Паўліна Мядзёлка: беларуская артыстка, пэдагог, мэмуарыстка

ст. 12 верасьня] 1893, мястэчка Будслаў Вялейскага павету Віленскай губэрні (цяпер Мядзельскі раён Менскай вобласьці) — 13 лютага 1974, Будслаў) — беларуская артыстка, пэдагог, мэмуарыстка. Псэўданім: Паўлінка; крыптанім: М..

Паўліна Мядзёлка
Род дзейнасьці	акторка, пэдагог, мэмуарыстка
Дата нараджэньня	12 (24) верасьня 1893
Месца нараджэньня	Будслаў, Вялейскі павет, Віленская губэрня, Расейская імпэрыя
Дата сьмерці	13 лютага 1974(1974-02-13) (80 гадоў)
Месца сьмерці	Будслаў, Мядзельскі раён, Менская вобласьць, БССР, СССР
Месца пахаваньня	Каталіцкія могілкі[d]
Месца вучобы	Пецярбурскі інстытут вышэйшых камэрцыйных ведаў[d] (1914)
Занятак	пісьменьніца, тэатральная акторка, пэдагог
Месца працы	Дзьвінская дзяржаўная беларуская гімназія Беларускія настаўніцкія курсы (Дзьвінск) Інстытут беларускай культуры Беларуская дзяржаўная сельскагаспадарчая акадэмія
Псэўданімы	Паўлінка
Узнагароды
Паўліна Мядзёлка ў Вікісховішчы

Нарадзілася Паўліна Мядзёлка 24 верасьня [ст. ст. 12 верасьня] 1893 у мястэчку Будслаў Віленскага павета. Бацька Вінцэнт Мядзёлка касьцёльны арганіст. У 1898 сям’я пераехала ў Глыбокае. Тут Паўліна Мядзёлка скончыла Глыбоцкую царкоўнапрыходскую вучэльню. З 1907 у Рызе, вучылася на вечаровых курсах для дарослых. З 1909 у Вільні, займалася ў прыватнай жаночай гімназіі Нязьдзюравай і Райсьмілер. Пазнаёмілася зь Янкам Купалам, А. Бурбісам, Ядвігіным Ш., Цёткай, З. Бядулем, К. Каганцом, стала ўдзельніцай сацыялістычных гурткоў. Увосень 1912, пасьля сканчэньня гімназіі, накіравалася ў Пецярбург на Вышэйшыя камэрцыйныя курсы, якія скончыла ў 1914.

У 1913 выканала ролю Паўлінкі ў пецярбурскай прэм’еры п’есы Я. Купалы.

Падчас 1-ай сусьветнай вайны ў эвакуацыі ў Царыцыне. З восені 1916 у Петраградзе, сакратар Беларускага камітэта дапамогі ахвярам вайны. У 1917 працавала ў Кіеве ў «Саюзе гарадоў», у аддзеле дапамогі ахвярам вайны па арганізацыі дзіцячых прытулкаў. У кастрычніку 1917 па дамоўленасьці з княгіняй Магдаленай Радзівіл арганізавала беларускую школу ў вёсцы Жорнаўка Ігуменскага павету. Пасьля таго, як у сакавіку 1918 школа была закрытая, перабралася ў Менск.

Працавала настаўніцай, удзельнічала ў пастаноўках Першага таварыства беларускай драмы і камэдыі. Наведвала Вільню і Гародню. З 1918 выступала ў друку зь вершамі. Зь вясны 1919 інспэктар беларускіх школ, кіраўнік Грамады беларускай моладзі і драматычнага гуртку ў Гародні. 20 ліпеня 1919 арыштаваная польскімі ўладамі за ўдзел у выданьні газэты «Родны край» (Гародня), дзе, дарэчы, і друкавалася.

З пачатку 1920 у Менску, кіравала беларускай жаночай школай. Зноў арыштавана разам з мужам Т. Грыбам польскімі ўладамі ў траўні 1920. Перад наступленьнем Чырвонай Арміі вывезена ў Варшаву, сядзела ў турме Вронкі на Пазнаншчыне. Пасьля вызваленьня накіравана на жыхарства ў Лодзь з забаронай пераяжджаць на «ўсходнія крэсы». Па падробных дакумэнтах выехала ў Вільню, потым (у лютым 1921) трапіла ў Летуву.

У Коўне займалася выданьнем агітацыйнай літаратуры, накіраванай супраць польскай акупацыі Заходняй Беларусі. Друкавалася ў газэце «Сялянская доля». З восені 1921 па прапанове Ц. Гартнага працавала ў выдавецкім аддзеле пры савецкім пасольстве ў Бэрліне. У 1922 пераехала ў Латвію, выкладала ў беларускай гімназіі ў Дзьвінску (цяпер Даўгаўпілс). У траўні 1924 арыштаваная латыскімі ўладамі разам зь іншымі выкладчыкамі. Апраўданая судом у красавіку 1925.

22 траўня 1925 разам з братам Зыгмусем прыехала ў БССР. Працавала ў сэктары мастацтва Інбелкульту. У 1927—1930 выкладала беларускую мову ў Горацкай сельскагаспадарчай акадэміі.

Арыштаваная ГПУ БССР 18 ліпеня 1930 па справе «Саюзу вызваленьня Беларусі»; высланая ў Казань. З восені 1932 выкладала расейскую мову і літаратуру ў адной з маскоўскіх школ.

Улетку 1947 пераехала ў Будслаў. Да 1958 працавала настаўніцай. У Будславе напісала свой найбольш значны твор — мэмуары «Сьцежкамі жыцьця», якія ў фрагмэнтах пачалі друкавацца з 1958 (асобным выданьнем выйшлі ў 1974; ч. 2 надрукавана ў 1993).

Заслужаны дзеяч культуры Беларусі (1966). Мэдаль «За доблесную працу ў Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.»

• Сялянская доля: Паэма. Б.м., 1921;
• Сьцежкамі жыцьця. Мн., 1974.
• Сцежкамі жыцця / прадм., падрыхт. тэксту, камент. Ганна Запартыка. — Мінск: Лімарыус, 2018. — 610с..[4]л.іл. с. — (Беларуская мемуарная бібліятэка). — 300 ас. — ISBN 978-985-6968-69-6

• Дзьячкоў А. У. Дакументы Дзяржаўнага архіва Магілёўскай вобласці аб жыцці і дзейнасці артысткі і педагога Паўліны Мядзёлкі. / рэдкал.: В. І. Кураш (старшыня) і інш. // Беларускія архівы на мяжы тысячагоддзяў: здабыткі і страты : матэрыялы навукова-практычнай канферэнцыі, прысвечанай 80-годдзю Нацыянальнага гістарычнага архіва Беларусі (Мінск, 28 чэрвеня 2018 г.). — Менск: БелНДІДАС, 2019. — С. 143—147. — ISBN 978-985-7131-29-7.
• Ермаловіч М. Першая выканаўца // Настаўніцкая газэта. — 1973.
• Калесьнік У. Галгофа адроджаных // Полымя. — 1993. — № 2.
• Ліўшыц Уладзімір. "Была адарана шчодра..." // Раскопкі вакол горацкага "Парнаса. Літаратуразнаўчыя нарысы — Горкі: адзел культуры Горацкага райвыканкама, 2001. — С.119-124. ил. ISBN 985-6120-44-6
• МЯДЗЁЛКА Паўліна Вінцэнтаўна // Маракоў Л.У. Рэпрэсаваныя літаратары, навукоўцы, работнікі асветы, грамадскія і культурныя дзеячы Беларусі, 1794—1991. Энц. даведнік. У 10 т. Т. 2. — Мн:, 2003. ISBN 985-6374-04-9.
• Марціновіч А. Паўліна, Паўлінка, Журавінка // ЛіМ. — 1993.
• Міхнюк У. Невінаватым ад нас не выйдзеш… // Беларуская мінуўшчына. — 1995. — № 6.
• Надзея Саевіч. Сцежкі жыцця Паўліны Мядзёлкі: Да 120-годдзя з дня нараджэння. // Роднае слова : штомесячны навуковы й метадычны часопіс. — 2013. — № 9 (309). — С. 88—90.
• Янушкевіч Я. Невядомыя старонкі жыцця Паўліны Мядзёлкі // Голас Радзімы. — 1993.

• Паўліна Мядзёлка: адораная талентамі
• МЯДЗЁЛКА Паўліна Вінцэнтаўна
• Алесь Высоцкі. Паўлінка з Будслава: успамінае сваячка // «Рэгіянальная газета»
• Людмила СЕЛИЦКАЯ (9 сьнежня 2010) В кого был влюблен песняр Купала (рас.). Комсомольская правда.