Antonim

Ùkłȏdȏ òn słowiznᾶ w pȏrë ò kòntrastnëch sztëkach, np. snȏżi – brzëdczi ; janiół – diȏbeł ; niebò - piekło ; dac – wząc ; grëbi – zmiarti Wëapartniwȏ sã dwa zortë antonimów:

• jednodërżeniowi, np. spòłeczny – aspòłeczny ; lëdzczi – antilëdzczi ; òbëczajny - nieòbëczajny ; lëtoscëwi – bezlëtoscëwi
• rozmajitodërżeniowi, np. chëra – zdrowié ; gòrzczi – miodny ; stȏri – młodi

Antonim je wȏżnym sztëlisticznym strzódkã, przërównȏj: „Òdżin stëdnie, blȏsk stȏwȏ sã cemny, Mȏ greńce, Nieskùńczony/ Zgȏrdzony, òkrëti chwȏlbą.” (F. Karpińsczi)

Antonim je czasã kluczᾶ wiców i szpòrtów, np. cemné rutë sã téj séj widnym cédlᾶ szluńdroscë. Na antonimie òpiérȏ sã wiele afòryzmów, np. zgòda bùdëje, niezgòda niszczi; Panu Bògù swiéczkᾶ, a diȏbłowi kùrleczkᾶ.

To je blós ùzémk artikla. Rôczimë do jegò rozwicégò.