Баляслаў Пачопка (Пачобка) (13 кастрычніка 1884, засьценак Уляны Рукойненскае гміны Віленскага павету — 26 сьнежня 1940, мяст.
Целяханы, цяпер Івацэвіцкі раён) — каталіцкі сьвятар усходняга (бізантыйскага) абраду, настаўнік і рэлігійны публіцыст. Актыўны беларускі дзяяч — сталы аўтар ґазэты «Наша Ніва», рэдактар-выдавец першае беларускае каталіцкае ґазэты «Biełarus» (1913—1915).
Баляслаў Пачопка | |
Баляслаў Пачобка | |
Айцец Баляслаў Пачопка ў 1930-я гг. | |
Род дзейнасьці | грэка-каталіцкі сьвятар, выдавец, настаўнік, мовазнаўца, публіцыст |
---|---|
Дата нараджэньня | 13 кастрычніка 1884 |
Месца нараджэньня | засьценак Уляны, Віленскі павет, Віленская губэрня |
Дата сьмерці | 26 сьнежня 1940 |
Месца сьмерці | Целяханы, Івацэвіцкі раён |
Месца пахаваньня | |
Грамадзянства | Расея Польшча |
Месца вучобы | |
Занятак | публіцыст, пісьменьнік, журналіст |
Месца працы | |
Бацька | Антон Пачобка |
Маці | Ганна з роду Гайдукевіч |
Жонка | Марцыяна з роду Пілецкіх |
Нарадзіўся ў незаможнай сялянскай каталіцкай сям’і Антона Пачопкі й Ганны з роду Гайдукевічаў, у якіх было пяць дзяцей. Ахрышчаны 21.10.1884 у рыма-каталіцкім касьцёле ў Лаварышках Віленскае дыяцэзіі. З малых гадоў любіў прыслугоўваць міністрантам у касьцёле й марыў стаць сьвятаром. Скончыў 4 клясы расейскае народнае вучэльні ў Рукойнях. З дапамогаю ксяндза з Лаварышак працягнуў навучаньне ў гімназіі ў Вільне. Пасьля шасьці клясаў гімназіі паступіў у 1905 у Віленскую духоўную сэмінарыю.
У 1905—1907 навучаўся ў Віленскай каталіцкай духоўнай сэмінарыі, для навучаньня матэрыяльную падтрымку яму аказала княжна Магдалена Радзівіл, якая падтрымлівала беларускі рух. У 1907 вымушаны быў перарваць навучаньне ў сэмінарыі. Афіцыйна — з прычыны пагаршэньня стану здароўя, аднак, ня выключана, што сапраўднымі прычынамі былі грамадзка-палітычныя фактары.
З 1907 Баляслаў Пачопка ў Пецярбургу, дзе ўладкаваўся на працу дробным уладнікам, адначасова па-за працай самастойна працягваў навучаньне. На працягу 2 гадоў браў удзел у беларускіх і польскіх культурна-асьветніцкіх гурках у Пецярбургу, куды прыносіў свае вершы й песьні, дасылаў невялікія артыкулы ў польскія й беларускія выданьні. Царскія ўлады западозрылі палітычную дзейнасьць у гэтых гуртках і дзейнасьць іх была спынена. Сьледзтва па гэтай справе пацягнула для Б. Пачопкі звальненьне з працы й пазбавіла магчымасьці знайсьці іншую дзяржаўную службу ў сталіцы. Вымушаны вярнуцца на радзіму, дзе працаваў прыватным настаўнікам у маёнтку Швядовічаў Крывейкішкі непадалёку ад старажытнага мястэчка Кернава на Віленшчыне. У 1911 у дзяржаўнай гімназіі ў Шаўлях здаў экстэрнам экзамэн за курс 8 клясаў гімназіі й атрымаў атэстат.
Ад далейшых студыяў у Віленскай сэмінарыі адмовіўся й 31 студзеня 1912 ажаніўся з 19-гадовай Марцыяне Пілецкай, зь якой меў сем дзяцей.
З 1911 жыў у Вільні, супрацоўнічаў з рэдакцыямі беларускіх выданьняў «Наша ніва» і «Biełarus», а таксама працаваў як хатні настаўнік. Спрычыніўся да стварэньня першае беларускае каталіцкае ґазэты «Biełarus» (выходзіла раз на тыдзень, друкавалася беларускай лацініцай), зь пятага нумару (№ 1, 1914) быў ейным рэдактарам і выдаўцом.
Баляслаў Пачопка — укладальнік і выдавец першага ў XX стагодзьдзі беларускага малітоўніка «Boh z nami» (1915), аўтар першае беларускае граматыкі («Hramatyka biełaruskaj mowy. Apracawaŭ B. Pačobka», распрацавана ў 1915; надрукавана ў Вільні, у друкарні «Homan» у сакавіку 1918). Падрыхтаваў і выдаў шэраг беларускіх рэлігійных кніжак. Пісаў вершы па-беларуску й па-польску, зьбіраў беларускі фальклёр, дасьледаваў гісторыю батлейкі ў Беларусі.
Допісы ў ґазэты й публіцыстычныя творы падпісваў як уласным прозьвішчам, так і рознымі варыянтамі скарачэньняў уласнага імя й прозьвішча: B.P, P-ka Boluk, P-ka B., а. Баляслаў і інш.
Працаваў у Вільні ў Камітэце дапамогі пацярпелым ад вайны. Браў удзел у арґанізацыі беларускага школьніцтва. 13 лістапада 1915, дзякуючы намаганьням Баляслава Пачопкі й Алаізы Пашкевіч (Цёткі), была ўтворана першая сталая беларуская школа ў Вільні (на вул. Юр’еўскай), якая дала пачатак масаваму беларускаму школьніцтву. За кароткі час — зь лістапада 1915 па люты 1916 гг. — Баляслаў Пачопка разам з Алаізай Пашкевіч, Іванам і Антонам Луцкевічамі адчынілі ў Вільні шэсьць беларускіх грамадзкіх школаў, да якіх нямецкія акупацыйныя ўлады ня мелі ніякага дачыненьня. Гэта былі першыя ў гісторыі беларускія школы. Пасьля Рыскага падзелу Беларусі ў 1921 годзе дату 13 лістапада сталі сьвяткаваць як Дзень беларускае школы і ў Заходняй Беларусі пад польскай уладай, і ў Беларускай ССР. Зь сьнежня 1915 Баляслаў Пачопка разам з Алаізай Пашкевіч і братамі Луцкевічамі заняўся арґанізацыяй першых вечаровых настаўніцкіх курсаў для падрыхтоўкі беларускіх настаўнікаў і стаў адным з выкладчыкаў на гэтых курсах.
У кастрычніку 1915 зь Вільні разам зь сям’ёй пераехаў у Сьвіслач, каб з дазволу нямецкіх акупацыйных уладаў разам зь іншымі дзеячамі стварыць там першую беларускую настаўніцкую сэмінарыю. Быў ейным дырэктарам, хоць фармальна яе кіраўніком быў немец Бэндзеха.
У беларускай настаўніцкай сэмінарыі ў Сьвіслачы, якая дзеяла ў пэрыяд з 15.10.1916 па 15.11.1918 і за гэты пэрыяд падрыхтавала 144 беларускія настаўнікі, Баляслаў Пачопка выкладаў беларускую мову, лаціну, а таксама вёў заняткі рэлігіі. Падчас працы ў Сьвіслачы пачаў зьбіраць беларускія народныя песьні, якія плянаваў выдаць у зборніку «Беларуская ліра», аднак гэтая праца не была завершаная й сёньня лёс яе невядомы.
Летам 1920, падчас кароткага панаваньня бальшавікоў, вымушаны быў хавацца ад магчымых рэпрэсіяў і жыў на нелегальным становішчы пад страхой аднаго з гаспадарчых будынкаў.
Пасьля ліквідацыі польскімі ўладамі беларускае настаўніцкае сэмінарыі ў Сьвіслачы й беларускага школьніцтва ў Заходняй Беларусі працаваў дырэктарам і настаўнікам у школах Ваўкавыскага павету: у в. Вільчукі (1920—1922), в. Масюкі (1922—1926). Выкладаў у старэйшых клясах прадметы гуманістычнага цыклю: гісторыю, рэлігію й польскую мову. У 1923 г. для пацьвярджэньня кваліфікацыі настаўніка скончыў пэдагагічныя курсы ў Лідзе. Займаўся рэлігійна-выхаваўчай працай зь дзецьмі, рыхтаваў зь імі розныя імпрэзы зь вершамі й песьнямі, у тым ліку й ягонымі ўласнымі. Некаторыя зь іх былі надрукаваны невялікім зборнічкам, аднак большасьць загінула.
У міжваенны час вырашыў прысьвяціць сябе справе адраджэньня Ўніі ў Беларусі й прыняў усходні абрад на прапанову ўкраінскага манаха-рэдэмптарыста Мікалая Чарнецкага (пазьней — біскупа, Апостальскага візытатара каталіцкіх парафіяў славяна-бізантыйскага абраду ў Польшчы, сёньня вызнанага Царквой блаславёным). Дзеля гэтага падаў пісьмовую просьбу ў Рым і вясною 1921 атрымаў асабісты дазвол ад папы Бэнэдыкта XV. З 1921 аднавіў свае тэалягічныя студыі — у грэка-каталіцкай сэмінарыі ў Львове, дзе 5 гадоў вучыўся завочна. 18 ліпеня 1926 быў высьвячаны на дыякана, а 25 ліпеня — на сьвятара ў катэдры сьв. Юра ў Львове. Сьвятарскія сьвячаньні паводле бізантыйскага абраду яму ўдзяліў Галіцкі мітрапаліт Андрэй Шаптыцкі.
23.08.1926 рыма-каталіцкі біскуп Пінскі Зыгмунт Лазінскі прызначыў яго «выконваючым абавязкі вікарыя Целяханскае парафіі для абслугоўваньня вернікаў усходняга абраду, з рэзыдэнцыяй у Бабровічах». Бабровіцкая ўніяцкая парафія сьв. Яна Багаслова йтсьв. мучаніцы Параскевы, вернікамі якое ў 1926—1940 гг. апекаваўся а. Баляслаў Пачопка, складалася зь вёсак вакол Бабровіцкага возера: Бабровічы, Вяда, Тупічыцы, Красьніца й прылеглых хутароў. Колькасьць ягоных парафіянаў на 1939 год складала 1067 вернікаў.
Падчас працы ўніяцкім парахам у Бабровічах а. Баляслаў Пачопка, акрамя сьвятарскага служэньня, выкладаў рэлігію дзецям у школе, актыўна займаўся дабрачыннай дзейнасьцю для бедных, браў удзел у Пінскіх унійных канфэрэнцыях, на якіх выступаў з дакладамі, дасылаў артыкулы ў беларускую й польскую прэсу («Da Złučeńnia», «Przegląd Wileński»). Стаў першым біёграфам біскупа Пінскага Зыгмунта Лазінскага (цяпер вядзецца бэатыфікацыйны працэс). У 1938 уласнымі рукамі збудаваў і аздобіў новую драўляную ўніяцкую царкву ў Бабровічах (значную частку грошаў на яе ахвяравала Магдалена Радзівіл). У душпастырскай дзейнасьці карыстаўся пераважна беларускай мовай.
Баляслаў Пачопка меў шырокую перапіску з рознымі асобамі далёка па-за межамі краіны, падтрымліваў шматгадовую лістоўную сувязь з мэцэнаткай беларускага руху княгіняй Магдаленай Радзівіл, сябраваў зь вядомым славістам прафэсарам Брэслава (Уроцлава) Рудольфам Абіхтам, зь якім працаваў у Сьвіслацкай беларускай настаўніцкай сэмінарыі.
З прыходам Саветаў у 1939 пачаўся маральны й матэрыяльны ціск на сьвятара й ягоную сям’ю, а ў лютым 1940, калі ў Заходняй Беларусі адбылася першая масавая апэрацыя НКВД па дэпартацыі ў Сыбір, у ягонай царкве быў учынены пагром. Празь некалькі тыдняў яго спрабавалі абвінаваціць у крадзяжы збожжа. Гэтыя перажываньні моцна адбіліся на стане здароўя сьвятара, якое ўвесну 1940 моцна пагоршылася, узьніклі паважныя праблемы з сэрцам. Некалькі тыдняў ён правёў у шпіталі ў Целяханах. Увосень сьвятаром заняліся сьледчыя НКВД. У сьнежні 1940 сьвятар другі раз трапіў у шпіталь у Целяханах, а на другі дзень сьвятаў Божага Нараджэньня (26 сьнежня 1940) там памёр.
Пахаваны ён быў на каталіцкіх могілках у Целяханах. Сям’я сьвятара адразу пасьля ягонага пахаваньня, хаваючыся ад рэпрэсіяў НКВД, зьехала на Віленшчыну, пазьней выехала ў Польшчу, дзе дагэтуль жывуць нашчадкі.
За савецкім часам каталіцкія могілкі ў Целяханах, дзе быў пахаваны а. Баляслаў Пачопка, былі моцна занядбаныя. Месца пахаваньня на амаль цалкам зьнішчаных могілках цудам удалося адшукаць у 2002 годзе, дзякуючы крымскаму беларусу, які паходзіў з гэтых мясьцінаў. У 120-ыя ўгодкі з дня нараджэньня Баляслава Пачопкі, на Дзяды 2004 году, на ягонай магіле быў урачыста адкрыты й асьвячаны помнік з дрэва з выяваю ўваскрослага Хрыста (аўтар помніка мастак Мікалай Колас з Баранавічаў).
This article uses material from the Wikipedia Беларуская (тарашкевіца) article Баляслаў Пачопка, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Зьмест даступны на ўмовах CC BY-SA 4.0, калі не пазначанае іншае. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Беларуская (тарашкевіца) (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.