Ленінградзкая Вобласьць

Адміністрацыйны цэнтар — места Санкт-Пецярбург, які аднак не ўваходзіць пад юрысдыкцыю вобласьці. Мяжуе з Карэліяй, Валагодзкай, Наўгародзкай, Пскоўскай абласьцямі Расеі, а таксама з Эстоніяй і Фінляндыяй.

Ленінградзкая вобласьць
Ленинградская область
Герб	Сьцяг
Агульныя зьвесткі
Краіна	Расея
Статус	вобласьць
Уваходзіць у	Паўночна-Заходняя фэдэральная акруга Паўночна-Заходні эканамічны раён
Адміністрацыйны цэнтар	Санкт-Пецярбург
Дата ўтварэньня	1 жніўня 1927
Губэрнатар	Аляксандар Дразьдзенка
Афіцыйныя мовы	расейская мова
Насельніцтва (2012)	1 730 208 (27-е месца)
Шчыльнасьць	20,4 чал./км²
Плошча	83 908 км² (38-е месца)
Месцазнаходжаньне Ленінградзкай вобласьці
Мэдыя-зьвесткі
Часавы пас	GMT +4
Код ISO 3166-2	RU-LEN
Тэлефонны код	813
Код аўтам. нумароў	47
Афіцыйны сайт
Дадатковыя мультымэдыйныя матэрыялы

Была ўтвораная 1 жніўня 1927 году. Гістарычна ёй папярэднічала Інгерманляндзкая губэрня.

Рэльеф

Вобласьць цалкам разьмешчана на тэрыторыі Ўсходне-Эўрапейскай раўніны. Гэтым тлумачыцца раўнінны характар ​​рэльефу зь нязначнымі абсалютнымі вышынямі. Тэрыторыя Карэльскага пярэсмыка, а асабліва ягоныя паўночна-заходнія часткі, адрозьніваецца перасечаным рэльефам, шматлікімі скальнымі вынахадамі й вялікай колькасьцю азёраў. Карэльскі пярэсмык зьяўляецца часткай Балтыйскага крышталічнага шчыта. Найвышэйшы пункт Карэльскага пярэсмыка — гара Ківісюр’я вышынёй у 203 мэтры над узроўнем мора, разьмешчаная непадалёк ад пасёлку Наважылава, ва ўрочышчы Каменная гара.

Нізіны ў асноўным разьмешчаны па берагах Фінскага заліва й Ладаскага возера, а таксама ў далінах буйных рэк.

Клімат

Клімат вобласьці ёсьць атлянтыка-кантынэнтальны. Марскія паветраныя масы абумоўліваюць параўнальна мяккую зіму з частымі адлігамі й умерана-цёплае, часам прахалоднае лета. Сярэдняя тэмпэратура студзеня складае ад −8 °C да −11 °C, а ліпеня — 16 — 18 °C. Найбольш халоднымі зьяўляюцца ўсходнія раёны, найбольш цёплымі — паўднёва-заходнія.

Колькасьць ападкаў на год складае 600—700 мм. Найбольшая колькасьць ападкаў выпадае на ўзвышшах. Мінімальная колькасьць ападкаў выпадае на прыбярэжных нізінах. Найбольшая колькасьць ападкаў выпадае ўлетку й увосень.

У зімовы пэрыяд ападкі выпадаюць у асноўным у выглядзе сьнегу. Сталы сьнегавы полаг зьяўляецца ў другой палове лістапада ці першай палове сьнежня. Сходзіць сьнег ў другой палове красавіка.

На тэрыторыі сучаснай Ленінградскай вобласьці найстаражытнае насельніцтва зьявілася ў 9—8 тысячагодзьдзях да н. э. пасьля адступленьня ледніка. Да сярэдзіны 1 тысячагодзьдзя н. э. тут ужо існавалі аселыя фіна-вугорскія плямёны, якія займаліся земляробствам, жывёлагадоўляй, паляваньнем і рыбалоўствам. У VIII стагодзьдзі на гэтай тэрыторыі аселі славяне.

Да 750 году адносіцца ўзьнікненьне Ладагі — старажытнага рускага паселішча на ​​тэрыторыі Расеі. У IX—X стагодзьдзях Ладага стала найважнейшым палітычным і эканамічным цэнтрам фармаваньня дзяржаўнасьці Старажытнай Русі. Толькі ў канцы X стагодзьдзя яна згубіла сваё значэньне, саступіўшы месца Ноўгараду.

У XII стагодзьдзі Ноўгарад набыў палітычную самастойнасьць, і землі па берагах Фінскага заліва, Лугі, Нявы, Ладагі, Волхава ўвайшлі ў склад Наўгародзкай рэспублікі. У адміністрацыйным дачыненьні Наўгародзкая дзяржава падзялялася на «сотні».

Паводле стану на 2012 год у вобласьці налічваецца 1 730 208 чалавек, зь якіх расейцы складаюць 92,7% насельніцтва. Іншымі значнымі нацыянальнымі групамі зьяўляюцца ўкраінцы (2%) і беларусы (1,1%).

Валавы рэгіянальны прадукт вобласьці ў 2007 годзе склаў 312,4 млрд расейскіх рублёў. Структура валавога рэгіянальнага прадукта па відах дзейнасьці (2007 год):

• апрацоўваючыя вытворчасьці — 27,3%
• транспарт і сувязь — 15,1%
• аптовы й розьнічны гандаль; рамонт аўтатранспартных сродкаў, матацыкляў, бытавых вырабаў і прадметаў асабістага карыстаньня — 11,8%
• будаўніцтва — 12,7%
• сельская гаспадарка, паляваньне й лясная гаспадарка — 8,3%

• Афіцыйнае прадстаўніцтва
• Помнікі архітэктуры вобласьці