Пабла Эскабар

Нарадзіўся Эскабар 1 снежня 1949 года за 40 кіламетраў ад Медэльіна. Ён быў трэцім дзіцём у сям’і. Яго бацька быў бедным селянінам, маці таксама паходзіла з нізоў.

Як і большасць сваіх аднагодкаў, Пабла любіў слухаць гераічныя гісторыі аб легендарных калумбійскіх «бандытас». Аб тым, як яны рабавалі багатых і дапамагалі тым, хто жыве ў нястачы. Ужо дзіцём ён вырашыў, што, калі вырасце, стане такім жа «бандытас». Хто бы мог тады падумаць, што нявінныя рамантычныя летуценні дэлікатнага хлопчыка праз пару дзясяткаў гадоў набудуць форму кашмару.

У школе Пабла прыходзілася вучыцца сярод дзяцей з бяднейшых сем’яў.

У 1961 годзе яго сям’я пераехала ў Энвігада, на поўдзень ад Медэльіна. Там Пабла пайшоў вучыцца ў мясцовую школу, у якой сярод вучняў пераважалі вельмі левыя палітычныя погляды. Ён і яго новыя школьныя таварышы адкрыта падтрымлівалі Кубінскую рэвалюцыю, якая адбылася за некалькі гадоў да гэтага. Неўзабаве ён заахвоціўся да марыхуаны, і ў 16 гадоў яго выгналі са школы. З гэтага ўзросту Пабла пачаў здзяйсняць злачынствы.

Вялікую частку свайго часу Пабла стаў праводзіць у бедных кварталах Медэльіна, якія былі сапраўдным рассаднікам злачыннасці. Спачатку ён стаў красці надмагіллі з мясцовых могілкаў і, сціраючы надпісы, ізноў іх перапрадаваць. Неўзабаве ён стварыў невялікую злачынную банду сваіх аднадумцаў і стаў займацца больш выдасканаленай злачыннай здабычай: згонам дарагіх аўтамабіляў для продажу на запчасткі. Затым Пабла Эскабару прыйшла іншая «геніяльная» думка: прапаноўваць патэнцыйным ахвярам згону сваю «абарону». Тыя, хто адмаўляліся плаціць яго бандзе, рана або позна пазбаўляліся сваіх машын. Гэта ўжо быў сапраўдны рэкет.

У 21 год ён меў ужо даволі шмат прыхільнікаў. Разам з тым злачынствы Эскабара станавіліся яшчэ больш выкшталцонымі і жорсткімі. Ад звычайных згонаў аўтамабіляў і рэкету ён прыступіў да выкрадання людзей. У 1971 годзе людзі Пабла Эскабара выкралі багатага калумбійскага латыфундыста-прамыслоўца Дыега Эчаварыю, які пасля доўгіх катаванняў быў забіты. Гэтае забойства так і не было развязана. Забіты Дыега Эчаварыя выклікаў адкрытую нянавісць сярод мясцовага беднага сялянства, і Пабла Эскабар адкрыта заявіў аб сваім дачыненні да выкрадання і забойства. Беднякі Медэльіна святкавалі смерць Дыега Эчаварыі і, у знак удзячнасці Эскабару, сталі паважліва зваць яго «Эль-Доктар». Пабла Эскабар пачаў «падкормліваць» мясцовых беднякоў, будуючы ім новыя танныя хаты. Ён разумеў, што рана або позна яны стануць чымсьці накшталт ахоўнага буфера паміж ім і ўладамі, і яго папулярнасць у Медэльіне расла з дня ў дзень.

У 1972 годзе Пабла Эскабар ужо быў самым вядомым злачынным аўтарытэтам Медэльіна. Яго злачынная групоўка займалася згонамі аўтамабіляў, кантрабандай і выкраданнямі людзей. Неўзабаве яго банда выйшла за межы Медэльіна.

Тым часам у ЗША новае пакаленне амерыканцаў 70-х гадоў ужо не здавольвалася толькі адной марыхуанай, яно патрабавала нечага мацнейшага, і хутка на амерыканскіх вуліцах з’явіўся новы наркотык — какаін. На гэтым Пабла Эскабар і стаў будаваць свой злачынны бізнес. Перш ён купляў какаін у вытворцаў і перапрадаваў яго кантрабандыстам, якія затым перапраўлялі яго ў ЗША. Абсалютная адсутнасць якія-небудзь «тормазаў», яго маніякальная гатовасць катаваць і забіваць ставіла яго па-за канкурэнцыяй. Калі да яго даходзілі чуткі аб якой-небудзь прыбытковай злачыннай справе, ён без лішніх цырымоній, проста захопліваў яё гвалтам. Любы, хто станавіўся на яго шляху або мог хоць як-небудзь яму пагражаць, тут жа бясследна знікаў. Неўзабаве Эскабар запраўляў амаль усёй какаінавай індустрыяй Калумбіі.

У сакавіку 1976 года Пабла Эскабар ажаніўся са сваёй 15-гадовай сяброўкай Марыяй Вікторыяй Энеа Віеха, якая да гэтага была ў яго асяроддзі. Праз месяц у іх нарадзіўся сын Хуан Пабла, а праз тры з паловай гады — дачка Мануэла.

Наркабізнес Пабла Эскабара хутка разрастаўся па ўсёй Паўднёвай Амерыцы. Неўзабаве ён сам пачаў займацца кантрабандай какаіну ў ЗША. Адзін з набліжаных Эскабара, нехта Карлас Лейдэр, адказны за перапраўку какаіну, арганізаваў на Багамах сапраўдны перавалачны пункт наркатрафіку. Абслугоўванне было пастаўлена на вышэйшым узроўні. Там быў збудаваны буйны прычал, шэраг бензазаправак і сучасны атэль з усімі выгодамі. Ніводзін наркадылец не мог без дазволу Пабла Эскабара вывозіць какаін за межы Калумбіі. Ён здымаў так званы 35-працэнтны падатак з кожнай партыі наркотыкаў і забяспечваў яе дастаўку. Злачынная кар’ера Эскабара складалася больш чым удала, ён літаральна купаўся ў доларах. У джунглях Калумбіі ён адчыняў нелегальныя хімічныя лабараторыі па выпрацоўцы какаіну.

Улетку 1977 года ён і яшчэ трое буйных наркагандляроў, аб’яднаўшыся, стварылі тое, што стала звацца Медэльінскім какаінавым картэлем. У яго была самая магутная фінансава-какаінавая імперыя, аб якой не магла марыць ні адна наркамафія свету. Для дастаўкі какаіну ў картэлі была і сетка распаўсюджвання, і самалёты, і нават падводныя лодкі. Пабла Эскабар стаў самым беспярэчным аўтарытэтам какаінавага свету і абсалютным лідарам Медэльінскага картэля. Ён купляў паліцыянтаў, суддзяў, палітыкаў. Калі подкуп не дзейнічаў, то ў ход пускаўся шантаж, але ў асноўным картэль дзейнічаў па прынцыпе: «Плаці або памры».

Да 1979 года Медэльінскі картэль ужо валодаў больш за 80% какаінавай індустрыі ЗША. 30-гадовы Пабла Эскабар стаў адным з найбагацейшых людзей свету, уласнае багацце якога вылічвалася мільярдамі долараў. У Эскабара было 34 маёнткі, 500 тысяч гектараў зямлі, 40 рарытэтных аўтамабіляў «Ролс-Ройс». У маёнтку Эскабара было выкапана 20 штучных азёр, шэсць басейнаў і нават пабудаваны невялікі аэрапорт з узлётна-пасадкавай паласой. Часам здавалася, што какаінавы наркабарон проста не ведае, што рабіць з грашыма. У межах свайго маёнтку Пабла Эскабар загадаў пабудаваць заапарк-сафары, у які са ўсіх частак свету звозіліся самыя экзатычныя жывёлы. У заапарку было 120 антылоп, 30 тураў, 6 бегемотаў, 3 сланы і 2 насарогі.

Ва ўтоенай ад старонніх вачэй частцы свайго маёнтка ён любіў ладзіць дзікія сексуальныя оргіі, для якіх запрашаліся юныя дзяўчынкі.

Аднак сам Эскабар практычна не ўжываў какаін. Больш таго, Пабла Эскабар, нягледзячы на тое, што яго незлічоны скарб вырас на гандлі какаінам, з пагардай ставіўся да наркаманаў, лічачы іх недачалавекамі.

Каб заручыцца падтрымкай насельніцтва, ён разгарнуў у Медэльіне шырокае будаўніцтва. Пракладваў дарогі, будаваў стадыёны і ўзводзіў бясплатныя хаты для бедных, якія ў народзе звалі «Барыя Пабла Эскабар». Сам ён тлумачыў сваю дабрачыннасць тым, што яму было балюча бачыць, як бедныя пакутуюць. Эскабар бачыў сябе калумбійскім Робін Гудам.

У злачынным свеце ён дасягнуў вяршыні ўлады. Зараз ён шукаў спосаб зрабіць свой бізнес легальным. У 1982 годзе Пабла Эскабар высунуў сваю кандыдатуру ў Кангрэс Калумбіі. І, у канчатковым выніку ён у 32 гады стаў замяшчальным членам Кангрэса Калумбіі. Гэта значыць, ён замяшчаў кангрэсменаў падчас іх адсутнасці.

Прадзёршыся ў Кангрэс, Эскабар марыў стаць прэзідэнтам Калумбіі. Разам з тым, апынуўшыся ў Багаце, ён звярнуў увагу, што яго папулярнасць не выйшла за межы Медэльіна. У Багаце аб ім натуральна чулі, але як аб сумніўнай асобе, якая пракладае какаінавую дарогу да прэзідэнцкага крэсла. Адзін з найпапулярных палітыкаў Калумбіі, асноўны кандыдат на прэзідэнцкае крэсла Луіс Карлас Галан першым адкрыта асудзіў сувязь новага кангрэсмена з какаінавым бізнесам.

Праз некалькі дзён міністр юстыцыі Радрыга Лара Бонія разгарнуў шырокую кампанію супраць укладання брудных какаінавых грошай у перадвыбарную гонку. У выніку Пабла Эскабар у студзені 1984 года быў выключаны з калумбійскага Кангрэса. Стараннямі міністра юстыцыі яго палітычная кар’ера закацілася раз і назаўжды. Тым не менш, Эскабар не збіраўся ціха сыходзіць і вырашыў адпомсціць міністру.

30 красавіка 1984 года міністэрскі «Мэрсэдэс» Боніі спыніўся ля светлафора на адной з самых ажыўленых вуліц Багаты. У гэты момант пад’ехаўшы матацыкліст ва ўпор з аўтамата зрашэціў заднюю частку «Мэрсэдэса», дзе звычайна сядзеў міністр юстыцыі. Аўтаматная чарга літаральна раструшчыла галаву Радрыга Лара Боніі. Упершыню бандыты забілі ў Калумбіі службоўцу такога высокага рангу. З гэтага дня тэрор пачаў распаўсюджвацца па Калумбіі.

У сярэдзіне 80-х гадоў какаінавая імперыя Эскабара кантралявала амаль усе сферы жыцця Калумбійскага грамадства. Тым не менш, над ім навісла сур’ёзная пагроза. Адміністрацыя прэзідэнта ЗША Рональда Рэйгана абвясціла сваю ўласную вайну распаўсюджванню наркотыкаў не толькі па тэрыторыі Злучаных Штатаў, але і па ўсім свеце. Паміж ЗША і Калумбіяй быў дасягнуты дагавор, паводле якога калумбійскі ўрад абавязаўся выдаваць амерыканскаму правасуддзю какаінавых баронаў, якія займаліся перапраўкай наркотыкаў у Злучаныя Штаты.

Гэта рабілася таму, што апыніся гандляры наркотыкамі ў любой калумбійскай турме, яны маглі бы, як і перш, бесперашкодна працягваць кіраваць сваімі бандамі проста з месцаў зняволення і вельмі хутка апынуліся бы на волі. Што ж датычна выдачы Злучаным Штатам, то наркадзялкі разумелі, што там яны не змогуць купіць сабе свабоду.

На татальную вайну з наркабаронам, распачатую ўрадам, наркамафія адказала тэрорам. Пабла Эскабар стварыў тэрарыстычную групу, якая атрымала назву «Лос Экстрадытаблес». Яе тэрарысты здзяйснялі напады на службоўцаў, паліцыянтаў, а таксама ўсіх, хто выступаў супраць наркагандлю. Падставай для тэрарыстычнай акцыі магла паслужыць буйная паліцэйская аперацыя або выдача ў ЗША чарговага боса какаінавай мафіі.

У лістападзе 1985 года Эскабар і іншыя наркадзялкі аб’ядналіся, каб паказаць ураду, што іх не запалохаць. Эскабар наняў вялікую групу левых партызан для здзяйснення дыверсій. Левыя партызаны, узброеныя кулямётамі, гранатамі і пераноснымі ракетнымі ўсталёўкамі, нечакана з’явіліся ў цэнтры Багаты і захапілі Палац Правасуддзя, калі ўсярэдзіне будынку знаходзілася, па меншай меры, некалькі сот чалавек. Партызаны адмовіліся весці якія-небудзь перамовы і распачалі страляніну ва ўсе бакі, не вылучыўшы ніякіх патрабаванняў. Пакуль яны ўтрымлівалі ў сваіх руках Палац Правасуддзя, яны знішчылі ўсе дакументы, якія датычылі экстрадыцыі злачынцаў. У сталіцу краіны былі ўведзеныя буйныя сілы войска і паліцыі. Пасля цэлага дня аблогі штурмавыя батальёны пры падтрымцы танкаў і баявых верталётаў уварваліся ў Палац Правасуддзя. У выніку штурму загінулі 97 чалавек, уключаючы 11 з 24 суддзяў.

Праз год Вярхоўны суд адмяніў дагавор аб экстрадыцыі наркагандляроў у ЗША. Аднак ужо праз некалькі дзён новы прэзідэнт Калумбіі Версіліа Барка наклаў вета на рашэнне Вярхоўнага суду і аднавіў дзеянне гэтага дагавора. У лютым 1987 года ў ЗША быў экстрадаваны найбліжэйшы памочнік Эскабара Карлас Лейдэр.

Пабла Эскабар быў змушаны па ўсёй краіне будаваць таемныя сховішчы. Дзякуючы інфармацыі ад сваіх людзей ва ўрадзе ён паспяваў на адзін крок апярэджваць праваахоўныя органы. Да таго ж сяляне заўсёды папярэджвалі яго пры з’яўленні падазроных людзей, машыны з паліцыянтамі або салдатамі ці шрубалёта.

У 1989 годзе Пабла Эскабар ізноў паспрабаваў скласці ўгоду з правасуддзем. Ён пагадзіўся здацца паліцыі, калі ўрад выступіць гарантам таго, што яго не выдадуць Злучаным Штатам. Улады адказалі адмовай. На гэту адмову Эскабар адказаў тэрорам.

У жніўні 1989 года тэрор дасягнуў піка. 16 жніўня 1989 года ад рук кілераў Эскабара загінуў член Вярхоўнага суду Карлас Валенсія. На наступны дзень быў забіты палкоўнік паліцыі Вальдэмар Франклін Кантэра. 18 жніўня 1989 года на перадвыбарчым мітынгу быў застрэлены вядомы калумбійскі палітык Луіс Карлас Галан, які абяцаў у выпадку абрання яго прэзідэнтам краіны пачаць непрымірымую вайну з гандлярамі какаінам, ачысціць Калумбію ад наркабаронаў, экстрадаваўшы іх у ЗША.

Перад выбарамі тэрор Медэльінскага картэля набыў асаблівы размах. Штодня кілеры картэля забівалі дзясяткі чалавек. Толькі ў Багаце адна з тэрарыстычных груповак наркамафіі здзейсніла на працягу двух тыдняў 7 выбухаў, у выніку якіх загінулі 37 і атрымалі цяжкія калецтвы каля 400 чалавек.

27 лістапада 1989 года Пабла Эскабар падклаў бомбу ў пасажырскі самалёт калумбійскай авіякампаніі «Авіянака», на борце якога знаходзілася 107 пасажыраў і экіпаж. Пераемнік загінулага Луіса Карласа Галана, будучы прэзідэнт Калумбіі, Сесар Гавірыя, павінен быў ляцець на гэтым самалёце. Праз тры хвіліны пасля ўзлёту авіялайнера на яго борце раздаўся магутны выбух. Самалёт загарэўся і паваліўся на найблізкія груды. Ні адзін з людзей, якія знаходзіліся на борце, не выжыў. Як высвятлілася пазней, Сезар Гавірыя ў апошні момант з-за нейкіх прычын адмяніў свой вылет.

Па краіне пракаціліся масавыя рэйды, пры якіх падвяргаліся знішчэнню хімічныя лабараторыі і плантацыі кокі. Дзясяткі членаў наркакартэляў апынуліся за кратамі. У адказ на гэта Пабла Эскабар двойчы здзяйсняў замахі на шэфа калумбійскай сакрэтнай паліцыі генерала Мігеля Масу Маркеса. Пры другім замаху, 6 снежня 1989 года, ад выбуху бомбы загінула 62 чалавекі і 100 атрымалі раненні рознай ступені цяжару.

Да пачатку 90-х гадоў Эскабар лічыўся адным з найбагатых людзей планеты. Яго скарб ацэньваўся, па меншай меры, у 3 мільярды долараў. Ён узначальваў спіс самых вядомых наркагандляроў, якіх шукаюць улады ЗША. Па яго пятам нязменна ішло элітнае спецпадраздзяленне, якое ставіла перад сабой задачу любым коштам вылавіць або знішчыць Пабла Эскабара.

У 1990 годзе толькі адно згадванне імя Пабла Эскабара наводзіла жах на ўсю Калумбію. Ён быў самым вядомым злачынцам у свеце. Урад стварыў «Асобую Пошукавую Групу», мэтай якой быў сам Пабла Эскабар. У групу ўвайшлі найлепшыя паліцэйскія з адборных часцей, а таксама людзі з войска, спецслужбаў і пракуратуры.

Стварэнне «Асобай Пошукавай Групы», на чале якой стаў палкоўнік Мартынес, адразу жа прынесла свой дадатны плён. Некалькі чалавек з найбліжэйшага асяроддзя Пабла Эскабара апынуліся ў засценках сакрэтнай паліцыі.

Людзі Эскабара выкралі некалькі найбагатых людзей Калумбіі. Пабла Эскабар разлічваў, што ўплывовыя сваякі закладнікаў акажуць ціск на ўрад з тым, каб адмяніць дагавор аб экстрадыцыі злачынцаў. І ў канчатковым выніку план Эскабара атрымаўся. Урад адмяніў экстрадыцыю Пабла Эскабара. 19 чэрвеня 1991 года, пасля таго, як Пабла Эскабару ўжо не пагражала экстрадыцыя ў ЗША, ён здаўся ўладам. Эскабар пагадзіўся прызнаць за сабой віну ў некалькіх малаважных злачынствах, наўзамен яму прабачылі ўсё яго мінулыя грахі. Пабла Эскабар знаходзіўся ў турме… якую сам жа для сябе і пабудаваў.

Турма звалася «Ля Катэдраль» і была пабудаваная ў горным масіве Энвігада. «Ля Катэдраль» больш паходзіла на дарагі, прэстыжны кантры-клаб, чым на звычайную турму. Там была дыскатэка, плавальны басейн, джакузі і сауна, а ў двары вялікае футбольнае поле. Туды да яго прыходзілі сябры, жанчыны. Сям’я Эскабара магла ў любы час наведваць яго. «Асобая Пошукавая Група» палкоўніка Мартынеса не мела права набліжацца да «Ля Катэдраль» бліжэй, чым на 20 кіламетраў. Эскабар прыходзіў і сыходзіў, калі сам гэтага жадаў. Ён наведваў футбольныя матчы і начныя клюбы Медэльіна.

Падчас сваёй «адседкі» Пабла Эскабар працягваў кіраваць сваім шматмільярдным какаінавым бізнесам. Аднойчы ён даведаўся, што яго кампаньёны па какаінавым картэлі, скарыстаўшыся яго адсутнасцю, абакралі яго. Ён тут жа загадаў сваім людзям даставіць іх у «Ля Катэдраль». Ён асабіста падвяргаў іх невыносным катаванням, прасвідроўваючы сваім ахвярам калены і вырываючы пазногці, а потым загадаў сваім людзям забіць іх і вывезці трупы за межы турмы. Гэтым разам Эскабар зайшоў занадта далёка. 22 ліпеня 1992 года прэзідэнт Гавірыя аддаў загад перавесці Пабла Эскабара ў сапраўдную турму. Але Эскабар даведаўся пра рашэнне прэзідэнта і збег з турмы.

Зараз ён быў свабодны, але ў яго паўсюль былі ворагі. Заставалася ўсё менш месцаў, у якіх ён мог знайсці сабе надзейнае сховішча. Урады ЗША і Калумбіі гэтым разам былі поўныя рашучасці пакончыць з Эскабарам і яго Медэльінским какаінавым картэлем. Пасля яго ўцёкаў з турмы усё пачало ламацца. Яго сябры пачалі пакідаць яго. Асноўная памылка Пабла Эскабара складалася ў тым, што ён не мог крытычна ацаніць сытуацыю. Ён лічыў сябе постаццю значнейшай, чым гэта было на самай справе. Ён працягваў валодаць велізарнымі фінансавымі магчымасцямі, але рэальнай улады ўжо не меў. Адзіным спосабам хоць як-небудзь паправіць становішча была спроба аднавіць дагавор з урадам. Эскабар некалькі разоў спрабаваў ізноў скласці ўгоду з правасуддзем, аднак прэзідэнт Сесар Гавірыя, як і ўрад ЗША, лічыў, што гэтым разам не варта ўступаць у якія-небудзь перамовы з наркабаронам. Было прынята рашэнне пераследваць яго і па магчымасці падчас арышту ліквідаваць.

30 студзеня 1993 года людзі Пабла Эскабара падклалі магутную бомбу на адной са шматлюдных вуліц Багаты. Выбух прабразгаў тады, калі было досыць людзей. У асноўным гэта былі бацькі са сваімі дзецьмі. У выніку гэтага тэракту загінуў 21 чалавек і больш за 70 атрымалі цяжкія калецтвы. Бомба павінна была спрацаваць поруч з Палацам Правасуддзя, але людзі Эскабара пабаяліся спыніць машыну каля яго, бо ў гэты час было вельмі шмат паліцыянтаў. Машына была пакінута каля кнігарні на ажыўленай вуліцы. Пабла Эскабар быў вельмі злы, што яго людзі не выканалі заданне, але больш за ўсё ён хваляваўся за тое, што народ перастане яго падтрымліваць.

Група калумбійскіх грамадзян стварыла арганізацыю «Лос Пепес», абрэвіятура якой азначала «Людзі, пацярпелыя ад Пабла Эскабара». У яе ўвайшлі калумбійскія грамадзяне, чые сваякі загінулі па віне Эскабара.

На наступны дзень пасля тэракту «Лос Пепес» падарвалі бомбы перад хатай Пабла Эскабара. Маёнтак, які належаў яго маці, практычна цалкам выгарэў. Замест таго, каб пераследваць самога Пабла Эскабара, «Лос Пепес» сталі тэрарызаваць і паляваць на ўсіх, хто хоць як-небудзь быў звязаны з ім або яго какаінавым бізнэсам. Іх наўпрост забівалі. За невялікі час «Лос Пепес» вырабілі істотную шкоду яго какаінавай імперыі. Яны забілі мноства яго людзей, пераследвалі яго сям’ю. Яны спалілі яго маёнтак. Зараз Эскабар сур’ёзна турбаваўся, паколькі «Лос Пепес», выявіўшы сям’ю, неадкладна знішчылі бы яе да апошняга чалавека, не пашкадаваўшы нават яго састарэлую маці і дзяцей. Апыніся яго сям’я за межамі Калумбіі, па-за дасяжнасцю «Лос Пепес», ён мог бы абвясціць татальную вайну ўраду і сваім ворагам.

Восенню 1993 года Медэльінскі какаінавы картэль распаўся. Але самога Пабла больш трывожыла яго сям’я. Вось ужо больш года ён не бачыў ні жонку, ні дзяцей. Больш года ён не бачыў сваіх блізкіх і моцна нудзіўся. Для Эскабара гэта было невыносна. 1 снежня 1993 года Пабла Эскабару споўнілася 44 гады. Ён ведаў, што за ім вядзецца сталае сачэнне, таму імкнуўся казаць па тэлефоне максімальна сцісла, каб яго не засеклі агенты АНБ. Аднак гэтым разам у яго канчаткова здалі нервы, і ён патэлефанаваў у атэль, у якім жылі яго сваякі. Трубку падняў яго сын, ён сказаў свайму бацьку, што з ім жадаюць пагутарыць журналісты. Ён з натхненнем пагадзіўся і сказаў, што патэлефануе заўтра ў 14:00.

На наступны дзень пасля свайго дня нараджэння, 2 снежня 1993 года, ён ізноў патэлефанаваў сваёй сям’і. Гэтага званка агенты АНБ чакалі 24 гадзіны. Гэтым разам, размаўляючы са сваім сынам Хуанам, ён заставаўся на лініі каля 5 хвілін. Эскабара засеклі ў медэльінскім квартале Лос Алібас. Ужо ў хуткім часе хата, у якой хаваўся Пабла Эскабар, была са ўсіх бакоў акружаная спецагентамі. Калі яны паднімаліся па ўсходах, яны чулі яго голас, ён усё яшчэ працягваў адказваць на пытанні сына, якія падрыхтавалі журналісты. Калі ён іх пачуў, ён сказаў сыну свае апошнія словы: «Нешта адбываецца, я ператэлефаную». У гэты момант спецпрызнаўцы выбілі дзверы і ўварваліся туды. Целаахоўнік Эскабара, Эль Лімон, адкрыў агонь па паліцыянтах, якія спрабавалі штурмам узяць хату. Ён быў паранены і паваліўся на зямлю. Адразу пасля гэтага, з пісталетам у руках, у гэтае ж акно высунуўся сам Пабла Эскабар. Ён адкрыў бязладную стральбу ва ўсе бакі. Затым ён вылез у акно і паспрабаваў сысці ад сваіх пераследавальнікаў праз дах. Там куля, выпушчаная снайперам, патрапіла Эскабару ў галаву і забіла яго на месцы.

3 снежня 1993 года тысячы калумбійцаў запоўнілі вуліцы Медэльіна. Адны прыйшлі аплакаць яго, іншыя — пацешыцца.

Калі сёння ў трушчобах Медэльіна задаць пытанне аб тым, кім быў Пабла Эскабар, ні адзін з апытваных людзей не вымавіць аб Эскабары благога слова. Літаральна ўсе адклікаюцца аб ім, як аб дадатным героі. Разам з тым, гэта быў самы жорсткі і бессардэчны злачынца. Шматлікія нават лічаць яго самым жорсткім чалавекам у свеце.

Цяпер турма Эскабара разрабаваная, яго маёнтак зарос травой, аўтамабілі іржавеюць у гаражы. Удава і дзеці Эскабара жывуць у Аргенціне, брат амаль цалкам аслеп пасля таго, як яму ў камеру даслалі ліст-бомбу.

Месца Эскабара занялі канкурэнты — браты Радрыгесы Арэхуэла і клан Ачоа. А Медэльін па ранейшаму з’яўляецца самым небяспечным горадам у свеце.

• У камп’ютарнай гульні GTA Vice City міжнародны аэрапорт носіць імя Пабла Эскабара.