Οι τεκτονικές πλάκες είναι τα τμήματα από τα οποία απαρτίζεται ο στερεός φλοιός κάποιου ουράνιου σώματος, όταν αυτός δεν είναι ενιαίος.
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν.Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 01/06/2021.
Η επιστημονική θεωρία των τεκτονικών ή λιθοσφαιρικών πλακών διαμορφώθηκε περί τα τέλη της δεκαετίας του 1950 με αρχές της επόμενης δεκαετίας. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, η λιθόσφαιρα συντίθεται από δώδεκα κύρια επιμέρους τμήματα που περιγράφονται ως τεκτονικές πλάκες, με χαρακτηριστικό τους το ότι κινούνται, συγκλίνοντας ή αποκλίνοντας, με συνέπεια να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους.
Η θεωρία αυτή σήμερα είναι διεθνώς αποδεκτή και αποτελεί το δόγμα των Γεωεπιστημών. Η αποδοχή της, επέφερε πραγματική επανάσταση στις επιστήμες, όμοια με εκείνη της ανακάλυψης του γενετικού κώδικα στη Βιολογία. Κύριος επινοητής της ιδέας της μετακίνησης των πλακών ήταν ο Γερμανός γεωφυσικός και μετεωρολόγος Άλφρεντ Βέγκενερ (1880 - 1930) που πρώτος και την παρουσίασε ως «θεωρία της μετακίνησης των ηπείρων» (Continental drift), το 1912, εξ ου καλούμενη και «Θεωρία του Βέγκενερ». Αυτόν ακολούθησαν πολλοί άλλοι μέχρι να ολοκληρωθεί η θεωρία στη σημερινή της μορφή που, αν και φαίνεται περίπλοκη, παραμένει απλή.
Γήινες τεκτονικές πλάκες
Η λιθόσφαιρα της Γης χωρίζεται σε μικρό αριθμό τεκτονικών πλακών που βρίσκονται σε επαφή και κινούνται, «επιπλέοντας» πάνω στον μανδύα της. Αυτές, σύμφωνα με τη θεωρία των λιθοσφαιρικών πλακών, βρίσκονται σε αέναη κίνηση στη διάρκεια του γεωλογικού χρόνου, ένδειξη του ζωντανού χαρακτήρα του πλανήτη. Το μεγαλύτερο μέρος της σεισμικής δραστηριότητας της Γης συμβαίνει κοντά στα όρια αυτών των πλακών. Η εξωτερική λιθόσφαιρα συντίθεται από δώδεκα περίπου μεγάλες πλάκες και αρκετές μικρότερες. Εντός της οριοθέτησης της κάθε πλάκας, τα πετρώματα του γήινου φλοιού κινούνται ως ενιαίο άκαμπτο σώμα με μικρή κάμψη και λίγες ηφαιστειακές ή σεισμικές εκδηλώσεις. Τα όρια των πλακών καθορίζονται από στενές ζώνες, πάνω στις οποίες εκδηλώνεται τo 80% της ηφαιστειακής και σεισμικής δραστηριότητας.
Τα όρια των λιθοσφαιρικών πλακών διακρίνονται με βάση την κίνησή τους ανά περιοχές σε: α. συγκλίνοντα, όταν οι γειτονικές λιθοσφαιρικές πλάκες πλησιάζουν η μία την άλλη (οπότε και καταστρέφεται φλοιός) γιατί η μία πλάκα βυθίζεται κάτω από την άλλη, β. αποκλίνοντα, όταν οι γειτονικές λιθοσφαιρικές πλάκες απομακρύνονται η μία από την άλλη (οπότε και παράγεται φλοιός) γιατί από το κενό ανάμεσα στις δύο πλάκες βγαίνει υλικό και ψύχεται δίνοντας έτσι νέο φλοιό και γ. πλευρικώς ολισθαίνοντα, όταν υπάρχει πλευρική κίνηση μεταξύ των λιθοσφαιρικών πλακών χωρίς παραγωγή ή καταστροφή φλοιού.
Για κάθε περίπτωση από τις παραπάνω υπάρχουν σήμερα ζώνες που λειτουργούν ως ακτουαλιστικά πρότυπα, ζώνες δηλαδή στις οποίες συμβαίνουν σε κάποιο από τα στάδιά τους, γεωτεκτονικές διεργασίες σύγκλισης, απόκλισης ή πλευρικής ολίσθησης αντίστοιχα.
Ενδεικτικά:
Σύγκλιση, καταστροφή φλοιού και δημιουργία αναγλύφου (ορογένεση) συμβαίνει μεταξύ Ευρασιατικής και Αφρικανικής πλάκας, Ιαπωνικής και πλάκας του Ειρηνικού.
Απόκλιση, δημιουργία φλοιού και άνοιγμα ωκεανού συμβαίνει στον Ατλαντικό ωκεανό κατά μήκος ενός νοητού εγκάρσιου άξονα (μεσωκεάνια ράχη), μέρος της οποίας αποτελεί και η Ισλανδία όπου εκεί έχει αναδυθεί από τη θάλασσα.
Αν και η πλευρική έκταση των τεκτονικών πλακών σήμερα είναι καλά καθορισμένη, αυτό που θεωρείται αβέβαιο είναι το πάχος τους. Ωστόσο, σύμφωνα με υπολογισμούς που έχουν γίνει, η πλάκα σπάνια υπερβαίνει τα 145 χλμ. βάθους. Κάθε πλάκα συντίθεται από μια συμπαγή μάζα πετρωμάτων. Η ζώνη των πετρωμάτων αυτών ονομάζεται λιθόσφαιρα, για να διακρίνεται από τη βαθύτερη ασθενόσφαιρα, στην οποία τα πετρώματα βρίσκονται σε υψηλότερη θερμοκρασία και έτσι υφίστανται πλαστική παραμόρφωση, όταν υπόκεινται σε τεκτονικές πιέσεις. Οι κινήσεις του μανδύα προκύπτουν από την ανάγκη να μεταφερθεί στην επιφάνεια της Γης η θερμοκρασία που παράγεται εξαιτίας της ραδιενεργού εξασθένισης. Για αυτό, άλλωστε, τα πρότυπα μεταγωγής της ενέργειας ποικίλλουν ανάλογα με τον χρόνο. Αυτό φαίνεται ορισμένες φορές από τις αλλαγές στα όρια των πλακών. Για παράδειγμα, η εξασθένιση που σχημάτισε τις δυτικές οροσειρές της Βόρειας Αμερικής, σταμάτησε πριν από 10 εκατομμύρια χρόνια, αν και κάποια δραστηριότητα συνεχίζει να ενεργοποιεί ηφαίστεια και σεισμούς, στο όρος της Αγίας Ελένης, στην Ουάσινγκτον και την Αλάσκα.
Carey, S.W. (1958). «The tectonic approach to continental drift». Στο: Carey, S.W. Continental Drift – A symposium, held in March 1956. Hobart, Tasmania: University of Tasmania. σελίδες 177–363. Expanding Earth from pp. 311–49.
Foulger, Gillian R. (2010). Plates vs Plumes: A Geological Controversy. Wiley-Blackwell. ISBN978-1-4051-6148-0.
Frankel, H. (1987). «The Continental Drift Debate». Στο: H.T. Engelhardt Jr· A.L. Caplan. Scientific Controversies: Case Studies in the Resolution and Closure of Disputes in Science and Technology. Cambridge University Press. ISBN978-0-521-27560-6.
Hess, H.H. (Νοεμβρίου 1962). «History of Ocean Basins»(PDF). Στο: A.E.J. Engel· Harold L. James· B.F. Leonard. Petrologic studies: a volume to honor of A.F. Buddington. Boulder, CO: Geological Society of America. σελίδες 599–620.
Holmes, Arthur (1978). Principles of Physical Geology (3rd έκδοση). Wiley. σελίδες 640–41. ISBN978-0-471-07251-5.
Kious, W. Jacquelyne· Tilling, Robert I. (Φεβρουαρίου 1996). «Historical perspective». This Dynamic Earth: the Story of Plate Tectonics (Online έκδοση). U.S. Geological Survey. ISBN978-0-16-048220-5. Ανακτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2008. Abraham Ortelius in his work Thesaurus Geographicus... suggested that the Americas were 'torn away from Europe and Africa... by earthquakes and floods... The vestiges of the rupture reveal themselves, if someone brings forward a map of the world and considers carefully the coasts of the three [continents].'
Meyerhoff, Arthur Augustus· Taner, I.· Morris, A.E.L.· Agocs, W.B.· Kamen-Kaye, M.· Bhat, Mohammad I.· Smoot, N. Christian· Choi, Dong R. (1996). Donna Meyerhoff Hull, επιμ. Surge tectonics: a new hypothesis of global geodynamics. Solid Earth Sciences Library. 9. Springer Netherlands. σελ. 348. ISBN978-0-7923-4156-7.
Stein, Seth· Wysession, Michael (2009). An Introduction to Seismology, Earthquakes, and Earth Structure. Chichester: John Wiley & Sons. ISBN978-1-4443-1131-0.
Sverdrup, H.U.· Johnson, M.W.· Fleming, R.H. (1942). The Oceans: Their physics, chemistry and general biology. Englewood Cliffs: Prentice-Hall. σελ. 1087.
Torsvik, Trond Helge; Steinberger, Bernhard (December 2006). «Fra kontinentaldrift til manteldynamikk» (στα no). Geo8: 20–30. http://www.geodynamics.no/indexOld.htm. Ανακτήθηκε στις 22 June 2010., translation: Torsvik, Trond Helge· Steinberger, Bernhard (2008). «From Continental Drift to Mantle Dynamics»(PDF). Στο: Trond Slagstad· Rolv Dahl Gråsteinen. Geology for Society for 150 years – The Legacy after Kjerulf. 12. Trondheim: Norges Geologiske Undersokelse. σελίδες 24–38. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο(PDF) στις 23 Ιουλίου 2011. [Norwegian Geological Survey, Popular Science].
Blackett, P.M.S.· Bullard, E.· Runcorn, S.K., επιμ. (1965). A Symposium on Continental Drift, held in 28 October 1965. Philosophical Transactions of the Royal Society A. 258. The Royal Society of London. σελ. 323.
van Dijk, Janpieter; Okkes, F.W. Mark (1990). «The analysis of shear zones in Calabria; implications for the geodynamics of the Central Mediterranean». Rivista Italiana di Paleontologia e Stratigrafia96 (2–3): 241–70.
van Dijk, J.P.; Okkes, F.W.M. (1991). «Neogene tectonostratigraphy and kinematics of Calabrian Basins: implications for the geodynamics of the Central Mediterranean». Tectonophysics196 (1): 23–60. doi:10.1016/0040-1951(91)90288-4. Bibcode: 1991Tectp.196...23V.
Frankel, Henry (July 1978). «Arthur Holmes and continental drift». The British Journal for the History of Science11 (2): 130–50. doi:10.1017/S0007087400016551.
Holmes, Arthur (1928). «Radioactivity and Earth movements». Transactions of the Geological Society of Glasgow18 (3): 559–606. doi:10.1144/transglas.18.3.559.
Quilty, Patrick G.· Banks, Maxwell R. (2003). «Samuel Warren Carey, 1911–2002». Biographical memoirs. Australian Academy of Science. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Δεκεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουνίου 2010. This memoir was originally published in Historical Records of Australian Science (2003) 14 (3).
Scalera, G.; Lavecchia, G. (2006). «Frontiers in earth sciences: new ideas and interpretation». Annals of Geophysics49 (1). doi:10.4401/ag-4406.
Scoppola, B.; Boccaletti, D.; Bevis, M.; Carminati, E.; Doglioni, C. (2006). «The westward drift of the lithosphere: A rotational drag?». Geological Society of America Bulletin118 (1–2): 199–209. doi:10.1130/B25734.1. Bibcode: 2006GSAB..118..199S.
Segev, A (2002). «Flood basalts, continental breakup and the dispersal of Gondwana: evidence for periodic migration of upwelling mantle flows (plumes)». EGU Stephan Mueller Special Publication Series2: 171–91. doi:10.5194/smsps-2-171-2002. Bibcode: 2002SMSPS...2..171S.
Wezel, F.-C. (1988). «The origin and evolution of arcs». Tectonophysics (journal)146 (1–4). doi:10.1016/0040-1951(88)90079-0.
White, R.; McKenzie, D. (1989). «Magmatism at rift zones: The generation of volcanic continental margins and flood basalts». Journal of Geophysical Research94: 7685–729. doi:10.1029/JB094iB06p07685. Bibcode: 1989JGR....94.7685W.
Zhao, Guochun; Cawood, Peter A.; Wilde, Simon A.; Sun, M. (2002). «Review of global 2.1–1.8 Ga orogens: implications for a pre-Rodinia supercontinent». Earth-Science Reviews59 (1): 125–62. doi:10.1016/S0012-8252(02)00073-9. Bibcode: 2002ESRv...59..125Z.
Hofmeister, Anne M., Criss, Robert E., and Criss, Everett M. (2022), «Links of planetary energetics to moon size, orbit, and planet spin: A new mechanism for plate tectonics.», In: Foulger, G.R., Hamilton, L.C., Jurdy, D.M., Stein, C.A., Howard, K.A., and Stein, S. (Eds.); in the Footsteps of Warren B. Ahmilton: New Ideas in Earth Science; the Geological Society of America, Special Paper, 553, 10 Pp., doi:10.1029/2008JB006008
Coates, Robert R. (1962), «Magma type and crustal structure in the Aleutian arc.», In: The Crust of the Pacific Basin. American Geophysical Union Monograph, 6, Pp. 92–109., Geophysical Monograph Series 6: 92, doi:10.1029/GM006p0092, ISBN9781118669310
This article uses material from the Wikipedia Ελληνικά article Τεκτονικές πλάκες, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Το περιεχόμενο είναι διαθέσιμο υπό CC BY-SA 4.0 εκτός αν αναφέρεται διαφορετικά. Images, videos and audio are available under their respective licenses. ®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Ελληνικά (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.