bojowników poddało się w zamian za amnestię. W XXI wieku Algieria znalazła się w czołówce najlepiej rozwiniętych państw kontynentu. Na przełomie 2010 i 2011 w kraju wybuchły ogólnokrajowe protesty. W kwietniu 2019 do dymisji podał się wieloletni prezydent Abd al-Aziz Buteflika, na co miały wpływ trwające masowe protesty spowodowane przez rosnące koszty życia i bezrobocie.

 

Podobnie do Maroka ludność Algierii w większości ma mieszane arabsko-berberyjskie pochodzenie, przy czym w przeważającej większości uważa się za Arabów.

 

Wyraźnie osobnym narodem są berberyjscy Kabylowie posiadający własny język i odrębne zwyczaje, którzy zamieszkują głównie północno-wschodni region kraju zwany Kabylią, gdzie są w większości. Liczebność Kabylów w Algierii ocenia się pomiędzy 3 000 000 a 6 000 000 osób. Występują wśród nich tendencje do żądania autonomii, w szczególności językowej, które dotychczas zwalczane były przez władze algierskie.

Na obszarach pustyń i oaz w środkowej i południowej części kraju występują także inne grupy posługujące się językami berberyjskimi, w tym Tuaregowie.

• największe miasta według liczby ludności (dane szacunkowe z 2009):
  • Algier – 2 203 698
  • Oran – 679 877
  • Konstantyna – 462 779
  • Batina – 297 835
  • Dżilfa – 261 026
• przyrost naturalny: 1,19% (2009)
• śmiertelność niemowląt: 27,73 na 1000 żywych narodzin
• średnia długość życia: 74 lata
• analfabetyzm: 30%

W 2016 Algieria liczyła 40 376 000 mieszkańców, w skład których wchodzili:

• Arabowie (Algierczycy) – 67,9%
• Berberowie – 23,8% (w tym Kabylowie – 13,8%, Shawiya – 5,3%, Imazighen – 3,8%)
• Beduini – 6,3% (w tym Tajakant – 4,1%)
• pozostali – 2,0% (w tym Sahrawi, Arabowie – Marokańczycy, Tuaregowie i Chińczycy).

Osobny artykuł: Religia w Algierii.

 

Struktura religijna w 2021 roku, według World Christian Database:

• muzułmanie – 98,21%,
• brak religii – 1,43%,
• chrześcijanie – 0,3%:
  • ewangelikalni, zielonoświątkowcy i niezależne kościoły (115 tys.)
  • protestanci (11,5 tys.)
  • katolicy (6,6 tys.)
  • prawosławni (1,3 tys.)
• inne religie – 0,06%, w tym:
  • buddyści (6,8 tys.)
  • bahaiści (4,0 tys.).

Algieria dysponuje trzema rodzajami sił zbrojnych: siłami lądowymi, marynarką wojenną oraz siłami powietrznymi. Uzbrojenie sił lądowych Algierii składało się w 2014 z: 1050 czołgów, 1748 opancerzonych pojazdów bojowych, 180 dział samobieżnych, 148 wieloprowadnicowych wyrzutni rakietowych oraz 300 zestawów artylerii holowanej. Marynarka wojenna Algierii dysponowała w 2014: 12 korwetami, 6 okrętami podwodnymi oraz trzema fregatami.

 

Wojska algierskie w 2023 liczyły 512 tysięcy żołnierzy służby czynnej oraz 465 tysięcy rezerwistów. Według rankingu Global Firepower (2023) algierskie siły zbrojne stanowią 26. siłę militarną na świecie, z rocznym budżetem na cele obronne w wysokości 10 mld dolarów.

Osobny artykuł: Ustrój polityczny Algierii.

Algieria zgodnie z konstytucją z 19 listopada 1976 (wielokrotnie nowelizowaną) jest republiką, w której głową państwa jest prezydent wybierany w wyborach powszechnych na okres 5 lat. Prezydent mianuje premiera, który stoi na czele rządu. Dwuizbowy parlament składa się z izby niższej – Narodowego Zgromadzenia Ludowego liczącego 462 członków wybieranych w wyborach powszechnych na okres 5 lat – oraz izby wyższej: Rady Narodu liczącej 144 członków z których 96 wybieranych jest przez kolegium elektorów a 48 jest powoływanych przez prezydenta na okres 6 lat.

 

 

Adrar

 

Ajn Amnas

 

Ajn Salih

 

Al-Kulaja

 

Al-Wadi

 

Algier

 

Annaba

 

Baszszar

 

Batina

 

Biskira

 

Bordż Mochtar

 

Tibissa

 

Dżanat

 

Dżidżili

 

Dżilfa

 

Ghardaja

 

Gharis

 

Illizi

 

Konstantyna

 

As-Sanija

 

Hasi Masud

 

Satif

 

Bidżaja

 

Szalif

 

Tamanrasset

 

Tijarat

 

Tilimsan

 

Timimun

 

Tinduf

 

Tukkurt

 

Lotniska w Algierii

• PKB 3815,25 USD na osobę (2020)
• bezrobocie: 11,4% (2019)
• 23% ludności poniżej poziomu ubóstwa.
• na osobę przypada 713 kilowatogodzin
• 114 telefonów na 1000 osób
• 16 użytkowników Internetu na 1000 osób.
• 1000 osób na 1 lekarza
• 513 osób na łóżko szpitalne

Algieria należy do eksporterów ropy naftowej i gazu ziemnego wydobywanych na Saharze i transportowanych rurociągami do portów Arziw, Dżidżal i Bidżaja. Ponadto prowadzi się wydobycie fosforytów, cynku, ołowiu, miedzi, węgla kamiennego, soli kamiennej, gipsu, rtęci (4. miejsce na świecie), uranu i rud żelaza. Elektrownie algierskie są opalane ropą i gazem ziemnym.

Transport drogowy i kolejowy; żegluga kabotażowa. Handel z Francją, Włochami, Niemcami, Hiszpanią, Stanami Zjednoczonymi.

Rolnictwo

Osobny artykuł: Rolnictwo w Algierii.

Uprawa zbóż, oliwek, winorośli, pomarańczy, mandarynek i pomidorów. Hodowla owiec, kóz, wielbłądów, bydła; rybołówstwo.

Emisja gazów cieplarnianych

Emisja równoważnika dwutlenku węgla z Algierii wyniosła w 1990 roku 150,889 Mt, z czego 67,97 Mt stanowił dwutlenek węgla. W przeliczeniu na mieszkańca emisja wyniosła wówczas 2,623 t dwutlenku węgla, a w przeliczeniu na 1000 dolarów PKB 256 kg. Następnie emisje cały czas rosły w różnym tempie. W 2018 emisja dwutlenku węgla pochodzenia kopalnego wyniosła 165,332 Mt, a w przeliczeniu na mieszkańca 3,936 t i w przeliczeniu na 1000 dolarów PKB 282 kg. Źródła emisji w latach 90. były zróżnicowane, ale z czasem zaczął rosnąć udział emisji z transportu i energetyki. W latach 90. udział emisji dwutlenku węgla i metanu był podobny. W połowie lat 90. emisje metanu rosły szybciej niż dwutlenku węgla, po czym na przełomie XX i XXI w. wróciły do poziomu z początku lat 90. Na dalszych miejscach są emisje podtlenku azotu.

• Pomnik Chwały i Męczeństwa w Algierze
• Lista światowego dziedzictwa UNESCO w Algierii

• Eligiusz Dworaczyński (red.): Algieria: badania 1987-1988. Wykopaliska archeologiczne-Algieria. Materiały Pracowni Archeologiczno-Konserwatorskiej. Kraków Biblioteka Międzynarodowego Centrum Kultury. Pracownia Archeologiczno-Konserwatorska PKZ 1988
• Barska Anna: Konflikt kulturowy w społeczeństwie algierskim w drugiej połowie XX wieku, Wydawnictwo Uniwersytetu Opolskiego 1998
• Dobosiewicz Zbigniew: Algieria dnia dzisiejszego, Wydawnictwo Wiedza Powszechna Warszawa 1971
• Égretaud Marcel: Algieria, Wydawnictwo Książka i Wiedza Warszawa 1958
• Frazik Józef Tomasz: Arabska architektura Tunezji, Algierii, Maroka oraz mauretańskiej Hiszpanii, Wydawnictwo Politechniki Krakowskiej 1993
• Jałowiecki Bohdan: Procesy rozwoju społecznego współczesnej Algierii, Państwowe Wydawnictwa Naukowe Warszawa 1978
• Kasznik-Christian Aleksandra: Między Francją a Algierią, Zakład Narodowy im. Ossolińskich Wrocław 1977
• Kasznik-Christian Aleksandra: Algieria, Wydawnictwo TRIO Warszawa 2006
• Kasznik-Christian Aleksandra: Wojna algierska 1954-1962, Wydawnictwo Ibidem Łódź 2001
• Krasicki Ignacy: Współczesna Algieria, Krajowa Agencja Wydawnicza Warszawa 1978
• Matosek Stanisław: Algieria, Wydawnictwo Książka i Wiedza Warszawa 1976
• Nostitz-Jackowska Anna: Algierska Republika Ludowo-Demokratyczna, Krajowa Agencja Wydawnicza Warszawa 1979
• Rekłajtis Elżbieta: Rozwój szkolnictwa w Algierii, Państwowe Wydawnictwa Naukowe Warszawa 1968
• Rostafiński Józef: Świat i ludzie Algieru, nakł. Księgarni G. Gebethnera i Sp. Kraków 1896
• Roy Jules: Wojna w Algierii, Wydawnictwo Książka i Wiedza Warszawa 1961
• Szafar Tadeusz: Algierii droga do niepodległości, Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych Warszawa 1972