Infección De Transmisión Sexual: Enfermidade infectocontaxiosa

Os axentes produtores das infeccións de transmisión sexual inclúen bacterias, virus, fungos e protozoos. Con todo, poden transmitirse tamén polo uso de xiringas contaminadas ou ben por contacto co sangue, e algunhas delas poden transmitirse durante o embarazo ou o parto, desde a nai ao fillo.

Infección de transmisión sexual
Clasificación e recursos externos
Enfermos de sífilis atendidos por médicos (ilustración de 1496).
ICD-10	A64
ICD-9	099.9
DiseasesDB	27130
MeSH	D012749
Advertencia: A Wikipedia non dá consellos médicos. Se cre que pode requirir tratamento, por favor, consúltello ao médico.

Entre as infeccións de transmisión sexual atópanse:

• A clamidia é unha doenza de transmisión sexual causada pola bacteria Chlamydia trachomatis. Nas mulleres os síntomas poden ir dende supuracións anormais da vaxina, dor durante a micción e sangrado entre períodos, aínda que a maioría das mulleres non experimentan ningún síntoma. Nos homes pode presentarse dor durante a micción e supuracións anomais do pene. Se se deixa sen tratar, a clamidia pode infectar o tracto urinario tanto en homes como en mulleres e levar unha doenza pélvica inflamatoria. Esta pode ocasionar graves problemas durante o embarazo e mesmo provocar infertilidade. Tamén pode causar un embarazo ectópico potencialmente mortal. Porén, a clamidia pódese curar con antibióticos.
• As dúas formas máis comúns de herpes teñen orixe nunha infección por mor do virus do herpes simple. O virus da variedade 1 contáxiase oralmente e provoca herpes labial, mentres que o da variedade 2 contráese por medio de contacto sexual e afecta os xenitais. Porén, ámbalas dúas cepas do virus poden afectar a calquera dos dous sitios. Algunhas persoas son asintomáticas ou presentan síntomas moi febles. Aqueles que experimentan síntomas normalmente percíbenos entre 2 e 20 días despois da exposición ao virus e dura entre dúas e catro semanas. Os síntomas poden incluír vexigas, dor de cabeza, dor de costas, sensación de proído ou formigueo nos xenitais ou na zona anal, dor durante a micción, síntomas gripais, inflamación das glándulas ou febre. O herpes contáxiase por medio do contacto cutáneo coa persoa infectada. O virus afecta as áreas onde entra no corpo. Isto pode acontecer con bicos, sexo vaxinal, sexo oral e anal. O virus é máis infeccioso durante o tempo no que os síntomas son visíbeis, aínda que as persoas asintomáticas poden espallar o virus co contacto coa pel. A primeira vez que unha persoa é contaxiada é a peor, xa que o corpo non ten anticorpos para facerlle fronte ao virus. Despois da primeira vez, os síntomas poden ser máis leves ou mesmo inexistentes. Non hai cura para a doenza mais existen medicamentos antivirais para tratar os síntomas e reducen os riscos de transmisión (Valtrex). Aínda que a cepa 1 é tipicamente a versión "oral" do virus e a 2 a "xenital", unha persoa coa cepa 1 na boca pode transmitir o virus á súa parella nos xenitais. O virus, sen importar o tipo, pode asentarse nun nervio da parte superior da columna vertebral e producir o gromo "oral" ou na parte inferior da columna producindo o gromo "xenital".
• O virus do papiloma humano (VPH) é a doenza de transmisión sexual máis común dos Estados Unidos de América. Existen máis de corenta cepas do virus e as máis das veces non causan problemas de saúde. No 90% dos casos, o sistema inmunolóxico do corpo elimina a infección de xeito natural en arredor de dous anos. Nos casos nos que o corpo non elimina a infección poden aparecer verrugas xenitais (vultos arredor dos xenitais que poden ser grandes ou pequenos, elevados, planos ou con forma de coliflor) ou mesmo cancro cervical e outros tipos de cancro relacionados co virus. Os síntomas non adoitan aparecer até que a doenza non se atopa en estadios máis avanzados. É importante para as mulleres facer citoloxías vaxinais para previr e tratar os casos de cancro. Tamén existen vacinas dispoñíbeis para mulleres como Cervarix e Gardasil, que as protexen contra os tipos de VPH que causa cancro cervical. O VPH pódese contaxiar por medio de contacto xenital así como durante o sexo oral. É importante lembrar que a parella infectada non ten porqué amosar síntomas.
• A gonorrea está provocada por unha bacteria que vive na maioría das membranas da uretra, vaxina, recto, boca, gorxa e ollos. A infección pódese contaxiar polo contacto co pene, a vaxina, a boca ou o ano. Os síntomas adoitan aparecen despois de dous ou cinco tralo contacto coa persoa infectada, aínda que algúns homes non amosan síntomas até pasado un mes. Entre eles inclúense dor e sensación de queimarse durante a micción, un incremento da frecuencia e necesidade de mexar, secrecións do pene (de cor branca, verde ou amarela), uretra inflamada, testítulos inflamados e sensíbeis e dor de gorxa. Nas mulleres os síntomas inclúen secreccións da vaxina, proído e sensación de queimarse durante a micción, relacións sexuais dolorosas, dor severa baixo o abdome (se a infección chega ás trompa de Falopio) ou febre (se a infección chega ás trompa de Falopio). Porén, moitas mulleres non amosan síntomas. Existen cepas de gonorrea resistentes ao tratamento con antibióticos, mais a maioría poden curarse.

 

• A sífilis é unha doenza de transmisión sexual causada por unha bacteria. De non tratala, pode traer maiores complicacións e mesmo provocar a morte. As manifestacións clínicas da sífilis son a aparición de úlceras no tracto uro-xenital, na boca e no recto. Se non se tratan os síntomas empeoran. Nos últimos anos, a prevalencia da doenza diminuíu en Europa Occidental, mais aumentou na Europa do leste e nos Estados Unidos de América. Unha alta incidencia da sífilis pode atoparse en países como Camerún, Camboxa e Papúa Nova Guinea.
• A tricomoníase é unha ETS común que está causada pola infección dun parasito protozoo chamado Trichomonas vaginalis. Afecta tanto a homes como a mulleres, aínda que os síntomas son máis frecuentes nas mulleres. A maioría dos pacientes son tratados cun antibiótico chamado metronidazole, que é moi efectivo.
• O VIH (Virus da inmunodeficiencia humana) ataca o sistema inmunolóxico do corpo, interfire na súa capacidade de protección contra as infeccións e permite que se produzan infeccións oportunistas que ameazan a vida e favorecen a formación de cancros. A infección por VIH orixina unha diminución ata niveis baixos das células T CD4+, vitais para o sistema inmunolóxico. A infección polo VIH contráese pola transferencia entre persoas de sangue, seme, fluído vaxinal, preexaculado, ou leite materno de persoas infectadas. Cando o VIH se atopa no seu estadio máis avanzado, dicimos que un individuo ten SIDA (síndrome de inmunodeficiencia adquirida). Existen varios estadios na progresión da infección de VIH: infección primaria, infección asintomática, infección sintomática e SIDA. No primeiro estadio de infección primaria o individuo terá síntomas semellantes aos da gripe (dor de cabeza, fatiga, febre e dor muscular) durante dúas semanas. No estadio asintomático, os síntomas desaparecen e o paciente pode permanecer asintomático durante varios anos. Cando o VIH avanza cara ao estadio sintomático, o sistema inmunolóxico está moi debilitado e hai un reconto moi baixo de células CD4+ (células T axudantes. Cando o VIH supón un risco de morte para a persoa chámase SIDA. As persoas con SIDA contraen facilmente infeccións oportunistas e morren como consecuencia delas. Cando se descubriu a doenza na década de 1980, as persoas con SIDA non tiñan posibilidades de vivir máis que por uns poucos anos. Hoxe en día existen antiretrovirais que axudan a tratar a infección de VIH, mais non hai unha cura coñecida para o VIH ou a SIDA, mais os medicamentos axudan a reducir a cantidade do virus no corpo, polo que as persoas afectadas poden vivir máis anos e mellor. Porén, aínda que os niveis do virus no corpo sexan moi baixos existe un pequeno risco de contaxiar o virus a outras persoas.

Outros

Existen varias especies de bacterias, protozoos, fungos e virus que aínda permanecen pouco documentados e estudados en relación coa transmisión sexual. A pesar de que os arriba descritos inclúen os que xeralmente coñecemos como ETS, a transmisión sexual de microbios non está restrinxida á lista anterior. Dado que as vías de transmisión sexual non son consideradas comúns e os propios microbios non implican unha investigación máis profunda da enfermidade, os seguintes patóxenos non se consideran nas clínicas de saúde sexual. Porén, algúns deste microbios sábese que se poden transmitir por vía sexual.

Entre os microbios considerados transmitíbeis sexualmente (mais non considerados ETS) atópanse:

• Virus Marburg - o virus aínda está presente no seme mesmo 7 semanas despois da recuperación clínica do paciente.
• HTLV (ámbolos tipos 1 e 2) - Pódese transmitir por vía sexual e polo leite materno. Causa risco de padecer leucemia.

Os riscos e probabilidades de transmisión de doenzas de transmisión sexual resúmense na seguinte táboa por acto:

Bacteria

• Chancroide (Haemophilus ducreyi)
• Clamidia (Chlamydia trachomatis)
• Gonorrea (Neisseria gonorrhoeae)
• Granuloma inguinal (Klebsiella granulomatis)
• Mycoplasma genitalium
• Mycoplasma hominis
• Sífilis (Treponema pallidum)
• Infección de ureaplasma

Fungo

• Candidíase

Virus

 

• Hepatite vírica (virus da hepatite B) — saliva e fluídos venéreos.
  (Nota: a hepatite A e a hepatite E transmítense por vía feca-oral; mentres que a hepatite C raramente se transmite por vía sexual. A ruta de transmisión da hepatite D (só no caso de estar infectado tamén coa B) non está clara, mais podería incluír a transmisión sexual.)
• Herpes simple (virus do herpes simple 1, 2) - pel e mucosa, posíbel transmisión con ou sen vexigas visíbeis
• VIH (Virus da inmunodeficiencia humana) — fluídos venéreos, seme, leite materno, sangue
• VPH (Virus do papiloma humano) — contacto de pel e mucosa. Os tipos de alto risco de VPH case sempre causan cancro cervical, así como cancro anal, de pene e de vulva. Outros tipos de VPH poden causar verrugas xenitais.
• Molusco contaxioso (virus do molusco contaxioso MCV) — contacto íntimo

Parasito

• Piollo pato (Pthirus pubis)
• Sarna (Sarcoptes scabiei)

Protozoo

• Tricomoníase (Trichomonas vaginalis)

Wiki Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Infección de transmisión sexual

Ligazóns externas

• Enfermidades de transmisión sexual (en castelán)