Брыжыт Бардо

У 1950-х яна была для Эўропы такім жа сэкс-сымбалем, як Мэрылін Манро для Амэрыкі.

Брыжыт Бардо
Brigitte Bardot
Імя пры нараджэньні	Брыжыт Анэ-Мары Бардо
Дата нараджэньня	28 верасьня 1934 (89 гадоў)
Месца нараджэньня	Парыж, Францыя
Месца вучобы	Атэмэр[d] Парыская вышэйшая нацыянальная кансэрваторыя музыкі і танку[d]
Занятак	акторка
Гады дзейнасьці	1952—1973
Бацька	Люі Бардо[d]
Маці	Anne-Marie Mucel[d]
Дзеці	Nicolas-Jacques Charrier[d]
Узнагароды	Віва Марыя (Бафта, 1967)
IMDb	ID nm0000003
Сайт	Фундацыя Брыжыт Бардо
Подпіс
Брыжыт Бардо ў Вікісховішчы

Брыжыт Бардо нарадзілася 28 верасьня 1934 году ў Парыжы, у сям’і бізнэсмэна Люі Бардо (па-француску: Louis Bardot) і Аны-Мары Мюсэль (па-француску: Anne-Marie Mucel). Пад уплывам маці Бардо разам з малодшай сястрой Мары-Жанай (Міжану) (па-француску: Marie-Jeanne Bardot) зь дзяцінства займалася танцамі. Міжану выявіла вялікую схільнасьць да дакладных навук і неўзабаве пакінула танцы, у той час як Брыжыт, якая не была здольнай вучаніцай у школе, але валодала прыроднай плястыкай і грацыяй, вырашыла засяродзіцца на балетнай кар’еры.

У 1947 годзе Бардо здала ўступны экзамэн у Нацыянальную Акадэмію танца і, нягледзячы на цьвёрды адбор і абмежаваны лік месцаў, апынулася ў ліку васьмі залічаных на навучаньне. На працягу трох гадоў яна наведвала кляс расейскага харэографа Барыса Князева.

У 1949 г. Бардо ўдзельнічала ў паказе мод па запрашэньні знаёмага маці; у гэтым жа годзе зьнялася для часопіса «Jardin des Modes» («Сад Моды»). У 1950 г. зьявілася на вокладцы часопіса «ELLE» («Яна») № 232 і была заўважаная пачатковым рэжысэрам Ражэ Вадзімам. Ён паказаў фатаграфіі дзяўчыны свайму сябру, рэжысэру і сцэнарысту Марку Алегрэ, які затым запрасіў Бардо на кінаспробы. Кінаспробы для Бардо мінулі ўдала і яна атрымала ролю, але здымкі фільма былі адмененыя. Тым ня менш, знаёмства з Вадзімам, які прысутнічаў на спробах, паўплывала на яе наступнае жыцьцё і кар’еру.

У 1952 г. упершыню зьнялася ў фільме (карціна Le Trou Normand). У тым жа годзе, у 18 гадоў выйшла замуж за Ражэ Вадзіма. З 1952 па 1956 гг. зьнялася ў семнаццаці фільмах, у асноўным, лірычных камэдыях і мэлядрамах, гуляла ў тэатры ў пастаноўцы п’есы «Запрашэньне ў замак» Жана Ануя. У 1953 наведала Канскі кінафэстываль і пачала набіраць папулярнасьць. Аднак сусьветнай вядомасьці Бардо спрыяла карціна «І Бог стварыў жанчыну» (1956), рэжысэрскі дэбют Ражэ Вадзіма. Бардо згуляла галоўнай гераіню, неўтаймаваную васемнаццацігадовую Жульет Арды, якая кідаецца паміж некалькімі мужчынамі. У Эўропе фільм агаломшыў гледачоў, атрымаў масу нэгатыўных водгукаў і быў асуджаны каталіцкай царквой з-за выклікалых паводзінаў гераіні Брыжыт і сцэн, у якіх акторка зьяўляецца аголенай і танчыць на стале. У параўнальна кансэрватыўнай Амэрыцы фільм стаў сэнсацыяй, бо перш гэтак адкрытыя сцэны не былі ўласьцівыя галівудзкім фільмам. Велізарная папулярнасьць фільма ў Штатах спрыяла яго паўторнаму выпуску ў Эўропе. Гісторыкі лічаць карціну прадвесьнікам сэксуальнай рэвалюцыі 1960-х.

З тых часоў Бардо працавала з такімі вядомымі рэжысэрамі як Луі Маль, Жан-Люк Годар, Крысьціян Жак. Іншыя вядомыя фільмы зь яе ўдзелам: «Бабэта ідзе на вайну», «Ісьціна», «Пагарда», «Віва Марыя!», «Ромавы бульвар».

У 1960-я гг. Бардо працягвала выконваць уласьцівыя ёй ролі інжэню і жанчын-вамп. У 1966 г. упершыню працавала ў Галівудзе, зьняўшыся ў фільме «Мілая Брыжыт» з Джымі Сьцюартам у галоўнай ролі.

За ўсю сваю кар’еру ў кіно Бардо зьнялася ў больш за пяцідзесяці кінакарцінах. Сярод яе партнэраў па фільмах — Ален Дэлён («Знакамітыя любоўныя гісторыі», «Тры кроку ў цягнуся»), Жан Габэн («У выпадку няшчасьця»), Шон Конэры («Шалако»), Жан Марэ («Будучыя зоркі», «Каханьне ў Вэрсалі»), Клаўдыя Кардынале («Нафтаздабытчыцы»), Ані Жырардо («Паслушніцы»), Марчэла Мастраяньні («Прыватнае жыцьцё»), Джэйн Біркін («Дон Жуан 73»), Жана Мора («Віва Марыя!») .

У 1973 г., незадоўга да свайго саракагодзьдзя Бардо абвясьціла аб завяршэньні кінэматаграфічнай кар’еры і ў наступным прысьвяціла сваё жыцьцё барацьбе за правы жывёлаў.

З канца пяцідзясятых гадоў пражывае ў віле «Мадраг» у Сэн-Тропэзе на поўдні Францыі.

 

Разьвядучыся з Вадзімам у 1957 г., Бардо два году жыла са сваім партнэрам па фільме «І Бог стварыў жанчыну» Жанам-Луі Трэнціньянам. У 1959 г. выйшла замуж за актора Жака Шар’е, ад якога ў 1960 г. нарадзіла сына Нікаля. Пасьля іх разводу дзіця быў аддадзены на выхаваньне ў сям’ю Шар’е. Сустракалася з францускімі музыкамі Сашай Дыстэлям, Бобам Загуры і Сэржэм Гейнсбурам (зь якім запісала некалькі вядомых хітоў, уключаючы скандальна вядомую «Я цябе кахаю… я таксама не» (Je t’aime… moi non plus), у наступстве выкананую Гейнсбурам у дуэце з Джэйн Біркін). Была замужам за нямецкім мільянэрам Гюнтэрам Саксам (1966—1969). У 1992 г. Бардо выйшла замуж за Бэрнара д’Ормаля. Шлюб працягваецца па гэты дзень.

У 1986 яна адкрыла Фонд Брыжыт Бардо для дабрабыту і абароны жывёлаў (па-ангельску: Brigitte Bardot Foundation for the Welfare and Protection of Animals). Яна стала Вэгетарыянкай і запрацавала 3 мільёна франкаў, прадаючы на аўкцыёне каштоўнасьці і асабістыя рэчы, каб падтрымаць фонд. Цяпер яна — абаронца праў жывёлаў і супраціўнік спажываньня каніны. Знаходзячыся ў Канадзе, яна асуджала паляваньне на цюленяў і спрабавала абгаварыць гэта са Стывэнам Харпэрам, хоць ёй адмовілі ў сустрэчы.

Аднойчы яна спаклала суседзкага асла, калі, прыглядаючы за ім, убачыла, што ён «прыстае» да яе аслу і кабылы, з-за чаго ўладальнік асла падаў на яе ў суд у 1989 годзе. У 1999 Бардо напісала ліст кітайскаму прэзыдэнту Цзян Цзэміню, апублікаванае ў францускім часопісе «VSD», у якім яна вінаваціла кітайцаў у «зьдзекаваньнях над мядзьведзямі і забойстве апошніх у сьвеце тыграў і насарогаў для стварэньня афрадызіякаў».

Яна ахвяравала больш 140 000 даляраў за два году для масавай стэрылізацыі і ўсынаўленьні Бухарэстскіх валачашчых сабак, якіх налічалася каля 300 000. Яна зьбіраецца прытуліць шматлікіх гэтых сабак у новым жывёльным выратавальным цэнтры, які яна пабудавала на сваёй прыватнай тэрыторыі.

Бардо падтрымлівала прэзыдэнта Шарля дэ Голя ў 1960-х. Яе муж Бэрнар д’Ормаль — былы дараднік нацыяналістычнай партыі «Нацыянальны Фронт». Бардо асуджалі 5 раз за «распальваньне расавай непрыязнасьці».

У 1997 годзе яе аштрафавалі за камэнтары, выпушчаныя ў газэце «Le Figaro».

У 1998 яе асудзілі за заяву аб тым, што ў Францыі расьце колькасьць мячэцяў.

У кнізе «Пляц Плутона» (па-француску: Le Carre de Pluton), якую яна напісала ў 1999 годзе, яна крытыкавала мусульманскі фэстываль ід аль-адха, бо на ім заколваюць авечак. За гэта ў чэрвені 2000 году францускі суд аштрафаваў яе на 30 000 франкаў.

У 2001 годзе ў артыкуле «Адчынены ліст маёй страчанай Францыі» (па-ангельску: Open Letter to My Lost France) яна напісала: «…мая краіна, Францыя, мая радзіма, мая зямля зноў запоўненая натоўпам чужакоў, асабліва мусульман»

У кнізе «Крык у цішыні» (па-ангельску: A Scream in the Silence), напісанай у 2003 годзе, яна папярэджвала аб «ісламізацыі Францыі» і сказала аб перасяленьні мусульман: «За апошнія дваццаць гадоў мы саступілі падпольнаму, небясьпечнаму і некіравальнаму пранікненьню, якое ня толькі супярэчыць нашым законам і асновам, але і паспрабуе праз гады навязаць свае». У гэта кнізе яна распавядае аб сябрах-гомасэксуалах і аб сёньняшніх геях кажа: «трасуць азадкамі, паднімаюць маленькія пальчыкі і галасамі кастратаў енчаць аб тым, як агідныя гетэра прымушаюць іх пакутаваць».. Яна кажа, што францускія палітыкі гэта «флюгера, паказвалыя налева або направа, пакуль фантазія кіруе імі… нават францускія прастытуткі не такія, як яны». Яна кажа, што сучаснае мастацтва гэта «лайно, як літаральна, так і вобразна».

У траўні 2003 году Рух супраць расізму і за сяброўства паміж людзьмі (па-француску: Mouvement contre le racisme et pour l'amitié entre les peuples) абвясьціў, што падасьць у суд на Бардо. Супраць Бардо таксама выступіла Ліга па правах чалавека (па-француску: Ligue des Droits de l'Homme).

Бардо напісала ліст у францускі гей-часопіс у сваю абарону, дзе казала: «Асобна ад мужа, — які, магчыма, раздумаецца гэтак жа, як і я, — я цалкам акружаная гомасэксуаламі. Усе гады яны былі маёй падтрымкай, маімі сябрамі, маімі ўсыноўленымі дзецьмі, маімі даверанымі»

10 чэрвеня 2004 году францускі суд у чацьвёрты раз асудзіў Бардо за «распальваньне расавай непрыязнасьці» і аштрафаваў на 5 000 эўра, дзе высылалася на фразы, як «ісламізацыя Францыі» і «падпольнае і небясьпечнае пранікненьне ісламу». У кнізе Бардо таксама зьвярнулі ўвагу на фразы «зьмешваньне генаў» і папярэднія пакаленьні «падалі жыцьцё, каб выцесьніць захопнікаў».

Бардо адмаўляла абвінавачваньне ў «расавай непрыязнасьці» і перапрасіла ў судзе: «Я ніколі не жадала кагосьці закрануць. Гэта не ў маёй натуры».

У 2008 годзе, яе асудзілі за «распальваньне расавай/рэлігійнай непрыязнасьці» з-за ліста, копію якога яна адправіла Нікаля Сарказі, калі той быў Міністрам унутраных справаў Францыі. У лісьце яна пярэчыла супраць рытуальнага перарэзаньня горла бараноў на мусульманскім сьвяце без аглушэньня. Яна таксама ганіла хуткарослую мусульманскую супольнасьць, якая спрабуе захапіць уладу і распаўсюджваць іх культуру, каштоўнасьці, вобраз жыцьця. Суд скончыўся 3 чэрвеня 2008 году з самым буйным штрафам у яе жыцьці — 15 000 эўра. Пракурор заявіў, што стаміўся прад’яўляць абвінавачваньні Бардо з-за расавай непрыязнасьці.

 

• Вядома, што Брыжыт Бардо была ідэалам прыгажосьці для юнага Джона Ленана. Як сымбаль пяцідзясятых, яе імя згадваецца ў шматлікіх папулярных песьнях, уключаючы хіты ў выкананьні The Who («It’s Not Enough»), Red Hot Chili Peppers («Warlocks»), Боба Дылана («I Shall Be Free») і Элтана Джона («I Think I’m Going To Kill Myself»). У фільме-мюзікле «Праз Сусьвет», заснаваным на 34 кампазыцыях групы «Бітлз», яе партрэт упрыгожвае інтэрнат Прынстанскага ўнівэрсытэту.
• У 1970 г. Бардо была абраная мадэльлю для бюста Мар’яны, сымбаль Францыі.
• Лічыцца, што Бардо ўвяла ў моду купальнік бікіні, фарсячы ў гэтым адзеньні на Канскім фэстывалі і ў сваіх раньніх фільмах; клецістую адзежу, зьявіўшыся ў ружовай сукенцы ў клетку на сваім вясельлі з Жакам Шар’е, і прычоску «кіслая капуста». Бардо таксама спрыяла росту папулярнасьці курортных гарадоў Сан-Трапэ (Францыя) і Бузыас (Бразылія) як месцаў для адпачынку.
• З пачатку 1990-х гг. Брыжыт Бардо вядомая сваімі поглядамі і адмоўнымі выказваньнямі з нагоды мусульман-імігрантаў і гамасэксуалістаў, за якія неаднаразова прыцягвалася да суду і была аштрафаваная за «распальваньне міжрасавай нянавісьці». . У палітычным стаўленьні яна падтрымлівае праграму Жан-Мары Лепэна.
• Распаўсюджанае хібнае меркаваньне, што сапраўднае імя Бардо — Каміла Жавал (Camille Javal), якое зьяўляецца імем яе гераіні ў фільме «Пагарда» (Le mépris).
• Вэгетарыянка.

• 1952 — «Нармандзкая дыра» / Le trou normand
• 1952 — «Вялікія зубы» / Les dents longues
• 1952 — «Маніна, дзяўчына бяз покрыва» / Manina, la fille sans voile
• 1953 — «Партрэт яго бацькі» / Le portrait de son père
• 1953 — «Акт каханьня» / Un acte d’amour
• 1954 — «Ноч каханьня» / Tradita
• 1954 — «Каханьне ў Вэрсалі» / Si Versailles m'était conté
• 1955 — «Вулічнае сьвятло» / La lumière d’en face
• 1955 — «Будучыя зоркі» / Futures vedettes
• 1955 — «Сыны Каралін» / Le fils de Caroline chérie
• 1955 — «Доктар на моры» / Doctor at Sea
• 1955 — «Вялікія манеўры» / Les grandes manoeuvres
• 1956 — «Нявеста занадта добрая» / La mariée est trop belle
• 1956 — «Алена Траянская» / Helen of Troy
• 1956 — «Брудная дзяўчынка» / Cette sacrée gamine
• 1956 — «Мой дарагі Нэра» / Mio figlio Nerone
• 1956 — «Мадэмуазэль Стрыптыз» / En effeuillant la marguerite
• 1956 — «…І Бог стварыў жанчыну» / Et Dieu… créa la femme
• 1957 — «Парыжанка» / Une parisienne
• 1958 — «Неба павалілася ўначы (Ювэліры Месяцовага Сьвятла)» / Les bijoutiers du clair de lune
• 1958 — «У выпадку няшчасьця» / En cas de malheur
• 1959 — «Жанчына і блазан» / La femme et le pantin
• 1959 — «Бабэта ідзе на вайну» / Babette s’en va-t-en guerre
• 1959 — «Патанчыце са мной?» / Voulez-vous danser avec moi?
• 1960 — «Начны раман» / L' affaire d’une nuit
• 1960 — «Ісьціна» / La vérité
• 1961 — «Калі ласка, не цяпер» / La bride sur le cou
• 1961 — «Знакамітыя любоўныя гісторыі» / Amours célèbres
• 1962 — «Прыватнае жыцьцё» / Vie privée
• 1962 — «Адпачынак ваяра» / Le repos du guerrier
• 1963 — «Пагарда» / Le mépris
• 1964 — «Чароўная ідыётка» / Une ravissante idiote
• 1965 — «Віва, Марыя!» / Viva Maria!
• 1966 — / Marie Soleil
• 1966 — «Мужчынскае — жаночае» / Masculin féminin: 15 faits précis
• 1967 — «Два тыдня ў верасьні» / À coeur joie
• 1968 — «Тры кроку ў цягнуся» / Tre passi nel delirio
• 1968 — «Шалако» / Shalako
• 1969 — «Мядзьведзь і лялька» / L' ours et la poupée
• 1969 — «Жанчыны» / Les femmes
• 1970 — «Паслушніцы» / Les novices
• 1971 — «Ромавы бульвар» / Boulevard du rhum
• 1971 — «Нафтаздабытчыцы» / Les pétroleuses
• 1973 — «Дон Жуан-73» / Don Juan 73 ou Si Don Juan était une femme…
• 1973 — «Гісторыя пра Коліна-юбачніка» / L' histoire très bonne et très joyeuse de Colinot Trousse-Chemise

  Брыжыт Бардо — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў

• Histoire avec Saint Tropez  (фр.)
• Фундацыя Брыжыт Бардо  (фр.)  (анг.)
• A Tribute to Gainsbourg, zoom sur Brigitte Bardot  (фр.)
• 6 Brigitte Bardot Video(недаступная спасылка)
• Інтэрвію з Брыжыт Бардо 16 траўня 2002
• І Бог стварыў … Брыжыт Бардо! — Сайт, прысьвечаны Брыжыт Бардо
• Brigitte Bardot. L’appareil a sous Відэа на Тб-Клік