ৰাজনীতি

ইয়াক এক "ৰাজনৈতিক সমাধান"ৰ পৰিপ্ৰেক্ষিতত ইতিবাচকভাৱে ব্যৱহাৰ কৰিব পাৰি যি আপোচ কৰা আৰু হিংসাত্মক, বা বৰ্ণনামূলকভাৱে "চৰকাৰৰ কলা বা বিজ্ঞান" হিচাপে, কিন্তু প্ৰায়ে নেতিবাচক ধাৰণা বহন কৰে। উদাহৰণ স্বৰূপে, বিলাবপৰাকাৰী ৱেনডেল পাইলছে ঘোষণা কৰে যে "আমি ৰাজনীতি নকৰোঁ; এই বোৰ আমাৰ সৈতে অত্যধিক উপহাৰ নহয়। " ধাৰণাটো বিভিন্ন ধৰণে নিৰ্ধাৰণ কৰা হৈছে, আৰু বিভিন্ন দৃষ্টিভঙ্গীৰ মৌলিকভাৱে পৃথক ধাৰণা আছে যে ইয়াক ইয়াৰ বাবে অধিক বা সীমিত, আদৰ্শভাৱে বা নিয়মীয়াভাৱে ব্যৱহাৰ কৰিব লাগে নে নাই, আৰু ইয়াৰ বাবে সংঘাত বা সহযোগিতা অধিক অত্যাৱশ্যকীয় নে নাই সেই বিষয়ে।

ৰাজনীতিত বিভিন্ন পদ্ধতি প্ৰয়োগ কৰা হয়, যাৰ ভিতৰত আছে মানুহৰ মাজত নিজৰ ৰাজনৈতিক মতামত ৰক্ষা কৰা, আন ৰাজনৈতিক বিষয়ৰ সৈতে আলোচনা কৰা, আইন বনকৰা, আৰু বিপৰীতসকলৰ বিৰুদ্ধে শিকোৱাসহ শক্তি প্ৰয়োগ কৰা। সামাজিক স্তৰৰ বিভিন্ন স্তৰত, পাৰম্পৰিক সমাজৰ গোট আৰু জাতিৰ পৰা, আধুনিক স্থানীয় চৰকাৰ, কোম্পানী আৰু প্ৰতিষ্ঠানৰ যোগেৰে সাৰ্বভৌম ৰাজ্যলৈকে, আন্তৰ্জাতিক স্তৰলৈ বিভিন্ন সামাজিক স্তৰত ৰাজনীতি প্ৰচলিত কৰা হয়। আধুনিক ৰাষ্ট্ৰৰ ৰাজ্যসমূহত, মানুহে প্ৰায়ে তেওঁলোকৰ ধাৰণাপ্ৰতিনিধিত্ব কৰিবলৈ ৰাজনৈতিক দল গঠন কৰে। এটা দলৰ সদস্যসকলে প্ৰায়ে বহু বিষয়ত একে স্থিতি ল'বলৈ সন্মত হয় আৰু আইন আৰু একেজন নেতাৰ একে পৰিৱৰ্তনসমৰ্থন কৰিবলৈ সন্মত হয়। এটা নিৰ্বাচন সাধাৰণতে বিভিন্ন দলৰ মাজত এক প্ৰতিযোগিতা।

এক ৰাজনৈতিক ব্যৱস্থা হৈছে এক পৰিকাঠামো যি সমাজএখনৰ ভিতৰত গ্ৰহণযোগ্য ৰাজনৈতিক পদ্ধতিবোৰ নিৰ্ধাৰণ কৰে। ৰাজনৈতিক চিন্তাৰ ইতিহাস প্ৰাৰম্ভিক প্ৰথাৰ পৰা উভতি আহিব পাৰি, প্লাটোৰ গণতন্ত্ৰ, এৰিষ্টটলেৰ পলিটিক্স, চাণক্যৰ অৰ্থশাস্ত্ৰ আৰু চাণক্য নীতি (খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ৩য় শতিকা), লগতে কনফুচিয়াছৰ কাম-কৰ্মৰ সৈতে।

এৰিষ্টটলৰ ক্লাছিক কৰ্ম, পলিটিকাৰ নামত ইংৰাজীৰ মূল আছে, যি গ্ৰীক শব্দটো প্ৰবৰ্তন কৰে (প্ৰাচীন গ্ৰীক: Πολιτικά). ১৫শ শতিকাৰ মাজভাগত, এৰিষ্টটলৰ ৰচনা প্ৰাৰম্ভিক আধুনিক ইংৰাজীত কৰা হ'ব, Polettiques, যি আধুনিক ইংৰাজীত ৰাজনীতি হ'ব।

একবচন পলিটিক প্ৰথমে ১৪৩০ চনত ইংৰাজীত পৰীক্ষা কৰা হৈছিল, মধ্য ফৰাচীৰ পৰা অহা ফৰাচী: politique—নিজৰ পৰা লোৱা লেটিন: politicus , গ্ৰীক ভাষাৰ এটা লেটিনকৰণ প্ৰাচীন গ্ৰীক: πολιτικός (politikos) পৰা প্ৰাচীন গ্ৰীক: πολίτης (প্ৰাচীন গ্ৰীক: polites) আৰু প্ৰাচীন গ্ৰীক: πόλις (প্ৰাচীন গ্ৰীক: polis).

• হেৰল্ড লাচৱেলৰ দৰ্শনত, ৰাজনীতি হৈছে "কোনে কি, কেতিয়া, কেনেকৈ" প্ৰাপ্ত কৰে।

• ডেভিদ ইষ্টনৰ বাবে, ই "সমাজৰ বাবে মূল্যবোধৰ কৰ্তব্যত বিতৰণ"ৰ বিষয়ে। ভ্লেডিমিৰ লেনিন প্ৰতি, "ৰাজনীতি হৈছে অৰ্থনৈতিক সকলৰ আটাইতকৈ ঘনীকৃত অভিব্যক্তি। "

• বাৰ্ণাৰ্ড ক্ৰিকে যুক্তি দিছিল যে "ৰাজনীতি হৈছে নিয়মৰ এক বৈশিষ্ট্যপূৰ্ণ প্ৰকাৰ যাৰ দ্বাৰা মানুহে পাৰ্থক্য সমাধান কৰিবলৈ, বিভিন্ন আগ্ৰহ আৰু মূল্যবোধ ৰক্ষা কৰিবলৈ আৰু সাধাৰণ উদ্দেশ্যৰ বাবে ৰাজহুৱা নীতি প্ৰস্তুত কৰাৰ বাবে আনুষ্ঠানিক প্ৰক্ৰিয়াৰ যোগেৰে একেলগে কাম কৰে। "

• এডৰিয়ান লেফউইচৰ মতে:

ৰাজনীতিত সমাজৰ ভিতৰত আৰু মাজত সহযোগিতা, মীমাংসা আৰু সংঘাতৰ সকলো কাৰ্যকলাপ অন্তৰ্ভুক্ত থাকে, যাৰ দ্বাৰা মানুহে তেওঁলোকৰ জৈৱিক আৰু সামাজিক জীৱনৰ উৎপাদন আৰু প্ৰজননৰ সময়ত মানৱ, প্ৰাকৃতিক আৰু অন্যান্য সম্পদৰ ব্যৱহাৰ, উৎপাদন বা বিতৰণ সংগঠিত কৰে।

কেইবাটাও উপায় আছে য'ত ৰাজনীতিৰ ওচৰলৈ অহাৰ ধাৰণা কৰা হৈছে।

প্ৰচণ্ড আৰু সীমিত

এড্ৰিয়ান লেফউইচে 'ৰাজনৈতিক' কি হিচাপে আছে সেই বিষয়ে তেওঁলোকৰ ধাৰণা কিমান সম্প্ৰসাৰিত বা সীমিত তাৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰি ৰাজনীতিৰ মতামত পৃথক কৰিছে। এই প্ৰসাৰিত নিদৰ্শনে ৰাজনীতিক মানৱ সামাজিক সম্পৰ্কৰ বিভিন্ন প্ৰান্তত থকা বুলি দেখে, আনহাতে সীমিত ধাৰকে ইয়াক কিছুমান প্ৰেক্ষাপটত সীমাবদ্ধ কৰে। উদাহৰণ স্বৰূপে, অধিক বাধাপ্ৰণিত ধৰণে, ৰাজনীতিক প্ৰাথমিকভাৱে শাসনৰ বিষয়ে হিচাপে চোৱা হ'ব পাৰে, আনহাতে নাৰীবাদৰ দৃষ্টিভৱনত তৰ্ক কৰিব পাৰি যে পাৰম্পৰিকভাৱে অ-ৰাজনৈতিক হিচাপে চোৱা স্থানবোৰক নিশ্চিতভাৱে ৰাজনৈতিক হিচাপেও চোৱা উচিত। এই পৰৱৰ্তী স্থিতিটো ব্যক্তিগত শ্লোগানত অন্তৰ্ভুক্ত কৰা হৈছে ৰাজনৈতিক, যি ব্যক্তিগত আৰু ৰাজহুৱা বিষয়ৰ মাজৰ পাৰ্থক্যৰ ওপৰত বিবাদ কৰে। তাৰ সলনি, শক্তিৰ ব্যৱহাৰৰ দ্বাৰা ৰাজনীতি নিৰ্ধাৰণ কৰা হ'ব পাৰে, যেনেদৰে ৰবাৰ্ট এ. ডালে তৰ্ক কৰি আছে।

ৰাজনীতি বিজ্ঞানে সামৰি লোৱা বিষয় হ'ল -

ৰাজনীতিৰ ওপৰত কিছুমান দৃষ্টিকোণই ইয়াক শক্তিৰ ব্যায়াম হিচাপে অনুভৱ কৰে, আনহাতে আনসকলে ইয়াক এক নিয়মীয়া ভিত্তিৰে এক সামাজিক কাম হিচাপে দেখিছে। এই পাৰ্থক্যক ৰাজনৈতিক নৈতিকতা আৰু ৰাজনৈতিক বাস্তৱবাদৰ মাজৰ পাৰ্থক্য বুলি কোৱা হৈছে। নৈতিকতাবিদসকলৰ বাবে, ৰাজনীতি নৈতিকতাৰ সৈতে ঘনিষ্ঠভাৱে সম্পৰ্কিত, আৰু ইউটপীয় চিন্তাত ইয়াৰ অত্যধিক। উদাহৰণ স্বৰূপে, হনা এৰেণ্ডটৰ মতে, এৰিষ্টটলৰ নিদৰ্শন আছিল যে "ৰাজনৈতিক...। অৰ্থ হৈছে যে সকলো কথা আৰু সৈমানৰ যোগেৰে নিৰ্ণয় কৰা হৈছিল, হিংসাৰ যোগেৰে নহয়; " বাৰ্ণাৰ্ড ক্ৰিকৰ মতে "p]oltics হৈছে মুক্ত সমাজবোৰ কেনেদৰে পৰিশাসন কৰা হয়। ৰাজনীতি হৈছে ৰাজনীতি আৰু অন্যান্য প্ৰকাৰৰ শাসন আন কিবা। " ইয়াৰ উপৰিও, নিকোল'মাচিয়াভেলি, থমাছ হবচ, আৰু হেৰল্ড লাচৱেলৰ দৰে বাস্তৱিকসকলৰ বাবে, পঢ়া শেষ নকৰাকৈ, শক্তিৰ ব্যৱহাৰৰ ওপৰত আধাৰিত।

দ্বন্দ্ব আৰু সহযোগিতা

আগোনিজমৰ যুক্তি মতে, ৰাজনীতি মূলতঃ সংঘাতপূৰ্ণ আগ্ৰহৰ মাজত সংঘাতলৈ নামি আহে। ৰাজনৈতিক বিজ্ঞানী এলমাৰ চটস্নেইডাৰে যুক্তি দিছিল যে "সকলো ৰাজনীতিৰ মূলত হৈছে সংঘাতৰ সৰ্বজনীন ভাষা", আনহাতে কাৰল শ্বীটৰ বাবে ৰাজনীতিৰ সাৰাংশ হৈছে ভ্ৰূণৰ পৰা 'বন্ধু'ৰ পাৰ্থক্য। এয়া এৰিষ্টটল আৰু ক্ৰিকৰ দ্বাৰা ৰাজনীতিৰ অধিক সহযোগী মতামতৰ প্ৰত্যক্ষ বিপৰ্যয়ত। অৱশ্যে, এই অতিমাত্ৰাবোৰৰ মাজত এক অধিক মিশ্ৰিত দৃশ্য ইৰিছ লেখক মাইকেল লেভাৰে প্ৰদান কৰে, যি উল্লেখ কৰিছিল যে:

ৰাজনীতি হৈছে সংঘাত আৰু সহযোগিতাৰ বৈশিষ্ট্যপূৰ্ণ মিহলি কৰণৰ বিষয়ে যিমান সঘনাই মানুহৰ আদান-প্ৰদানত পোৱা যায়। বিশুদ্ধ সংঘাত হৈছে যুদ্ধ। বিশুদ্ধ সহযোগিতা হৈছে সঁচা ভালপোৱা। ৰাজনীতি হৈছে দুয়োৰে মিশ্ৰণ।

ৰাজনীতিৰ ইতিহাস মানৱ ইতিহাসৰ পৰিসৰ লৈছে আৰু চৰকাৰৰ আধুনিক প্ৰতিষ্ঠানসমূহতে সীমাবদ্ধ নহয়।

পূৰ্বঐতিহাসিক

ফ্ৰানছ দে ৱালে তৰ্ক কৰিছিল যে ইতিমধ্যে চিম্পাঞ্জীবোৰে "সামাজিক পৰিবৰ্তনা ৰক্ষা কৰা আৰু প্ৰবল স্থিতি  আৰু সুৰক্ষিত বজাই ৰখাৰ যোগেৰে ৰাজনীতিত লিপ্ত হৈছে। " সামাজিক সংগঠনৰ প্ৰাৰম্ভিক মানৱ প্ৰকাৰ—বেণ্ড আৰু জনগোট—কেন্দ্ৰীকৰণ কৰা ৰাজনৈতিক গাঁথনিৰ অভাৱ আছিল। এইবোৰক কেতিয়াবা ৰাজ্যহীন সমাজ বুলি কোৱা হয়।

প্ৰাৰম্ভিক অৱস্থাসমূহ

পুৰণি ইতিহাসত, সভ্যতাৰ নিশ্চিত সীমা নাছিল কিয়নো আজি ৰাজ্যআছে, আৰু তেওঁলোকৰ সীমাক অধিক সঠিকভাৱে সীমা হিচাপে বৰ্ণনা কৰিব পাৰি। প্ৰাৰম্ভিক ৰাজবংশসুম, আৰু প্ৰাৰম্ভিক ৰাজবংশই তেওঁলোকৰ সীমা নিৰ্ধাৰণ কৰা প্ৰথম সভ্যতা আছিল। তপৰিও, ১২শ শতিকালৈকে বহু লোকে অনা-ৰাজ্য সমাজত বাস কৰিছিল। এইপৰিসৰ তুলনামূলকভাৱে সমতাতাযুক্ত বেণ্ড আৰু গোত্ৰৰ পৰা জটিল আৰু উচ্চ স্তৰৰ মুখ্যডমলৈ।