Уладзімір Сцяпан: беларускі пісьменнік, паэт, мастак

22 студзеня 1958, в. Касцюкоўка, Гомельскі раён) — беларускі празаік, паэт, кінасцэнарыст, мастак, журналіст.

Уладзімір Сцяпан
Дата нараджэння	22 студзеня 1958(1958-01-22) (66 гадоў)
Месца нараджэння	Касцюкоўка, Яромінскі сельсавет, Гомельскі раён, Гомельская вобласць, БССР, СССР
Грамадзянства	БССР  Беларусь
Род дзейнасці	мастак, пісьменнік, паэт, журналіст, кінасцэнарыст
Месца працы	Нацыянальная дзяржаўная тэлерадыёкампанія Рэспублікі Беларусь СБ. Беларусь сегодня
Жанр	пейзаж і тэматычная карціна[d]
Вучоба	Мінскі дзяржаўны мастацкі каледж імя А. К. Глебава Беларуская дзяржаўная акадэмія мастацтваў
Вядомыя працы	«Мінск», «Інфанта»
Член у	Саюз беларускіх пісьменнікаў Саюз пісьменнікаў Беларусі Таварыства Тутэйшыя
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Нарадзіўся ў сям’і рабочага. Скончыў Мінскае мастацкае вучылішча (1977), Беларускі тэатральна-мастацкі інстытут (1983) па спецыяльнасці «жывапісец». Служыў у Савецкай Арміі (1983—1985), быў мастаком аб’яднання камісійных крам (1985—1987). З 1987 па 2003 год — у творчым аб’яднанні «Тэлефільм» Беларускага тэлебачання. Вёў праграмы «Літаратурная Беларусь», «Ліра», «У жывапісе, графіцы, скульптуры». Некаторы час быў аўтарам і вядучым у праграме «Крок». Займаўся мастацкім афармленнем твораў беларускіх пісьменнікаў. Узначальваў творчае аб’яднанне «Тэлефільм». Паводле яго сцэнарыяў зняты шэраг дакументальных і мастацкіх стужак.

Сябра былой суполкі «Тутэйшыя» і Саюза беларускіх пісьменнікаў з 1991 года. Да жніўня 2020 года быў журналістам газеты «Советская Белоруссия (СБ. Беларусь сегодня)».

Друкавацца пачаў у 1982 годзе (газета «Літаратура і мастацтва»). Вершы публікаваліся ў часопісах «Беларусь», «Бярозка», «Крыніца», «Маладосць», «Неман», зборніку «Дзень паэзіі» (1984, 1991). Адзін з аўтараў калектыўных зборнікаў «Крыло», «Жнівеньскі праспект» (1988), «Тутэйшыя» (1989), «Паркан», «Літаратура».

Піша прозу, вершы, кінасцэнарыі, п’есы, абразкі, грэгерыі і хайку.

Аўтар зборнікаў прозы «Вежа» (1990), «Сам-насам» (1990), «Адна капейка» (2012), кнігі «Настаўнік. Сяргей Пятровіч Каткоў» (2013), «Папяровая шапка» (2018), «Хвалі» (2019). У 2008 годзе ў часопісе «Маладосць» друкаваўся прыгодніцкі раман Уладзіміра Сцяпана ў суаўтарстве з Максімам Клімковічам «Цень анёла».

Свае новыя творы Уладзімір Сцяпан публікуе на сайце litara.net, у часопісах «Дзеяслоў», «Маладосць» і «Полымя», а таксама ў сваім блогу.

На думку Л. Сакавік, у вершах, эсэ, апавяданнях аўтар імкнецца спасцігнуць складаныя таямніцы ўнутранага жыцця чалавека (апавяданні «Я — Віця», «Шэры матылёк», «Чаканні цягніка»), спрабуе ўвасобіць асабісты і сацыяльны досвед свайго пакалення, яго адчужанасць («Колер хакі», «Шлягер», «Швэдар»).

Улетку 2018 года напісаў замоўны артыкул «О благоустройстве Военного кладбища в Минске» ў газеце «Советская Белоруссия», дзе ў рэзка адмоўнай форме выказаўся пра валанцёраў Вайсковых могілак Мінска, якія супрацьстаяць знішчэнню старых надмагілляў і агароджаў.