Watkins Glen Internasionale Renbaan

Dit was lank oor die wêreld heen bekend as die tuiste van die Formule Een Verenigde State Grand Prix wat van 1961–1980 vir 20 jaar agtereenvolgens hier aangebied is.

Dit is ook die tuiste van motorwedrenne in byna elke klas, insluitend die Wêreldsportmotorkampioenskap, Trans-Am, Can-Am, NASCAR Cup-reeks, die Internasionale Motorsportvereniging en die IndyCar-reeks.

Die baan staan bekend as die mekka van Noord-Amerikaanse padwedrenne en is 'n gewilde plek onder aanhangers en bestuurders. Die fasiliteit is tans in besit van NASCAR.

 

Aanvanklik is openbare strate in die dorp vir die renbaan gebruik. In 1956 is 'n permanente baan vir die ren gebou. In 1968 is die ren uitgebrei tot ses uur, wat die 6 uur van Watkins Glen geword het. Die huidige uitleg van die baan is sedert 1971 min of meer dieselfde, met klein aanpassings na die noodlottige ongelukke van François Cevert in 1973 en J.D. McDuffie in 1991. Die ouer oorkruisings (chicanes) is intussen verwyder.

Watkins Glen Grand Prix

Saam met die jaarlikse SCCA-ren, het die baan sy eerste professionele ren (NASCAR Grand National Division) in 1957 aangebied. Dit was die eerste internasionale byeenkoms met die Formula Libre-renne van 1958 tot 1960. Onder die jaers wat deelgeneem het, was Jack Brabham, Stirling Moss, Phil Hill, en Dan Gurney.

Verenigde State Grand Prix

 

Na twee uitgawes van die Formule Een-Amerikaanse Grand Prix wat minder suksesvol was (Sebring in 1959 en Riverside in 1960), het promotors na 'n nuwe plek gesoek as permanente tuiste vir die Amerikaanse Grand Prix.

In 1961, net ses weke voor die geskeduleerde datum vir nog 'n Formula Libre-wedren, was Argetsinger besig om Watkins Glen voor te berei vir die finale ronde van die Formule Een-wêreldkampioenskap. Nuwe kuipe is aangebou om te voldoen aan die Europese standaarde van kuipplekke met oorhoofse bedekking.

Die Grand Prix van die Verenigde State by Watkins Glen het gou 'n herfstradisie geword, terwyl groot skares kundige renliefhebbers jaarliks na Bostaat-New York gestroom het te midde van die skouspelagtige herfskleure in die streek. Die wedren was ook een van die gewildste op die wêreldwye Grand Prix-kalender onder die spanne en jaers, omdat die begin- en prysgeld dikwels dié van die ander wedrenne gesamentlik oortref het. Die ren het die Grand Prix-bestuurdersvereniging-toekenning ontvang vir die bes-georganiseerde en -aangebiede ren van die seisoen in 1965, 1970 en 1972.