Σιγκαπούρη: κυρίαρχη πόλη-κράτος στη Νοτιοανατολική Ασία

Η Σιγκαπούρη, επίσημα Δημοκρατία της Σιγκαπούρης, είναι νησιωτική χώρα νότια της Μαλαισίας. Με έκταση μόλις 734,4 τετραγωνικά χιλιόμετρα είναι η μικρότερη χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας και μπορεί να χαρακτηριστεί μια σύγχρονη πόλη-κράτος. Βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ασίας και της Μαλαισιανής χερσονήσου, μόλις μία μοίρα βόρεια από τον Ισημερινό.

Δημοκρατία της Σιγκαπούρης Republic of Singapore 新加坡共和国 Republik Singapura சிங்கப்பூர் குடியரசு
Σημαία Εθνόσημο
Εθνικό σύνθημα: Majulah Singapura (μαλαισιανά) ("Εμπρός, Σιγκαπούρη")
Εθνικός ύμνος: Majulah Singapura
Πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη	Σιγκαπούρη 1°17′N 103°51′E / 1.283°N 103.850°E / 1.283; 103.850 (Σιγκαπούρη)
Επίσημες γλώσσες	Αγγλικά, Κινέζικα, Μαλαϊκά, Ταμίλ
Πολίτευμα	Κοινοβουλευτική Δημοκρατία
Πρόεδρος Πρωθυπουργός	Θαρμάν Σανμουγκαράτναμ Λι Σιεν Λουνγκ
Ανεξαρτησία από Ηνωμένο Βασίλειο Ισχύον Σύνταγμα	9 Αυγούστου 1965 3 Ιουνίου 1959
Έκταση  • Σύνολο  • % Νερό Ακτογραμμή	734,4 km2 (187η) 1,444 193 km
Πληθυσμός  • Εκτίμηση 2023   • Απογραφή 2010   • Πυκνότητα	5.917.600 (115η)  5.076.700   8.058 κατ./km2 (3η)
ΑΕΠ (ΙΑΔ)  • Ολικό  (2022)  • Κατά κεφαλή	$701.804 δισ. (38η)   $131.580 (2η)
ΑΕΠ (ονομαστικό)  • Ολικό  (2022)  • Κατά κεφαλή	$424,43 δισ. (37η)   $79.576 (7η)
ΔΑΑ (2021)	0,939 (12η) – πολύ υψηλός
Νόμισμα	Δολάριο Σιγκαπούρης (S$ SGD)
Ζώνη ώρας	(UTC +8)
ISO 3166-1	SG
Internet TLD	.sg
Οδηγούν στα	αριστερά
Κωδικός κλήσης	+65

Η Σιγκαπούρη ήταν μέχρι το 1965 βρετανική αποικία και έκτοτε είναι μέλος της Κοινοπολιτείας των Εθνών. Ο πληθυσμός της έχει πολυεθνική σύνθεση, καθώς περιλαμβάνει Κινέζους, Μαλαισιανούς, Ταμίλ και Ευρωπαίους. Έχει ισχυρή οικονομία και οι κάτοικοί της απολαμβάνουν υψηλό κατά κεφαλήν εισόδημα και βιοτικό επίπεδο. Το Σύνταγμα της χώρας ορίζει το πολίτευμα ως κοινοβουλευτική δημοκρατία, στην πράξη όμως ένα και μόνο κόμμα, το Λαϊκό Κόμμα Δράσης, μονοπωλεί την εξουσία από τότε που η χώρα κέρδισε την ανεξαρτησία της. Ο πληθυσμός της, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2023, είναι 5.917.600 κάτοικοι.

 

Η Σιγκαπούρη είναι ένα νησιωτικό μικροκράτος που βρίσκεται στο νότιο άκρο της χερσονήσου της Μαλαισίας και ταυτόχρονα στο ανατολικό στόμιο του πορθμού της Μαλάκκας, ο οποίος είναι μία από τις πιο πολυσύχναστες ακτοπλοϊκές διόδους του πλανήτη. Εκτός του κεντρικού νησιού, του Πουλάου Ουτζόνγκ (Pulau Ujong), περιλαμβάνει άλλα 62 μικρότερα νησιά, από τα οποία τα μεγαλύτερα είναι τα Jurong Island, Pulau Tekong, Pulau Ubin και Sentosa. Η Σιγκαπούρη συνδέεται με την ενδοχώρα της Μαλαισίας με δύο γέφυρες. Παράλληλα, νότια της Σιγκαπούρης βρίσκονται τα νησιά Ριάου, τα οποία ανήκουν στην Ινδονησία.

Το κέντρο της πόλης βρίσκεται στον νότο και συγκεκριμένα γύρω από τις εκβολές του ποταμού της Σιγκαπούρης. Παλιότερα αυτή ήταν η μοναδική αστική περιοχή του νησιού, ενώ στο υπόλοιπο υπήρχαν είτε τροπικά δάση είτε γεωργικές εκτάσεις. Τη δεκαετία του 1960 η κυβέρνηση ξεκίνησε ένα στεγαστικό πρόγραμμα κατασκευάζοντας οικισμούς σε διάφορες περιοχές και σήμερα σχεδόν το σύνολο του νησιού είναι αστικοποιημένο. Έτσι σήμερα παραμένει μόνο ένα πολύ μικρό τμήμα τροπικού δάσους, το προστατευόμενο Bukit Timah Nature Reserve. Υπάρχουν επίσης και κάποια πάρκα που διατηρούνται με ανθρώπινη παρέμβαση, όπως οι Βοτανικοί Κήποι της Σιγκαπούρης, οι οποίοι ανακηρύχθηκαν το 2015 μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO. Σχεδόν το 10% της έκτασης της Σιγκαπούρης καλύπτεται από πάρκα ή καταφύγια φύσης. Το ψηλότερο σημείο είναι ο λόφος Μπούκιτ Τίμαχ στα 163,6 μέτρα.

Για να αντιμετωπίσει την έλλειψη γης η Σιγκαπούρη εκτελεί έργα επέκτασης στη θάλασσα, με χώμα που προέρχεται από τους λόφους της, τον βυθό της θάλασσας και γειτονικές χώρες. Ως αποτέλεσμα η έκτασή της αυξήθηκε από 581,5 τ.χλμ. το 1960 σε 734,4 τ.χλμ. σήμερα και μπορεί να αυξηθεί κατά άλλα 100 μέχρι το 2030.

Κλίμα

Καθώς η Σιγκαπούρη βρίσκεται 137 χιλιόμετρα βόρεια του Ισημερινού έχει τροπικό κλίμα χωρίς διακριτές εποχές. Το κλίμα της χαρακτηρίζεται από ομοιόμορφη θερμοκρασία και πίεση, υψηλή υγρασία και άφθονη βροχόπτωση. Οι θερμοκρασίες κυμαίνονται από 22 °C ως 34 °C. Κατά μέσο όρο η σχετική υγρασία είναι 90% το πρωί και 60% το απόγευμα. Κατά τις περιόδους παρατεταμένης έντονης βροχής, η σχετική υγρασία φτάνει το 100%. Οι χαμηλότερες και υψηλότερες θερμοκρασίες που έχουν καταγραφεί ιστορικά είναι 18,4 °C και 37,8 °C αντίστοιχα. Ο Ιούνιος και ο Ιούλιος είναι οι θερμότεροι μήνες, ενώ ο Νοέμβριος και ο Δεκέμβριος αποτελούν την υγρή περίοδο των μουσώνων. Στη Σιγκαπούρη δεν χρησιμοποιείται θερινή ώρα. Η διάρκεια της μέρας είναι σταθερή σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, εξαιτίας της θέσης της χώρας κοντά στον Ισημερινό. Χωρίς φυσικές πηγές πόσιμου νερού, η βασική πηγή νερού στη χώρα είναι η βροχόπτωση και η συλλογή του γίνεται με ειδικές εγκαταστάσεις. Η βροχή παρέχει γύρω στο 50% του νερού της Σιγκαπούρης. Το υπόλοιπο εισάγεται από γειτονικές χώρες, ανακυκλώνεται ή αφαλατώνεται. Σήμερα κατασκευάζονται νέες μονάδες ανακύκλωσης και αφαλάτωσης, με σκοπό τη μείωση της εξάρτησης από το εξωτερικό.

Το όνομα «Σινγκαπόρα» σημαίνει «Πόλη των λιονταριών», από τις μαλαισιανές λέξεις «σίγκα» (λιοντάρι) και «πόρα» (πόλη). Δόθηκε τον 14ο αιώνα από ένα πρίγκιπα της Σουμάτρας, ο οποίος, φτάνοντας στο νησί μετά από μια καταιγίδα παρατήρησε ένα ζώο στην ακτή που έμοιαζε με λιοντάρι. Σήμερα θεωρείται ότι έκανε λάθος, καθώς πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι στη Σιγκαπούρη δεν έζησαν ποτέ λιοντάρια (ούτε καν ασιατικά λιοντάρια) και ότι το ζώο που είδε ο πρίγκιπας ήταν κατά πάσα πιθανότητα μαλαϊκή τίγρις.

Οι πρώτες ενδείξεις ανθρώπινης παρουσίας στη Σιγκαπούρη χρονολογούνται από το δεύτερο αιώνα μ.Χ. Το νησί ήταν κτήση της αυτοκρατορίας της Σουμάτρα Srivijaya και αρχικά είχε το ιαβικό όνομα «Τέμασεκ» (θαλάσσια πόλη). Η Τέμασεκ (ή Τούμασεκ) γρήγορα έγινε σημαντικό εμπορικό κέντρο, αλλά παρήκμασε στα τέλη του 14ου αιώνα. Μεταξύ του 16ου και του 19ου αιώνα η Σιγκαπούρη ήταν μέρος του Σουλτανάτου του Τζοχόρ. Κατά τη διάρκεια των πολέμων Μαλαισίας-Πορτογαλίας το 1613 πυρπολήθηκε από τα πορτογαλικά στρατεύματα. Στη συνέχεια οι Πορτογάλοι είχαν τον έλεγχο του νησιού και τον 17ο αιώνα οι Ολλανδοί, οι οποίοι ήλεγχαν το θαλάσσιο εμπόριο στην περιοχή, αλλά όλο αυτό το διάστημα το νησί ήταν σχεδόν ακατοίκητο.

Η σύγχρονη ιστορία της Σιγκαπούρης ουσιαστικά ξεκινά το 1819 όταν φτάνει στο νησί ο Τόμας Στάμφορντ Ραφλς, αξιωματούχος της Βρετανικής Εταιρίας Ανατολικών Ινδιών. Αναγνωρίζοντας τις δυνατότητες του μέρους ως στρατηγικό σημείο εμπορίου στη Νοτιοανατολική Ασία, ο Ραφλς υπέγραψε συνθήκη με τον σουλτάνο Χουσεΐν Σαχ για να αναπτύξει στη Σιγκαπούρη ένα εμπορικό λιμάνι για λογαριασμό των Βρετανών. Με επόμενη συνθήκη το 1824, το νησί έγινε βρετανική κτήση. Το 1826, η Σιγκαπούρη βρέθηκε υπό την αιγίδα της βρετανικής Ινδίας και πρωτεύουσα της περιοχής το 1836. Την περίοδο κατά την οποία το νησί έγινε βρετανική κτήση, ο πληθυσμός του αριθμούσε μερικές χιλιάδες, κυρίως ιθαγενείς Μαλαισιανούς και μερικούς Κινέζους. Μέχρι τη δεκαετία του 1860, ο πληθυσμός του είχε φτάσει τις 80.000. Πολλοί μετανάστες έφτασαν στη Σιγκαπούρη για να εργαστούν στις φυτείες καουτσούκ, του οποίου η Σιγκαπούρη έγινε παγκόσμιος εξαγωγέας.

 

Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Βρετανοί κατασκεύασαν στο νησί μια μεγάλη στρατιωτική βάση. Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Σιγκαπούρη ήταν η κυριότερη στρατιωτική βάση των Βρετανών στη Νοτιοανατολική Ασία. Ο Αυτοκρατορικός Ιαπωνικός Στρατός εισέβαλε στη Μαλαισία και συνέχεια στη Σιγκαπούρη, καταλήγοντας στην επονομαζόμενη Μάχη της Σιγκαπούρης. Οι ελλιπώς προετοιμασμένοι Βρετανοί ηττήθηκαν σε έξι μέρες και παραδόθηκαν στον στρατηγό Γιαμασίτα (Tomoyuki Yamashita) στις 15 Φεβρουαρίου 1942, γεγονός που σήμερα χαρακτηρίζεται ως η μεγαλύτερη στρατιωτική ήττα στην ιστορία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Οι Γιαπωνέζοι μετονόμασαν τη Σιγκαπούρη «Σονάντο» που σημαίνει «νότιο νησί που αποκτήθηκε στην εποχή του Σόβα» και την κατείχαν μέχρι τις 12 Σεπτεμβρίου 1945, ένα μήνα μετά την παράδοση της Ιαπωνίας, οπότε και ξαναπέρασε στην κυριαρχία των Βρετανών.

Η Σιγκαπούρη απέκτησε αυτονομία μέσα στη Βρετανική Αυτοκρατορία το 1959 με πρωθυπουργό τον Λι Κουάν Γιου. Ανακήρυξε μονομερώς την ανεξαρτησία της από τη Βρετανία τον Αύγουστο του 1963 και τον Σεπτέμβριο προσχώρησε στην Ομοσπονδία της Μαλαισίας. Η ένωση με τη Μαλαισία δεν ευδοκίμησε, καθώς οι σχέσεις της τοπικής κυβέρνησης του κόμματος PAP με την ομόσπονδη κυβέρνηση της Κουάλα Λουμπούρ ήταν κακές. Έτσι στις 9 Αυγούστου 1965 ανακηρύχθηκε επίσημα ανεξάρτητο κράτος. Ο Γιουσόφ μπιν Ισάκ ορκίστηκε πρώτος πρόεδρος και ο Λι Κουάν Γιου παρέμεινε πρωθυπουργός.

Ως ανεξάρτητο νέο κράτος αντιμετώπιζε πρόβλημα επάρκειας φυσικών πόρων, μεγάλη ανεργία, έλλειψη στέγασης και την απειλή διαφυλετικών εντάσεων. Κατά τη διάρκεια της θητείας του Λι Κουάν Γιου ως πρωθυπουργού από το 1959 έως το 1990 η κυβέρνηση κατάφερε να πετύχει μεγάλη οικονομική ανάπτυξη και άνοδο του βιοτικού επιπέδου. Επίσης, δημιουργήθηκε ένα ανεξάρτητο εθνικό σύστημα άμυνας που βασίζεται στην υποχρεωτική στρατιωτική θητεία για τους άντρες. Το 1967 έγινε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Ένωσης Χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας. Το 1990 ο Γκο Τσοκ Τονγκ διαδέχτηκε τον Λι ως πρωθυπουργός. Το 2004 ο Λι Σιεν Λουνγκ, που είναι ο μεγαλύτερος γιος του Λι Κουάν Γιου, έγινε ο τρίτος πρωθυπουργός της χώρας.

 

Το πολίτευμα της Σιγκαπούρης είναι κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η εκτελεστική εξουσία ασκείται από το Υπουργικό Συμβούλιο, του οποίου ηγείται ο πρωθυπουργός. Αρχηγός του κράτους είναι ο Πρόεδρος της Σιγκαπούρης. Το αξίωμα είναι κυρίως εθιμοτυπικό και έχει περιορισμένες εξουσίες. Προβλέπεται η απ' ευθείας εκλογή του από τον λαό, αλλά μέχρι στιγμής σε όλες τις εκλογές εκτός από μία (το 1993) υπήρχε μόνο ένας υποψήφιος.

Η πολιτική στη Σιγκαπούρη ελέγχεται από ένα κόμμα, το Λαϊκό Κόμμα Δράσης (People's Action Party - PAP) από τότε που κέρδισε την ανεξαρτησία της. Ως αποτέλεσμα, ξένοι πολιτικοί αναλυτές και πολλά κόμματα της αντιπολίτευσης θεωρούν ότι η Σιγκαπούρη είναι στην ουσία ένα μονοκομματικό κράτος. Στις εκλογές δεν υπάρχει νοθεία, αλλά το PAP κατηγορείται ότι εκμεταλλεύεται το πολιτικό σύστημα προς όφελος του, ότι ασκεί λογοκρισία και περιορίζει την αντιπολίτευση. Οι επικριτές του PAP ισχυρίζονται ότι το δικαστικό σύστημα μεροληπτεί υπέρ της κυβέρνησης και ότι δεν υπάρχει διαχωρισμός των εξουσιών. Στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 6 Μαΐου του 2006 το κυβερνών κόμμα PAP κέρδισε 82 έδρες επί συνόλου 84 στο κοινοβούλιο.

Εκλογές

Η Βουλή αποτελείται από ένα σώμα (Εθνοσυνέλευση), το οποίο απαρτίζεται από 84 μέλη. Τα τελευταία εκλέγονται για πενταετή θητεία. Το δικαίωμα ψήφου στις εκλογές παρέχεται από την ηλικία των 21 ετών και άνω. Η ψηφοφορία είναι υποχρεωτική.

 

Η Σιγκαπούρη έχει μια ανεπτυγμένη οικονομία της αγοράς που θεωρείται εξαιρετικά φιλική στις επιχειρήσεις. Μαζί με το Χονγκ Κονγκ, τη Νότια Κορέα και την Ταϊβάν αναφέρεται ως μία από τις τέσσερις ασιατικές τίγρεις, αν και έχει μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα από τις υπόλοιπες. Η Σιγκαπούρη είναι γνωστή ως μια από τις πιο ελεύθερες, καινοτόμες, ανταγωνιστικές, δυναμικές και φιλικές προς τις εταιρείες χώρες του κόσμου. Ο δείκτης οικονομικής ελευθερίας για το 2015 κατέταξε τη Σιγκαπούρη ως τη δεύτερη πιο ελεύθερη οικονομία στον κόσμο. Επίσης, η Σιγκαπούρη κατατάσσεται συχνά ανάμεσα στις χώρες με τη λιγότερη διαφθορά, μαζί με τη Νέα Ζηλανδία και τις σκανδιναβικές χώρες. Η Σιγκαπούρη διαθέτει το μεγαλύτερο ποσοστό εκατομμυριούχων στον κόσμο, με ένα στα έξι νοικοκυριά να έχουν τουλάχιστον ένα εκατομμύριο δολάρια ΗΠΑ αναλώσιμο πλούτο. Αυτό δεν περιλαμβάνει ιδιοκτησία, εταιρείες και πολυτελή αγαθά, τα οποία θα αύξαναν το ποσοστό εκατομμυριούχων, καθώς η περιουσία στη Σιγκαπούρη είναι ανάμεσα στις ακριβότερες του κόσμου. Η Σιγκαπούρη δε διαθέτει ελάχιστο μισθό, θεωρώντας ότι έτσι μειώνεται η ανταγωνιστικότητά της. Επίσης, έχει μια από τις μεγαλύτερες ανισότητες στην κατανομή πλούτου ανάμεσα στις ανεπτυγμένες χώρες.

Μεγάλη ώθηση δίνει η γεωγραφική της θέση και ο ρόλος της ως διεθνές κέντρο διαμετακομιστικού εμπορίου. Το λιμάνι της είναι ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο σε διακίνηση αγαθών. Η οικονομία βασίζεται επίσης στις εξαγωγές μεταποιημένων εισαγόμενων πρώτων υλών. Η βιομηχανία μεταποίησης είχε αποτελέσει το 26% του ΑΕΠ το 2005 και συνεχίζει να ακμάζει, καθώς περιλαμβάνει ηλεκτρονικά, πετρελαιοειδή, χημικά, μηχανολογικά και βιοϊατρικά προϊόντα. Η Σιγκαπούρη είναι η δεύτερη μεγαλύτερη αγορά τζόγου-καζίνο, το τρίτο μεγαλύτερο κέντρο διύλισης και εμπορίας πετρελαίου, ο μεγαλύτερος κατασκευαστής πλατφορμών πετρελαίου και κύριος κόμβος επιδιόρθωσης πλοίων, καθώς και ο μεγαλύτερος κόμβος παγκοσμίως για logistics. Σημαντικός τομέας είναι και ο τουρισμός, καθώς η Σιγκαπούρη είναι δημοφιλής τουριστικός προορισμός. Περίπου 9,7 εκατομμύρια τουρίστες την επισκέφτηκαν το 2006. Ο αριθμός αυτός αυξήθηκε σε 15,2 εκατομμύρια το 2015.

Η Σιγκαπούρη είναι το τέταρτο μεγαλύτερο κέντρο ανταλλαγής συναλλάγματος μετά το Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη και το Τόκιο. Το νόμισμα της Σιγκαπούρης είναι το δολάριο Σιγκαπούρης, με σύμβολο S$ και συντομογραφία SGD. Το δολάριο Σιγκαπούρης είναι ανταλλάξιμο με το δολάριο Μπρουνέι, λόγω των ιστορικών σχέσεων των δύο χωρών.

Πληθυσμός

Σύμφωνα με τις στατιστικές της κυβέρνησης ο πληθυσμός της Σιγκαπούρης τον Ιούλιο του 2023 ήταν 5.917.600 κάτοικοι, από τους οποίους τα 4,149 εκατομμύρια είναι πολίτες ή μόνιμοι κάτοικοι (που αποκαλούνται «κάτοικοι Σιγκαπούρης»). Από τους «κατοίκους Σιγκαπούρης» το 75,2% είναι Κινέζοι, το 13,6% Μαλαισιανοί, το 8,8% Ινδοί και το υπόλοιπο 2,4% είναι Ευρωπαίοι, Ασιάτες και άλλες ομάδες. Οι περισσότεροι Κινέζοι και Ινδοί είναι απόγονοι πρόσφατων μεταναστών κατά τους δύο προηγούμενους αιώνες.

Το 2006 ο ρυθμός γεννήσεων ήταν 10,1 στους 1000, ένα πολύ χαμηλό επίπεδο που αποδίδεται στην πολιτική ελέγχου των γεννήσεων, αλλά και ο ρυθμός θανάτου ήταν επίσης από τους χαμηλότερους στον κόσμο στο 4,3 στους 1000. Η συνολική αύξηση του πληθυσμού ήταν 4,4% ενώ η αύξηση για τους κατοίκους Σιγκαπούρης ήταν 1,8%. Το ποσοστό αύξησης οφείλεται κατά το μεγαλύτερο μέρος στη μετανάστευση, αλλά και στο υψηλό προσδόκιμο ζωής. Η Σιγκαπούρη είναι η δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη χώρα στον κόσμο μετά το Μονακό (εξαιρώντας το Μακάο και το Χονγκ Κονγκ που είναι περιοχές ειδικού καθεστώτος της Κίνας). Το 1957 ο πληθυσμός ήταν περίπου 1,45 εκατομμύρια και ο ρυθμός γεννήσεων ήταν σχετικά υψηλός. Αντιλαμβανόμενη τους εξαιρετικά περιορισμένους φυσικούς πόρους της χώρας και τη μικρή της έκταση, η κυβέρνηση εισήγαγε πολιτικές ελέγχου των γεννήσεων στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 ο πληθυσμός γερνούσε, λιγότεροι εισερχόντουσαν στην αγορά εργασίας και υπήρχε έλλειψη ειδικευμένων εργατών. Σε μια δραματική αλλαγή πολιτικής, η κυβέρνηση εισήγαγε κίνητρα για γεννήσεις το 2001 (που βελτιώθηκαν περαιτέρω από τον Αύγουστο του 2004) για να ενθαρρύνει τα ζευγάρια να αποκτήσουν περισσότερα παιδιά.

Το 2006 ο ρυθμός γονιμότητας ήταν μόνο 1,26 παιδιά ανά γυναίκα, ο 3ος χαμηλότερος διεθνώς και αρκετά κάτω από το 2,10 που απαιτείται για την ανανέωση του πληθυσμού. Το 2006 γεννήθηκαν 38.317 παιδιά, συγκρινόμενα με 37.500 το 2005. Αυτός ο αριθμός όμως δεν είναι αρκετός για να συντηρήσει την αύξηση του πληθυσμού. Για να ξεπεράσει το πρόβλημα η κυβέρνηση ενθαρρύνει αλλοδαπούς να μεταναστεύσουν στη Σιγκαπούρη. Ο μεγάλος αριθμός μεταναστών συντέλεσε στο να μην αρχίζει να μειώνεται ο πληθυσμός της Σιγκαπούρης. Οι περισσότεροι πρόσφατοι μετανάστες στη χώρα είναι Μαλαισιανοί, αλλά και πάρα πολλοί Κινέζοι από την Κίνα και άλλες περιοχές.

Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 83,2 χρόνια (81,0 χρόνια οι άνδρες και 85,5 οι γυναίκες).

Θρησκεία

 

Η Σιγκαπούρη είναι μια πολυθρησκευτική χώρα. Σύμφωνα με τη στατιστική υπηρεσία περίπου το 51% των κατοίκων Σιγκαπούρης (που δεν περιλαμβάνουν ένα σημαντικό αριθμό επισκεπτών και μεταναστών εργατών) είναι βουδιστές και ταοϊστές. Περίπου 15%, κυρίως Κινέζοι, Ευρασιάτες και Ινδοί, είναι χριστιανοί - που περιλαμβάνει πολλά δόγματα, ρωμαιοκαθολικοί, προτεστάντες και άλλοι. Οι μουσουλμάνοι είναι το 14%, από τους οποίους η μεγάλη πλειονότητα είναι Μαλαισιανοί και οι υπόλοιποι κυρίως Ινδοί μουσουλμάνοι. Άλλες μειονότητες περιλαμβάνουν Σιχ, Ινδουιστές και Μπαχάι σύμφωνα με την απογραφή του 2000.

Ωστόσο, γύρω στο 15% του πληθυσμού δήλωσε ότι δεν πιστεύει σε κάποια θρησκεία.

Γλώσσες

 

Οι επίσημες γλώσσες είναι τα αγγλικά, κινέζικα (Μανδαρινικά), Μαλαϊκά και Ταμίλ. Εθνική γλώσσα για ιστορικούς λόγους θεωρείται η μαλαϊκή και σ’ αυτήν είναι γραμμένος ο εθνικός ύμνος «Majulah Singapura». Τα Αγγλικά είναι η γλώσσα που έχει επικρατήσει στη διοίκηση και τη δημόσια ζωή της χώρας. Η χρήση τους εξαπλώθηκε από τότε που καθιερώθηκαν ως η πρώτη γλώσσα στο εκπαιδευτικό σύστημα και στην κυβέρνηση, ενώ είναι η πιο συνηθισμένη γλώσσα στη λογοτεχνία της Σιγκαπούρης. Τα αγγλικά καθιερώθηκαν στον ρόλο τους λόγω της ουδετερότητας τους ως προς τις υπόλοιπες εθνότητες της χώρας. Στην καθομιλουμένη συνηθίζεται μια τοπική παραλλαγή των αγγλικών που λέγεται «σίνγκλις» (από το «Singapore English») και τα οποία ενσωματώνουν λεξιλόγιο και γραμματική από τα Αγγλικά, διάφορες κινεζικές διαλέκτους, Μαλαϊκά και ινδικές γλώσσες. Τέλος, ένα σημαντικό και αυξανόμενο ποσοστό (48%) των κατοίκων της Σιγκαπούρης χρησιμοποιεί τα αγγλικά στο σπίτι, ακολουθούμενα από τα κινέζικα και τις κινεζικές διαλέκτους (περίπου 40%), τα μαλαϊκά (13%) και τα Ταμίλ (περίπου 4%). Η εκπαίδευση στη Σιγκαπούρη λαμβάνει χώρα στα αγγλικά, εκτός από το μάθημα της μητρικής γλώσσας, συμβάλλοντας στη σχετικά γρήγορη αντικατάσταση των τοπικών γλωσσών από τα αγγλικά, ακόμη και των μανδαρινικών, που είναι και η επίσημη μορφή της κινεζικής γλώσσας στη χώρα. Στη Σιγκαπούρη αρκετοί Κινέζοι ηλικιωμένοι μιλούν κινεζικές διαλέκτους σαν μητρική γλώσσα.

Όλα τα Μέσα Ενημέρωσης στη Σιγκαπούρη, έντυπα και ηλεκτρονικά, ελέγχονται έμμεσα ή άμεσα από την κυβέρνηση (βλέπε Mediacorp, η εταιρεία η οποία ελέγχει τα περισσότερα ΜΜΕ της χώρας). Στη χώρα λειτουργούν 7 τηλεοπτικά κανάλια και 14 ραδιοφωνικοί σταθμοί, τα οποία εκπροσωπούν τις τέσσερις επίσημες γλώσσες. Απαγορεύεται η κατοχή δορυφορικών δεκτών που μπορούν να λαμβάνουν μη εγκεκριμένο σήμα από το εξωτερικό. Συνολικά κυκλοφορούν 16 εφημερίδες που εκπροσωπούν και τις τέσσερις επίσημες γλώσσες. Η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα είναι η καθημερινή, αγγλόφωνη The Straits Times.

Διεθνείς

Η Σιγκαπούρη αποτελεί σημαντικό συγκοινωνιακό κόμβο στην Ασία, επωφελούμενη από την ευνοϊκή γεωγραφική θέση της. Το λιμάνι της είναι ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο σε διακίνηση εμπορευμάτων. Το διεθνές αεροδρόμιο Changi είναι από τα πιο πολυσύχναστα της Νοτιοανατολικής Ασίας και επιπλέον αποτελεί ενδιάμεσο σταθμό για την αεροπορική σύνδεση Ευρώπης - Αυστραλίας. Το χρησιμοποιούν 81 αεροπορικές εταιρείες, με συνδέσεις σε 185 πόλεις και 58 χώρες, με προεξάρχουσα την αεροπορική εταιρεία της χώρας, τη Singapore Airlines. Θεωρείται ένα από τα καλύτερα αεροδρόμια στον κόσμο, καθώς συγκεντρώνει σταθερά υψηλές βαθμολογίες σε έρευνες αξιολόγησης των αερομεταφορών.

Η Σιγκαπούρη έχει οδική και σιδηροδρομική σύνδεση με το Τζοχόρ της Μαλαισίας. Επίσης υπάρχει συχνή ακτοπλοϊκή σύνδεση με αρκετά γειτονικά νησιά της Ινδονησίας. Η οδήγηση γίνεται στα αριστερά.

Εγχώριες

Η δημόσια συγκοινωνία στη Σιγκαπούρη εξυπηρετείται από λεωφορεία, ταξί, μετρό (Mass Rapid Transit - MRT) και συμπληρωματικά ελαφρύ σιδηρόδρομο (Light Rapid Transit - LRT). Συνολικά 2,78 εκατομμύρια επιβάτες χρησιμοποιούν το λεωφορείο για τις καθημερινές μετακινήσεις τους και 1,3 το μετρό (MRT και LRT). Το οδικό δίκτυο είναι ανεπτυγμένο και καλύπτει όλο το νησί, αλλά η χρήση ιδιόκτητων αυτοκινήτων αποθαρρύνεται. Για την αγορά αυτοκινήτου απαιτείται ειδική άδεια και μόνο ένας περιορισμένος αριθμός αδειών εκδίδονται κάθε χρόνο. Επίσης, η φορολογία είναι υψηλή και για την πρόσβαση στο κέντρο τις ώρες αιχμής οι οδηγοί πληρώνουν διόδια μέσω ηλεκτρονικού συστήματος.

Στις 28 Σεπτεμβρίου του 2008 διεξήχθη στη χώρα το πρώτο νυχτερινό Γκραν πρι στην ιστορία της Φόρμουλα 1.

• Εθνική Βιβλιοθήκη της Σιγκαπούρης

• Singapore Food Guide
• Επίσημη ιστοσελίδα πληροφοριών (Αγγλικά)
• Στατιστική Υπηρεσία Σιγκαπούρης (Αγγλικά)
• άρθρο στην ΕΡΤ, Σιγκαπούρη: Πρωτιά στην αποστολή γραπτών μηνυμάτων.
• Σιγκαπούρη στο Curlie