Клясычная Тэорыя Прыцягненьня Ньютана

Асноўнай часткай тэорыі зьяўляецца закон сусьветнага прыцягненьня (закон гравітацыі), які вызначае інтэнсіўнасьць гравітацыйнага ўзаемадзеяньня целаў. Для характарыстыкі целаў Ньютан выкарыстоўваў паняцьце масы. Закон сусьветнага прыцягненьня быў вынайдзены Ісакам Ньютанам у 1667 годзе і апублікаваны ў фундамэнтальнай працы «Матэматычныя пачаткі натуральнай філязофіі» (лац. Philosophiae Naturalis Principia Mathematica). Пасьля свайго адкрыцьця Ньютан не хацеў публікаваць сваё адкрыцьцё, бо яно не адпавядала вынікам астранамічных назіраньняў таго часу. Але пазьней яго схіліў да апублікаваньня Эдмунд Галей.

Сучасная фармулёўка закону:

	Два матэрыяльныя пункты прыцягваюцца адзін да аднаго зь сілаю, проста прапарцыянальнаю здабытку іх масаў і адваротна прапарцыянальнаю квадрату адлегласьці паміж імі.

${\displaystyle F=G{\frac {m_{1}m_{2}}{r^{2}}}}$

або ў вэктарнай форме

${\displaystyle {\vec {F}}=G{\frac {m_{1}m_{2}{\vec {r}}}{r^{3}}}}$

дзе G — гравітацыйная канстанта, роўная −6,673 * 10^-11 м³/(кг*с²)

• Закон всемирного тяготения Ньютона elementy.ru