Сэмантыка

Слова «сэмантыка» вынайшаў у канцы XIX стагодзьдзя францускі лінгвіст Мішэль Брэаль, аўтар першага трактата аб сэмантыцы.

У прыватнасьці, сэмантыка мае наступныя аб’екты вывучэньня:

• значэньне складаных словаў;
• унутраная форма словаў, у якіх сустракаецца адсылка да пэўнага канцэпту, або канцэптуальнай структуры;
• сэнсавыя адносіны паміж словамі (адносіны аманіміі, сынаніміі, антаніміі, полісэміі, гіпэраніміі, гіпаніміі, і г. д.);
• разьмеркаваньне актантаў усярэдзіне выказваньняў;
• умовы сапраўднасьці выказваньня;
• крытычны аналіз гаворкі;
• прагматыка, у той ступені, у якой яна лічыцца галіной сэмантыкі.

Нарэшце, сэмантыка знайшла новую вобласьць ужываньня ў вывучэньні моў праграмаваньня ў інфарматыцы, для якой яна была разьвітая фармальна.