Verenigde State Se Nasionale Rugbyspan: Amerikaanse rugbyspan

Dié span dra die bynaam “die Arende” (the Eagles), na die Amerikaanse seearend (Haliaeetus leucocephalus), die nasionale voël van die Noord-Amerikaanse land. Rugby word in die Verenigde State geadministreer deur VSA Rugby (Engels: USA Rugby, USAR) wat in 1975 gestig is. Die Verenigde State word as die naasbeste rugbyspan in die Amerikas beskou (ná Argentinië) en deur Wêreldrugby as ’n vlak twee-span erken. Die Verenigde State se nasionale rugbyspan is tans (November 2022) 19de op Wêreldrugby se wêreldranglys gelys. Een voormalige Amerikaanse rugbyspeler is in Wêreldrugby se Heldesaal opgeneem.

Verenigde State
Unie		VSA Rugby (USAR)
Bynaam(e)		die Arende
Embleem		Die goue arend
Afrigter(s)		Scott Lawrence (sedert 2023)
Kaptein(s)		AJ MacGinty
Spankleure		Alt. kleure
Statistiek
Meeste toetse		Todd Clever (76)
Meeste toetspunte		Mike Hercus (465)
Meeste drieë		Vaea Anitoni (26)
Eerste internasionale wedstryd
Verenigde State 8–12 Australië (Berkeley, Kalifornië; 16 November 1912)
Grootste oorwinning
Verenigde State 91–0 Barbados (Stanford, Kalifornië; 1 Julie 2006)
Grootste nederlaag
Engeland 106–8 Verenigde State (Londen, Engeland; 21 Augustus 1999)
Wêreldbeker
Verskynings		8/10 (Eerste in 1987)
Beste uitslag		Een oorwinning in 1987, 2003 en 2011
Unie webwerf
www.usa.rugby

Die Verenigde State het in 1912 hul internasionale rugbydebuut teen Australië gemaak. Tot rugby se terugkeer na die Olimpiese Spele tydens die Olimpiese Somerspele 2016 was die Verenigde State die titelhouer van die Olimpiese rugbykampioenskap, nadat hulle hul enigste teenstander tydens die Olimpiese Somerspele 1920 verslaan en tydens die Olimpiese Somerspele 1924 hul titel suksesvol verdedig het. Die Verenigde State het tot dusver vir agt van die tien rugbywêreldbekertoernooie gekwalifiseer. Van 2003 tot 2011 het hulle deelgeneem aan die Churchillbeker, sedertdien speel die Verenigde State gereeld in die Stille Oseaan-nasiesbeker, waar hulle teen Fidji, Japan, Kanada, Samoa en Tonga te staan kom. Sedert 2016 neem die Verenigde State ook deel aan die jaarlikse Amerikaanse Rugbykampioenskap, saam met die tweede Argentynse span, Brasilië, Chili, Kanada en Uruguay.

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: VSA Rugby.

Die beheerliggaam vir rugby in die Verenigde State is VSA Rugby (Engels: USA Rugby, USAR). VSA Rugby is in 1975 onder die naam Verenigde State van Amerika Rugbyvoetbalunie (United States of America Rugby Football Union) gestig en het in 1987, net voor die eerste rugbywêreldbekertoernooi, ’n volle lid van die Internasionale Rugbyvoetbalraad (IRVR; nou Wêreldrugby) geword. Daarbenewens was VSA Rugby in 2001 ’n stigtingslid van die Noord-Amerikaanse en Wes-Indiese Rugbyvereniging (North America and West Indies Rugby Association, NAWIRA; nou Rugby Amerikas Noord), nadat Kanada en die Verenigde State by die Wes-Indiese Rugbyvereniging (West Indies Rugby Association) aangesluit het.

Die professionele Major League Rugby, waaraan in 2022 13 spanne deelneem, is die belangrikste rugbyliga in die Verenigde State en dit is in 2017 ten einde van die Amerikaanse rugby se verdere ontwikkeling gestig. Sedertdien is die meeste spelers van die Amerikaanse nasionale span uit dié liga afkomstig, van die ander spelers is veral in Engeland en Australië aktief. Bo die nasionale kampioenskap word jaarliks saam met twee spanne uit Argentinië en een elk uit Brasilië, Chili, Paraguay en Uruguay die internasionale Superrugby Amerikas-toernooi beslis. Aangesien die seisoene min oorvleuel word talle spelers in albei professionele ligas ingespan.

Naas die amptelike nasionale span roep VSA Rugby ook ander keurspanne byeen. USA Selects is die tweede nasionale span van die Verenigde State en hulle het tot in 2016 aan die Amerikaanse Rugbykampioenskap deelgeneem, voordat hulle na Wêreldrugby se Stille Oseaan-uitdaagtoernooi oorgeskakel het. Die USA Sevens is die Amerikaanse sewesrugbyspan en hulle neem aan internasionale toernooie soos Wêreldrugby se Sewesreeks, Sewesrugbywêreldbeker en Olimpiese Somerspele deel. Nes ander rugbylande beskik die Verenigde State oor ’n o/20-nasionale span wat aan die Wêreldrugby o/20-kampioenskap deelneem. Kinders en jongmense word reeds op skool aan rugby bekend gestel en na gelang van hul belangstelling en talent begin hul met hul afrigting. Rugby word ook toenemend gewild by kolleges en universiteite en aangebied as ’n alternatief vir Amerikaanse voetbal.

Invoering en vestiging van rugby

 

 

William Strachey, ’n Engelse kolonis wat in Jamestown (Virginië) gebly het, het in 1610 verslag gedoen oor ’n balspel van die Lenni-Lenape met die naam Pahsaheman. Verwante balspeletjies, wat almal sekere ooreenkomste met die huidige rugby gehad het, is ook bekend van ander inheemse volke langs die Noord-Amerikaanse ooskus, soos die Massachusett, Mi’kmaq, Narraganset en Powhatan. Die koloniste het op hul beurt aan sokker verwante sportsoorte uit Groot-Brittanje saamgeneem, wat almal oor geen vaste stel reëls beskik het nie, ’n groot aantal deelnemers betrek en soms gewelddadig geword het. Vroeë vorms van rugby, wat destyds onder die naam voetbal saamgevat is, is reeds in die 1840’s aan die universiteite van Harvard, Yale en Princeton gespeel en van hulle is deels ingevoer deur Amerikaners, wat by Engelse openbare skole opgelei is. In 1869 is glo wedstryde tussen Princeton en die Rutgers-universiteit aangebied, wie se reëls die vestiging van die rugbyuniekode voorafgegaan het en dit verbied het om die bal vorentoe te gee.

Nadat rugby aanvanklik ’n suiwer universiteitsport was, het in 1872 Britse uitgewekenes in die San Francisco Bay Area die eerste klubs gestig. Op 15 Mei 1874 is die eerste bekende rugbywedstryd in Cambridge, Massachusetts, tussen die spanne van die Harvard-universiteit en die McGill Universiteit uit Montreal aangebied. Dié wedstryd het die belangstelling van ander universiteite aan die sportsoort gekweek. In 1876 het die universiteite Yale, Harvard, Princeton en Columbia die Interkollegiale Voetbalvereniging (Intercollegiate Football Association) gestig, wie se lede aanvanklik die rugbyreëls gebruik het, voordat hulle later onder invloed van Walter Camp geleidelik na Amerikaanse voetbal oorgeskakel het. Intussen het rugby ook aan Kaliforniese universiteite begin versprei. Die Universiteit van Kalifornië in Berkeley se California Golden Bears het op 3 Desember 1882 vir die eerste keer teen die immigranteklub Phoenix Club uit San Francisco te staan gekom. Aan die einde van die 19de eeu is rugby veral langs die oos- en weskus gespeel, maar dit was in die gebiede daartussen net min bekend (met uitsondering van Illinois, Texas en Utah).

In 1906 het die destyds as uiters wreed beskoude Amerikaanse voetbal ’n eksistensiële krisis ondergaan, nadat binne een seisoen 18 spelers dood is. Harvard se president Charles William Eliot het gedreig om alle Gridiron-variante van die Kollegevoetbal te verbied en die minder gevaarlike rugby was blykbaar op die punt om te seëvier. Onder bemiddeling van die Amerikaanse president Theodore Roosevelt is besluit op nuwe reëls, waarvolgens die wreedheid sterk afgeneem het en ook albei sportsoorte duidelik van mekaar geskei is. Terwyl voetbal in die ooste en Midde-Weste in gewildheid toegeneem het, het aan die weskus aanvanklik die teendeel gebeur: Onder indruk van die Nieu-Seelandse All Blacks se Europese toer, wat tydens hul terugreis twee wedstryde in Kalifornië gespeel het, het die Stanford-universiteit, die Universiteit van Kalifornië en ander kolleges rugby bo voetbal verkies. In 1910 het ’n span Kaliforniese leerlinge ’n toer deur Australië en Nieu-Seeland onderneem. Hulle het hul gashere uitgenooi om die Verenigde State te kom besoek. Die Australiese Wallabies het gedurende herfs 1912 aan dié uitnodiging voldoen en na Noord-Amerika getoer. Vervolgens het op 16 November op die California Field in Berkeley die eerste toetswedstryd tussen die Verenigde State en Australië plaasgevind, wat die gaste met 12–8 gewen het.

Die San Francisco Chronicle het vol trots berig: „Amerika het op die internasionale kaart verskyn en sal oor enkele jare op al die ander nasies neersien.“ Maar dié blykbare hoogtepunt is ná net een jaar skielik beëindig, toe die All Blacks deur Noord-Amerika getoer en hul teenstander heeltemal oorheers het. Op 15 November 1913 moes ’n gehoor van meer as 10 000 sien, hoe die Amerikaanse nasionale span as ’t ware deklasseer is. Die San Francisco Post het soos volg berig: „Die Kaliforniese spelers is die beste wat ons in sewe jaar se interkollegiale rugby ontwikkel het – die heel beste. En die uitslag teen hulle was 51 teenoor 3. Die enigste gevolgtrekking is dat ons nog nie geleer het om rugby te speel nie. Dit is nog steeds ’n vreemde spel.“ Onder die leerlinge aan die weskus het ’n gevoel van ontoereikendheid ontstaan. Hulle het tot die gevolgtrekking gekom dat hulle nooit kon treed hou nie en dat dit nutteloos is om dit hoegenaamd te probeer. Daarbenewens was die algemene mening dat dit meer wenslik is om met ander dele van die land mee te ding as met heeltemal beter buitelandse spanne. Om hierdie rede het die Universiteit van Kalifornië vanaf 1915 weer na voetbal oorgeskakel en sodoende die einde aan Kalifornië se spesiale status ingelui. Die Stanford-universiteit het ná die Eerste Wêreldoorlog nog sekere jare met rugby voortgegaan.

Olimpiese goud in 1920 en 1924

 

 

 

 

In 1920 het die Kaliforniese rugbybeheerliggaam met die idee na vore getree om ’n span aan die Olimpiese Somerspele 1920 in Antwerpen te laat deelneem. Die Amerikaanse Olimpiese komitee het ná ietwat huiwering sy toestemming gegee. Aangesien Kalifornië die enigste deelstaat was, waar rugby nog ietwat gewild was, was hulle egter nie bereid om die reiskoste te dra nie. Die plaaslike universiteite het ’n suksesvolle fondswerwing van stapel gestuur en ’n span saamgestel wat veral uit Kaliforniese spelers bestaan het. Die Atletiese Amateurunie het enkele weke voor die vertrek ingestem om ’n deel van die reiskoste te dra. Toe die Amerikaanse span in Europa aangekom het, het Tsjeggo-Slowakye en Roemenië reeds hulleself aan die toernooi onttrek. Vervolgens was Frankryk en die Verenigde State die enigste spanne wat nog aan die Olimpiese rugbytoernooi deelgeneem het. Dit het net uit die wedstryd om die goud- en silwermedalje bestaan wat op 5 September by sterk reën uitgespeel is. Die Amerikaners was heelwat beter voorbereid op die modderige terrein en het ’n skokoorwinning oor die groot gunsteling Frankryk met 8–0 aangeteken. Die Franse Rugbyfederasie het die Olimpiese kampioen vervolgens vir ’n kort toer deur Frankryk uitgenooi; die Verenigde State het drie van die vier wedstryde gewen (hul enigste nederlaag was in die toetswedstryd teen Frankryk).

Die Olimpiese oorwinning het merkwaardig min aandag in die Verenigde State geniet en nie daartoe bygedra om die sedert sekere jare afnemende belangstelling in rugby om te keer nie. In 1923 het die Franse die Kaliforniërs uitgedaag om hul titel tydens die Olimpiese Somerspele 1924 in Parys te verdedig. Die Amerikaanse Olimpiese komitee het weer sy toestemming vir die ontplooiing van ’n nasionale span gegee, maar weereens geweier om hulle finansieel te ondersteun. Nietemin het sewe Olimpiese kampioene van 1920 bymekaargekom. Hulle het $20 000 ingesamel en nog 15 spelers gevind (insluitende enige voetbalspelers wat nog nooit tevore rugby gespeel het nie). Die Amerikaanse span het weereens amper net uit Kaliforniërs bestaan. Ter voorbereiding het hulle in April 1924 na Engeland getoer, waar hulle in drie wedstryde deur hoog aangeskrewe klubs verslaan is (aangesien die organiserende Franse Nasionale Olimpiese en Sportkomitee op ’n Britse span aangedring het, het geen van die Britse beheerliggame ’n span na Parys gestuur nie).

Die Olimpiese Somerspele se rugbytoernooi is op die Stade de Colombes uitgespeel en die Amerikaners en Roemene het glo min kanse teen die gasheer gehad. Op 11 Mei het die Verenigde State Roemenië met 39–0 verslaan (insluitende drie drieë). Vir die eindstryd op 18 Mei is ’n gehoor van sowat 30 000 verwag; 50 000 het saamgetrek om die rugbyeindstryd en die toekenning van die eerste medalje tydens die Olimpiese Somerspele 1924 by te woon. Volgens beroepswedders het die Verenigde State geen kans gehad nie, die kanse was 20–1 ten gunste van Frankryk. Die Amerikaners was egter nie geïntimideer nie en hul kaptein Babe Slater het voor die wedstryd in sy dagboek geskryf: “Ons sal hulle sekerlik laat weet dat hulle in ’n geveg was.” Ondanks die kanse het die Verenigde State goed begin en teen halftyd met 3–0 voorgeloop. Swaar duikslae deur die Amerikaners, ontleen aan Amerikaanse voetbal, het die Franse geïntimideer en uitgeput, terwyl die Verenigde State vier drieë in die tweede helfte gedruk het om die Franse met 17–3 te verslaan. Ná afloop van die wedstryd moes die Amerikaners deur die polisie uit die stadion begelei word om hulle teen die woedende skare te beskerm.

Herbelewing ná ’n lang onderbreking

In 1925 het die Internasionale Olimpiese Komitee rugby uit die lys Olimpiese sportsoorte verwyder, nadat met Pierre de Coubertin dié sport se grootste ondersteuner bedank het. Sonder die Olimpiese uitdaging het rugby in die Verenigde State eindelik aan belangrikheid verloor en dit was op kleiner plaaslike nisse beperk, waar dit ’n suiwer amateursport aanhou bly het. Gedurende die 1930’s en 1950’s het Australiese en Britse promotors die professionele variant Rugby League, wat meer ooreenkomste met voetbal toon, probeer vestig. Maar hierdie pogings het vir die eenvoudige rede misluk, dat rugbyspelers, wat ’n professionele loopbaan nagestreef het, na die heelwat meer winsgewende Nasionale Voetballiga oorgeskakel het. Gedurende die 1950’s het rugby weer ’n effens groeiende belangstelling beleef. Aanvanklik was dit oorwegend entoesiaste wat die sport tydens ’n jaar in die buiteland leer ken het of immigrante wat dit wou aanhou uitoefen. Gedurende die 1960’s en 1970’s het die sport ook aan universiteite ’n herlewing ondergaan, veral langs die weskus; die aantal klubs het ook gegroei. Aangesien rugbyspelers oorspronklik net op plaaslike vlak organiseer is, het die behoefte aan ’n nasionale beheerliggaam om die Verenigde State in die internasionale rugbygemeenskap te verteenwoordig toegeneem. Vervolgens is op 7 Junie 1975 in Chicago die Verenigde State van Amerika Rugbyvoetbalunie (United States of America Rugby Football Union, nou bekend as VSA Rugby), gestig.

Op 31 Januarie 1976, meer as ’n halfeeu ná die Olimpiese Somerspele 1924, het op die Glover Field in Anaheim die eerste toetswedstryd sedert die herbelewing en onder die leierskap van die nuwe beheerliggaam plaasgevind. Die nasionale span, met hul bynaam Eagles („Arende“), het teen die Australiese Wallabies (wat op hul terugreis van ’n lang Europese toer was) te staan gekom en hulle is met 24–12 verslaan. Vyf maande later is die Amerikaners in Chicago deur Frankryk verslaan, maar hulle het nogtans goed tred gehou. Gedurende herfs 1977 het ’n toer na Engeland met goeie resultate gevolg, maar die wedstryd teen Engeland op Twickenham is nie as ’n toetswedstryd erken nie. In 1977 het ook hul wedywering met Kanada begin en die Verenigde State het in Mei 1978 in Baltimore hul eerste oorwinning teen dié buurland aangeteken. Die nasionale span het stadigaan meer bekendheid verwerf, maar hul wenrekord was aanvanklik beskeie. Tussen 1979 en 1983 het hulle geen oorwinning aangeteken nie. Die Suid-Afrikaanse Springbokke se besoek in herfs 1981 was hoogsomstrede. Nadat die voorafgaande wedstryde in Nieu-Seeland reeds deur erge anti-Apartheids-betogings begelei is, is ook die toer se tweede been deur betogings begelei. Om dié rede het albei beheerliggame daarop besluit om die afsluitende toetswedstryd in die geheim te laat plaasvind. Dit is op 25 September in die dorp Glenville in die deelstaat New York voor net 30 toeskouers aangebied en deur die gaste met 38–7 gewen. In 1983 het die Arende ’n kort toer na Australië onderneem en hulle is in Sydney deur die oorheersende Wallabies met 49–3 verslaan. Op 21 April 1985 het die Verenigde State op die Chichibunomiya Rugbystadion in Tokio in hul eerste toetswedstryd teen Japan te staan gekom en naelskraap met 16–15 gewen.

Die Verenigde State is uitgenooi om aan die eerste Rugbywêreldbeker in 1987 in Nieu-Seeland en Australië deel te neem, waarmee hul opname by die Internasionale Rugbyvoetbalraad (IRVR, nou Wêreldrugby) gepaard gegaan het. Hulle het hul eerste groepwedstryd teen Japan op Ballymorestadion in Brisbane met 21–18 gewen, nadat die heelagter Ray Nelson 13 punte aangeteken het. Die Verenigde State het egter hul twee daaropvolgende wedstryde verloor: Met 47–12 teen die Wallabies en met 34–6 teen Engeland. Die Verenigde State het derde in hul groep geëindig en soos verwag die kwalifikasie vir die kwarteindrondte misgeloop. In November 1987 het ’n toer deur Wallis gevolg, waartydens die Arende twee oorwinnings teen plaaslike spanne aangeteken het. Die eerste toetswedstryd teen Wallis het in ’n 0–46-nederlaag geëindig en op nuut die duidelike klasverskil teenoor die beste spanne ter wêreld gewys. Om hul bydrae ter ontspanning in die Koue Oorlog te lewer het die Arende in September 1988 aan ’n internasionale toernooi in Moskou deelgeneem. Tydens dié toernooi het die Verenigde State Roemenië verslaan, maar hulle het die enigste wedstryd teen die Sowjetunie verloor.

 

Vir die daaropvolgende rugbywêreldbekertoernooi is aan die Amerikaanse vasteland drie beginplekke toegewys. Aangesien net die beheerliggame van die Verenigde State, Kanada en Argentinië hul belangstelling beklemtoon het, was die span regstreeks gekwalifiseer en tydens die kwalifisering is slegs die groep bepaal. Tussen September en Mei 1991 het die Verenigde State drie agtereenvolgende oorwinnings aangeteken – almal teen Japan – die eerste reeks van drie oorwinnings in die Amerikaanse rugbygeskiedenis. In voorbereiding op die rugbywêreldbekertoernooi het die Verenigde State die Franse vir twee toetswedstryde verwelkom. As swakste span van die Amerikaanse vasteland is aan die Verenigde State tydens die Rugbywêreldbeker 1991, wat in die destydse Vyfnasies aangebied is, ’n baie sterk groep toegewys. Dit het uit die verdedigende kampioen Nieu-Seeland, die nominale gasheer Engeland en Italië bestaan. In hul eerste groepwedstryd is die Verenigde State deur Italië met 30–9 verslaan en in die tweede deur Nieu-Seeland met 46–6. Op Twickenham is hulle deur Engeland met 37–9 geklop, waarvolgens die Verenigde State in die vierde plek geëindig het en uit die toernooi geskakel is.

Elk in 1992 en 1993 het hulle in een toetswedstryd teen Kanada gespeel, wat albei in nederlae geëindig het. In Oktober 1993 het ’n vriendskaplike wedstryd sonder toetsstatus in Riverside teen die destydse wêreldkampioen Australië gevolg wat die Verenigde State naelskraap met 22–26 verloor het. In 1994 het die rugbywêreldbekerkwalifisering afgeskop. Nadat die Verenigde State in die eerste rondte Bermuda met 60–3 verslaan het, het hulle in die tweede rondte teen Argentinië te staan gekom. In twee wedstryde om die enigste plek vir die Amerikaanse vasteland het die Argentyne naelskraap met vyf en ses punte verskil geseëvier, waardeur die Verenigde State die Rugbywêreldbeker 1995 in Suid-Afrika misgeloop het. Tot op hede is dit die enigste rugbywêreldbekertoernooi waaraan die Arende nie deelgeneem het nie. In November 1994 en in Januarie 1996 het die Amerikaners met twee naelskraapse nederlae in vriendskaplike wedstryde teen Ierland herstel. In 1996 het die Verenigde State vir die eerste keer aan die nuwe Stille Oseaanrand Rugbykampioenskap en die Pan-Amerikaanse Rugbykampioenskap deelgeneem en tydens albei toernooie die derde plek gehaal. Aan die begin van 1997 het die span na Wallis getoer. In 1998 het die Verenigde State ’n baie suksesvolle Europese toer onderneem en beide Spanje en Portugal geklop. Tydens die rugbywêreldbekerkwalifisering is die Verenigde State deur beide Argentinië en Kanada verslaan, maar nadat hulle in die laaste wedstryd Uruguay met 21–16 geklop het, het hulle hul plek by die Rugbywêreldbeker 1999 bespreek. In voorbereiding op dié toernooi het die Verenigde State aan die Stille Oseaanrand Rugbykampioenskap 1999 deelgeneem, waar hulle beide Tonga en Fidji vir die eerste keer geklop het, maar ná naelskraapse nederlae teen beide Japan en Samoa van die titel ontneem is. Tydens die groepfase van die Rugbywêreldbeker 1999, wat in die destydse Vyfnasies aangebied is, is die Amerikaners in die eerste groepwedstryd deur Ierland duidelik met 53–8 verslaan. Daarop het ’n naelskraapse 25–27-nederlaag teen Roemenië gevolg. Met ’n 19–55-nederlaag in die laaste groepwedstryd teen Australië het die Amerikaners weer in die vierde plek geëindig en hulle is sonder enige belowende oomblik uitgeskakel.

Vestiging in die middelklas

 

 

Van Junie 2000 tot Mei 2001 het die Verenigde State in toetswedstryde agt agtereenvolgende nederlae gely en daarmee ’n ewe erge wenrekord as in 1998 aangeteken. Nadat dié negatiewe reeks tydens die Panamerikaanse Rugbykampioenskap 2001 met ’n naelskraapse oorwinning teen Uruguay kort onderbreek is, het daarop vyf verdere nederlae gevolg (onder andere twee keer teen Kanada aan die begin van die kwalifisering vir die Rugbywêreldbeker 2003). Ná twee tuisoorwinnings teen Uruguay en Chili het die Verenigde State in die derde rondte derde geëindig, waarmee hulle tot die uitspeelwedstryd gevorder het. Die Verenigde State het twee duidelike oorwinnings teen Spanje aangeteken en vervolgens vir hul vierde rugbywêreldbekertoernooi gekwalifiseer. Kort daarna het die Verenigde State oorwinnings teen Japan en Kanada aangeteken, waarmee hulle vir die eerste keer in hul rugbygeskiedenis vier agtereenvolgende oorwinnings aangeteken het. In 2003 het die IRR met die Super Powers Cup en die Churchillbeker twee nuwe toernooie as plaasvervanger vir die vorige Stille Oseaanrand Rugbykampioenskap en die Panamerikaanse Rugbykampioenskap ingevoer, waaraan die Verenigde State deelgeneem het. Terwyl eersgenoemde net tot in 2005 uitgespeel is, is laasgenoemde tot in 2011 aangebied. Tydens die Rugbywêreldbeker 2003 in Australië het die Arende vierde in hul groep van vyf geëindig. In die eerste groepwedstryd teen Fidji het die Verenigde State vroeg in die tweede helfte met 13–3 voorgeloop, maar Fidji het die voortou geneem en die wedstryd met 19–18 beklink, dit was die Arende se negende agtereenvolgende nederlaag tydens ’n rugbywêreldbekertoernooi. Ná ’n 15–39-nederlaag teen Skotland het die Verenigde State Japan met 39–26 verslaan en sodoende hul eerste oorwinning tydens ’n rugbywêreldbekertoernooi sedert 1987 aangeteken (teen dieselfde span). Ná ’n 14–41-nederlaag in die laaste groepwedstryd teen Frankryk het die Verenigde State in die vierde plek geëindig.

Die Verenigde State se wenrekord in 2004 en 2005 het ná vyf agtereenvolgende nederlae weer teleurstellend verloop. In 2006 het die kwalifisering vir die daaropvolgende rugbywêreldbekertoernooi afgeskop. Hul 91–0-oorwinning teen Barbados in die eerste wedstryd is tot op hede die hoogste uitslag in die Arende se geskiedenis. Nadat hulle ná ’n 7–56-nederlaag teen Kanada die regstreekse kwalifisering misgeloop het, moes die Verenigde State in die laaste rondte in twee wedstryde teen Uruguay om die laaste plek vir die Amerikaanse vasteland speel. Die Verenigde State het weg met 42–13 en tuis met 33–7 geseëvier, waardeur hulle vir die Rugbywêreldbeker 2007 in Frankryk gekwalifiseer het. Die Verenigde State, destyds in die 13de plek van die wêreldranglys, is in alle vier groepwedstryde verslaan: In die eerste wedstryd met 10–28 deur Engeland, aansluitend met 15–25 deur Tonga, met 21–25 deur Samoa en eindelik met 15–64 deur die latere wêreldkampioen Suid-Afrika. Die Arende het nogtans ’n hoogtepunt tydens die wedstryd teen die Springbokke beleef. Ná ’n onderskepping deur Todd Clever en ’n aantal passe het Takudzwa Ngwenya langs die kantlyn gejaag en die spoedvraat Bryan Habana uitgehardloop om ’n drie te druk wat later deur die IRR as die “drie van die jaar” benoem is.

 

In Maart 2009 het die beheerliggaam die Ier Eddie O’Sullivan, wat voorheen die Ierse nasionale span sewe jaar lank suksesvol afgerig het, as nuwe hoofafrigter aangestel. Sy tak was om rugby in die Verenigde State verder te ontwikkel en spelers se moontlikhede ná die jeug- en kollege-vlak uit te brei. Tydens die Churchillbeker 2009 het die Arende vir die eerste keer teen Georgië te staan gekom en die destydse Europese kampioen met 31–13 verslaan. Kort daarna het in Julie die rugbywêreldbekerkwalifisering se eerste fase met twee wedstryde teen Kanada afgeskop. Terwyl hulle die tuiswedstryd naelskraap gewen het, is die Amerikaners in die wegwedstryd een week later duidelik verslaan. Die Amerikaanse vasteland se laaste plek is soos vier jaar voorheen in November 2009 teen Uruguay uitgespeel. Die Arende het weer met twee oorwinnings hul plek in die toernooi bespreek. In die drie toetswedstryde gedurende 2010 het hulle oorwinnings teen Rusland en Portugal aangeteken en hulle is deur Georgië geklop. In voorbereiding op die rugbywêreldbekertoernooi in 2011 het die Verenigde State ’n oorwinning teen Rusland aangeteken, maar ook vier nederlae gely. In hul eerste groepwedstryd tydens die Rugbywêreldbeker 2011 in Nieu-Seeland het die Amerikaners teen die Ierse aanvalle tot kort voor halftyd weerstand ontbied, maar hulle is eindelik deur hul hoofafrigter se vorige span met 22–10 verslaan. Hulle het in hul minimundoelwit, om minstens een oorwinning aan te teken, met ’n 13–6-oorwinning teen Rusland geslaag. In die derde wedstryd teen Australië was die Amerikaners sonder enige kans en hulle is met 67–5 verslaan; tot op hede is dit hul ergste nederlaag teen dié span. In die laaste wedstryd teen Italië is om die derde plek en die regstreekse kwalifisering vir die daaropvolgende toernooi gespeel. Italië het dié wedstryd met 27–10 gewen en die Verenigde State het ná drie nederlae in vier wedstryde in die vierde plek geëindig. Twee maande ná die uitskakeling het O’Sullivan bedank.

In 2012 was hul wenrekord gebalanseerd; hulle het drie oorwinnings aangeteken, maar ook drie nederlae in vriendskaplike wedstryde gely. In die daaropvolgende jaar het die Arende ’n swak fase betree en sewe agtereenvolgende nederlae gely. Daarvan was vier nederlae tydens hul eerste deelname aan die Stille Oseaan-nasiesbeker teen Kanada, Tonga, Fidji en Japan. Tydens die 2013 midjaarrugbytoetsreeks het hulle in ’n noemenswaardige naelskraapse 12–15-nederlaag teen Ierland gespeel. Die daaropvolgende rugbywêreldbekerkwalifisering het in Augustus 2013 weer met twee nederlae teen Kanada en ’n totale telling van 20–40 afgeskop. Vervolgens moes die Verenigde State in April 2014 weer teen Uruguay speel. Terwyl hulle in die wegwedstryd gelykop gespeel het, het hulle die tuiswedstryd gewen; met die totale telling van 59–40 het hulle vir die rugbywêreldbekertoernooi gekwalifiseer. O’Sullivan se ontwikkelingswerk het daartoe gelei, dat sekere Amerikaanse rugbyspelers kontrakte met Europese professionele spanne kon onderteken; vervolgens was tien spelers in Engeland aktief.

 

Op 1 November 2014 het die Verenigde State in hul derde wedstryd teen Nieu-Seeland te staan gekom en hulle is soos verwag duidelik met 74–6 verslaan. Meer as 61 500 toeskouers het dié wedstryd op die Soldier Field in Chicago bygewoon, wat die vorige toeskouerrekord meer as verdriedubbel het. Die vorige rekord was ’n skare van 20 183 tydens die wedstryd teen Ierland in Houston die vorige jaar. In voorbereiding op die rugbywêreldbekertoernooi het die Arende in vier wedstryde tydens die Stille Oseaan-nasiesbeker 2015 gespeel, waarvan hulle een elk teen Japan en Kanada gewen het. Daarop het op 5 September 2015 ’n vriendskaplike wedstryd in Chicago teen die destyds tweede beste span uit Australië gevolg. Teen halftyd het die Amerikaners verrassend met 14–10 voorgeloop, voordat die Wallabies die leisels oorgeneem, aan hul teenstander geen verdere punt toegestaan en dié wedstryd duidelik beklink het. Tydens die Rugbywêreldbeker 2015 in Engeland het die Verenigde State saam met Suid-Afrika, Skotland, Japan en Samoa in een groep gespeel. In die eerste wedstryd het hulle met 16–25 teen Samoa verloor. Daarop het nederlae teen Skotland (met 16–39), Suid-Afrika (met 0–64) en Japan (met 18–28) gevolg, waardeur die Amerikaners in die laaste plek uit die toernooi geskakel is.

Professionele tydperk

 

Sedert die IRR in 1995 rugby vir professionele spelers geopen het, is in die Verenigde State herhaaldelik probeer om ’n professionele liga van stapel te stuur. Hulle het eers in November 2015 daarin geslaag, nadat PRO Rugby deur ’n van die beheerliggaam ondersteunde privaat organisasie gestig is. Elke PRO Rugbyspan het oor ’n kwota vir oorsese en Amerikaanse spelers beskik. Nadat dié liga in Desember 2016 om organisatoriese en finansiële probleme ontbind moes word, kon net een seisoen voltooi word. In 2016 het die nasionale span vir die eerste keer aan die jaarlikse Amerikaanse Rugbykampioenskap deelgeneem, wat sedert sy herorganisasie uit ses Noord- en Suid-Amerikaanse spanne bestaan (en nieamptelik „Amerikaanse Sesnasies“ genoem word). Tydens die 2017- en 2018-toernooie het die Verenigde State hul eerste belangrike internasionale titels ingepalm. In Junie en Julie 2017 het die span tydens die rugbywêreldbekerkwalifisering met ’n gelykop en ’n oorwinning teen Kanada vir die toernooi gekwalifiseer. Gelyktydig het die pogings vir die invoering van ’n professionele liga voortgegaan. In November 2017 is die Major League Rugby gestig, wat deur die plaaslike beheerliggame en privaat borge ondersteun word; in 2018 het die eerste seisoen afgeskop.

Die nuwe hoofafrigter, die Suid-Afrikaner Gary Gold, kon tydens die 2018 midjaarrugbytoetsreeks vir die eerste keer ’n geheel en al uit professionele spelers bestaande span saamstel. Op 16 Junie het hulle in Houston vir ’n verrassing gesorg, toe hulle Skotland met 30–29 verslaan het. Dit was hul eerste oorwinning teen ’n eerste-vlak-span sedert hul oorwinning tydens die Olimpiese Somerspele 1924. Tydens die 2018 eindjaarrugbytoetsreeks het hulle vir die eerste keer Samoa verslaan. Ná ’n 14–57-wegnederlaag teen Ierland is hul wenreeks van nege agtereenvolgende toetswedstryde beëindig, die langste in die Amerikaanse rugbygeskiedenis. In voorbereiding op die rugbywêreldbekertoernooi het die Verenigde State vir die eerste keer in vier jaar aan die Stille Oseaan-nasiesbeker deelgeneem. Tydens die Rugbywêreldbeker 2019 in Japan het die nasionale span nie aan die hoë verwagtinge voldoen nie. Hulle het teen Engeland met 7–45, teen Frankryk met 9–33, teen Argentinië met 17–47 en teen Tonga met 19–31 verloor. Vervolgens is die Verenigde State weer in die laaste plek uit die toernooi geskakel. As gevolg van die reisbeperkings tydens die wêreldwye Covid-19-pandemie het die Amerikaanse span in 2020 nie in ’n enkele wedstryd gespeel nie. Tydens die rugbywêreldbekerkwalifisering se kontinentalen fase het die Verenigde State ná ’n tuis- en wegoorwinning elk teen Kanada, Uruguay en Chili die interkontinentale kwalifisering gehaal. Hier het hulle Kenia en Hongkong geklop, maar ná ’n 16–16-gelykop teen die gelyk op punte Portugese het hulle die Rugbywêreldbeker 2023 in Frankryk misgeloop.

 

Die Verenigde State speel tradisioneel in ’n wit trui met blou en rooi kleuraksente, ’n blou gestreepte wit broek en wit sokkies. Hul alternatiewe trui is ’n rooi en wit gestreepte donkerblou trui met ’n wit gestreepte donkerblou broek en donkerblou sokkies. Tydens die Olimpiese Somerspele 1920 in Antwerpen en 1924 in Parys se rugbytoernooie het die Verenigde State in ’n wit trui met die groot seël se wapenskild op die bors, ’n wit broek en blou en rooi gestreepte wit sokkies uitgedraf.

Die huidige truiverskaffer is Canterbury en die truiborg is Medallia. Die beheerliggaam se kenteken verskyn op die regterbors, die truiverskaffer se kenteken links en die borgkenteken in die middel.

Die beheerliggaam VSA Rugby se kenteken toon die Amerikaanse seearend (Haliaeetus leucocephalus) in die nasionale kleure wit, blou en rooi, wat ’n rugbybal dra, met die belettering USA Rugby daaronder. Die nasionale span se bynaam is Eagles („Arende“) en aan die Verenigde State se nasionale voël, die Amerikaanse seearend, ontleen. Die span se gelukbringer is derhalwe ’n Amerikaanse seearend met die naam Rookie the Eagle.

 

Die Arende beskik nie oor ’n amptelike tuisstadion nie. Die Verenigde State het verskeie van hul tuiswedstryde op Infinity Park in Denver, Colorado, gespeel, maar sedert die toenemende gewildheid van die nasionale rugbyspan het dié stadion te klein geword en sedert Junie 2012 het die Arende nie meer daar gespeel nie. Sedertdien speel die Verenigde State hul tuiswedstryde gewoonlik in groter Major League Soccer-stadions dwarsdeur die land. Sedert Junie 2012 speel die Arende elke Juniemaand ’n tuiswedstryd teen ’n vlak-een-span voor ’n groot skare op BBVA Compass-stadion in Houston, Texas. Sedert 2012 het die Arende ook op ander MLS-stadions soos PPL Park in Philadelphia en die Dignity Health Sports Park in Los Angeles gespeel. Die Arende speel van hul minder hoëprofielwedstryde op kleiner sokkerstadions.

Die internasionale rugbywedstryd in die Verenigde State met die hoogste toeskouerbywoning het nie die span van die Verenigde State betrek nie; ’n skare van 62 000 het die wedstryd tussen Ierland en Nieu-Seeland bygewoon, waarin die Iere op 5 November 2016 vir die eerste keer die All Blacks met 40–29 op Soldier Field geklop het.

Rugbywêreldbekerstadions

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Rugbywêreldbeker 2031.

Die Verenigde State sal die Rugbywêreldbeker 2031 aanbied. Dit sal die eerste rugbywêreldbekertoernooi nog in die Amerikas wees.

 

Die Verenigde State het 101 van hul 261 toetswedstryde gewen, ’n wenrekord van 38,70%. Die Verenigde State se statistieke in toetswedstryde teen alle lande, in alfabetiese volgorde, is soos volg (korrek teen Oktober 2023):

Opponent	Gespeel	Gewen	Verloor	Gelykop	% Gewen
Argentinië	9	0	9	0	0,00
Australië	8	0	8	0	0,00
Barbados	1	1	0	0	100
Bermuda	1	1	0	0	100
Brasilië	4	3	1	0	75,00
Chili	8	6	2	0	75,00
Duitsland	1	1	0	0	100
Engeland	7	0	7	0	0,00
Fidji	6	1	5	0	16,67
Frankryk	9	2	7	0	22,22
Georgië	6	3	3	0	50,00
Hongkong	8	4	4	0	50,00
Ierland	11	0	11	0	0,00
Italië	5	0	5	0	0,00
Japan	24	13	10	1	54,17
Kanada	65	24	39	2	36,92
Kenia	1	1	0	0	100
Nieu-Seeland	4	0	4	0	0,00
Portugal	4	2	1	1	50,00
Roemenië	10	8	2	0	80,00
Rusland	9	8	1	0	88,89
Samoa	7	2	5	0	28,57
Skotland	6	1	5	0	16,67
Sowjetunie	1	0	1	0	0,00
Spanje	3	3	0	0	100
Suid-Afrika	4	0	4	0	0,00
Tonga	10	1	9	0	10,00
Tunisië	1	1	0	0	100
Uruguay	20	15	4	1	75,00
Wallis	7	0	7	0	0,00
Algeheel	261	101	155	5	38,70

Die Verenigde State se grootste mededinger in rugby is Kanada. Die Verenigde State het meer toetswedstryde teen dié noordelike buurland as teen enige ander land gespeel. Die twee spanne het in 1977 vir die eerste keer teen mekaar te staan gekom en ontmoet sedertdien jaarliks, met uitsondering van 2010 en 2020. Kanada en die Verenigde State het tot dusver in 65 toetswedstryde ontmoet, van wie die Verenigde State 24 gewen het en Kanada 39, met twee gelykopuitslae.

Die Verenigde State en Kanada speel gereeld tydens die rugbywêreldbekerkwalifisering teen mekaar. Hulle het tot dusver in elke kwalifisering ontmoet, met uitsondering vir die 1987-toernooi, waar spanne pleks van kwalifisering vir deelname uitgenooi is, en die 1995-toernooi, waarvoor Kanada as deelnemer in die kwarteindrondte tydens die Rugbywêreldbeker 1991 regstreeks gekwalifiseer het. Sedert 2015 ontmoet albei spanne jaarliks tydens die Amerikaanse Rugbykampioenskap.

Van 2014 af was die Verenigde State in twaalf toetswedstryde onoorwonne (elf oorwinnings en een gelykop), totdat Kanada in 2021 weer geseëvier het. Die eerste oorwinning in die Arende se wenreeks het ’n onoorwonne wenreeks van Kanada beëindig wat in 2009 begin het.

Wêreldbekerrekord

Die Verenigde State het tot dusver aan amper elke rugbywêreldbekertoernooi deelgeneem, met uitsondering van 1995 in Suid-Afrika en 2023 in Frankryk. Hul beste prestasie tot dusver was een oorwinning elk tydens die toernooie in 1987, 2003 en 2011.

Olimpiese Somerspele

• 1920: Olimpiese kampioen
• 1924: Olimpiese kampioen

Amerikaanse Rugbykampioenskap

Die Verenigde State se enigste jaarlikse toernooi is die Amerikaanse Rugbykampioenskap, waar hulle teen Brasilië, Chili, Kanada en Uruguay asook die Argentynse tweede span speel. Die Verenigde State het dié toernooi tot dusver twee keer gewen (in 2017 en 2018).

Churchillbeker

Van 2003 tot 2011 het die Verenigde State aan die jaarlikse Churchillbeker deelgeneem, maar hulle het geen titeloorwinning aangeteken nie.

Stille Oseaan-nasiesbeker

Die Verenigde State is tot dusver vier keer vir deelname aan die Stille Oseaan-nasiesbeker uitgenooi, die jaarlikse toernooi tussen die drie rugbylande Fidji, Samoa en Tonga. Hulle het nog geen titeloorwinning aangeteken nie.

Ander toetswedstryde

 

Gedurende die amateurtydperk het die Verenigde State deels maandelange oorsese toere onderneem, waartydens hulle teen ander nasionale spanne, plaaslike saamgestelde spanne en klubspanne gespeel het. Eweneens het hulle ander nasionale spanne in die Verenigde State gehuisves. Teen die jaar 2000 het die oorsese toere volgens die ou tradisie tot ’n einde gekom, aangesien die professionalisering van die rugbyspel te min tyd vir toere oorlaat. Deesdae is toetswedstryde teen die spanne van die Suidelike Halfrond tweekeer per jaar moontlik. Gedurende Juniemaand se midjaarrugbytoetsreeks vertrek die Verenigde State na die Suidelike Halfrond en gedurende Novembermaand se eindjaarrugbytoetsreeks tree die Verenigde State as gasheer op. As deel daarvan ding die Verenigde State sedert 2014 met Roemenië om die Pershingbeker mee.

Huidige span

Die volgende spelers het die Verenigde State se span tydens die Vila Internasionale Rugbybeker 2023 gevorm:

Bekende spelers

 

Een voormalige Amerikaanse speler is vir sy uitstekende prestasies in Wêreldrugby se Heldesaal opgeneem:

Daarbenewens is die twee Olimpiese spanne, wat in 1920 en 1924 die goue medalje gewen het, ingeskryf.

Spelerstatistieke

 

 

 

Vervolgens die belangrikste statistieke van die Verenigde State se spelers. Die spelers wat met * gekenmerk is, is nog aktief en kan hul statistieke verbeter.

(Korrek teen Oktober 2023)

 

 

In 1976 het VSA Rugby met Dennis Storer die eerste hoofafrigter benoem. Sedert 2018 dien die Suid-Afrikaner Gary Gold as hoofafrigter.

Naam	Tydperk
Dennis Storer	1976–1977
Ray Cornbill	1978–1983
Ron Mayes	1983–1987
George Hook	1987
Jim Perkins	1987–1991
Jack Clark	1993–1999
Duncan Hall	2000–2001
Tom Billups	2001–2005
Peter Thorburn	2006–2007
Scott Johnson	2008–2009
Eddie O’Sullivan	2009–2011
Mike Tolkin	2012–2015
John Mitchell	2016–2017
Dave Hewett	2017
Gary Gold	2018–2023
Scott Lawrence	sedert 2023

Rugbyportaal

• Verenigde State se nasionale krieketspan

• (en) Huw Richards (2007). A Game for Hooligans: The History of Rugby Union. Edinburgh: Mainstream Publishing. ISBN 978-1-84596-255-5.
• (en) Richard Bath (1997). The Complete Book of Rugby. Seven Oaks. ISBN 1-86200-013-1.

• (en) Amptelike webwerf van VSA Rugby
• (en) Die Verenigde State by Wêreldrugby
• (en) Die Verenigde State op Planet Rugby