Verstrooide Skyf

Dit is een van die groepe trans-Neptunus-voorwerpe.

Die voorwerpe het wentelbaanafwykings (wat dui op hoe ver dit van sirkelvormig af is) van tot 0,8, inklinasies van tot 40° en perihelions (die naaste afstand aan die Son in sy baan) van meer as 30 AE (astronomiese eenhede). Hierdie ekstreme wentelbane word vermoedelik veroorsaak deur swaartekrag-"verstrooiing" deur die gasreuse, asook verdere versteurings deur die planeet Neptunus.

Die naaste afstand wat dié voorwerpe aan die Son kom, is sowat 30-35 AE, en hulle kan tot verder as 100 AE van die Son af beweeg. Dus is verstrooide voorwerpe van die verste en koudste liggame in die sonnestelsel. Die naaste deel van die verstrooide skyf oorvleuel met ’n deel van die Kuiper-gordel.

Vanweë die onstabiele aard van die voorwerpe beskou wetenskaplikes die verstrooide skyf as die plek van oorsprong van die meeste periodieke, of kortstondige, komete in die sonnestelsel – met sentoure (ysliggame tussen Jupiter en Neptunus) as die oorgangsfase in ’n voorwerp se migrasie van die skyf na die binneste deel van sonnestelsel. Eindelik stuur versteurings deur die groot planete sulke voorwerpe in die rigting van die Son en verander hulle in periodieke komete. Baie voorwerpe in die Oort-wolk het waarskynlik ook in die verstrooide skyf ontstaan.

Die eerste verstrooideskyfvoorwerp (VSV) wat as sulks erken is, is 1996 TL₆₆, wat in 1996 deur sterrekundiges op Hawaii geïdentifiseer is. Nog drie is in dieselfde opname in 1996 geïdentifiseer: 1999 CV₁₁₈, 1999 CY₁₁₈ en 1999 CF₁₁₉. Die eerste voorwerp wat ontdek is wat tans as ’n VSV geklassifiseer is, is 1995 TL₈, wat in 1995 gevind is. Teen 2011 was meer as 200 VSV'e al ontdek.

  Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wiki