Venus Van Willendorf: Oostenrykse Venusbeeldjie

Dit is op 7 Augustus 1908 gevind deur 'n werker genaamd Johann Veran of Josef Veram tydens opgrawings wat deur argeoloë Josef Szombathy, Hugo Obermaier en Josef Bayer by 'n Paleolitiese terrein naby Willendorf, 'n dorpie in Neder-Oostenryk gedoen is. Dit is gekerf uit 'n olitiese kalksteen wat nie plaaslik in die area is nie, en met rooi oker getint. Die beeldjie is nou in die Natuurhistoriese Museum in Wene, Oostenryk.

Die figuur word geassosieer met die Laat-Paleolitiese Gravettienkultuur, wat tussen 33 000 en 20 000 jaar gelede dateer. Die figuur self is na raming sowat 25 000 jaar gelede in die grond gelaat, gebaseer op radiokoolstofdatering van die lae wat dit omring het.

 

Soortgelyke beeldhouwerke, wat vir die eerste keer in die negentiende en vroeë twintigste eeue ontdek is, word tradisioneel in argeologie as "Venusbeeldjies" na verwys as gevolg van die algemeen aanvaarde oortuiging dat uitbeeldings van naakvroue met oordrewe seksuele kenmerke 'n vroeë vrugbaarheidsgod verteenwoordig, miskien 'n moedergodin. Die verwysing na Venus is metafories, aangesien die beeldjies baie duisende jare voor die mitologiese figuur van Venus is. Sommige geleerdes verwerp hierdie terminologie en verwys eerder na die beeldjie as die "Vrou van ..." of "Vrou van Willendorf".

 

Baie min is bekend oor die Venus se oorsprong, metode van skepping of kulturele betekenis; dit is egter een van talle "Venusbeeldjies" wat uit Paleolitiese Europa oorleef het. Die doel van die kerfwerk is die onderwerp van baie spekulasie. Soos ander soortgelyke beeldhouwerke, het dit waarskynlik nooit voete gehad nie, en sou dit nie op sy eie gestaan het nie, hoewel dit dalk in sagte grond vasgepen was. Dele van die liggaam wat met vrugbaarheid geassosieer word is beklemtoon, wat sommige navorsers laat glo het dat die Venus van Willendorf en soortgelyke beeldjies moontlik as vrugbaarheidsgodin gebruik is.

Catherine McCoid en LeRoy McDermott veronderstel dat die beeldjies moontlik as selfportrette deur vroue geskep is. Hierdie teorie spruit uit die korrelasie van die proporsies van die standbeelde met hoe die proporsies van vroue se liggame sou lyk as hulle na hulself afkyk, wat die enigste manier sou wees om hul liggame gedurende hierdie tydperk te sien. Hulle bespiegel dat die algehele gebrek aan gelaatstrekke verklaar kan word deur die feit dat beeldhouers nie spieëls besit het nie. Hierdie redenasie is gekritiseer deur Michael S. Bisson, wat opmerk dat waterpoele en plasse geredelik beskikbare natuurlike spieëls vir Paleolitiese mense sou gewees het.

Navorsing wat in 2022 gepubliseer is, dui daarop dat die naaste en mees waarskynlike bron van die oliet wat gebruik word aan die ander kant van die Alpe in Noord-Italië, naby die Gardameer, is. 'n Minder waarskynlikheid is dat dit afkomstig is van 'n terrein in die ooste van Oekraïne sowat 1 600 km verder. Terwyl eersgenoemde die hoogste statistiese waarskynlikheid het, is laasgenoemde nader aan terreine in suidelike Rusland waar beeldjies met soortgelyke styl gevind is. In beide gevalle laat dit vrae ontstaan oor die mobiliteit van antieke bevolkings.