Пакланенне Вешчуноў

Аповед Матфея пазней дапоўнілі царкоўныя і апакрыфічныя паданні.

Раннехрысціянская літаратура лічыла радзімай вешчуноў Аравію, Клімент Александрыйскі назваў персідска-месапатамскі рэгіён. У аўтараў Блажэннага Аўгусціна (354—430) і Іаана Залатавуста (каля 347—407) вешчуноў налічвалася дванаццаць, а Арыген (184/185 — 253/254) сцвярджаў, што іх колькасць адпавядала колькасці дароў. Багасловы суадносілі іх з трыма асобамі Тройцы ці з траістым складам чалавечага роду. Беда Вялебны (каля 672/673 — 735) даў ім імёны — Каспар, Мельхіёр і Бальтазар, царскае паходжанне і радзіму.

Сюжэт атрымаў шырокую папулярнасць дзякуючы зборніку італьянца Якава Варагінскага (каля 1228/1230—1298) «Залатая легенда», складзенаму каля 1260 года. Мошчы каралёў з XIII стагоддзя зберагаліся ў Кёльнскім саборы, магчыма, таму «Пакланенне Каралёў» было незвычайна папулярным у жывапісе Паўночнай Еўропы.

У эпоху вялікіх геаграфічных адкрыццяў мудрацы становяцца ўвасабленнем белай, жоўтай і чорнай расаў ці трох частак свету — Еўропы, Азіі, Афрыкі.

Святкуецца хрысціянамі. У каталіцтве пакланенне вешчуноў адзначаецца 6 студзеня на свята Богаяўлення. У некаторых краінах свята носіць назву свята трох каралёў.

• Нараджэнне Хрыстова
• Віфлеемская зорка
• Пакланенне пастухоў
• Саламея-павітуха
• Адарацыя
• Аповесць пра трох каралёў