G

Im Etruskische gits nämlig nume ai Phoneem /k/ un kei /g/, dorum hets latinisch Alphabet zersch kei Buechstab fir s /g/ ghaa: Q, C un K sinn alli fir /k/ benutzt worde, bzw. QV für /kʷ/ (grundets /k)/. Dorum hed me s G bildet, indämm mer em C e zuesetzlige Strich gää hed.

Hit stoot G in de meischte Sprooche für /g/, so im Französische, Italiänische und Änglische. Allerdings isch /g/ i de germanische Sprooche hiffig stimmloos (=[k]); im Alemannische (un au im Isländische usserdäm i ganz Sidditschland) isch /g/ immer stimmloos. In de alemannische Dialäktortografie vo dr Dütschschwytz schtoot aso gnau gnoo für [k], fir e Geminat [kː], während K für [k] bzw. [kː] stoot, hiffig aber au für aspirierts [kʰ] (im Baselditsche, Bindnerische) un fir affrizierts [k͡x]. Fir z'verditliche, dass s' /g/ stimmlos isch sich aber vum [k] unterscheidet, wird de Luut meischtens mit [g̊] transkribiert.