U-20-Klas Duikboot

Kriegsmarine) gedurende die Eerste Wêreldoorlog. Daar word soms na die klas verwys as die Havmanden klas, siende die ontwerp daarvan gebaseer was op die 1911 Havmanden klas duikbote van die Koninklike Deense Vloot, waarvan drie in Fiume gebou was.

Met slegs ses duikbote in die Austro-Hongaarse vloot aan die begin van die Eerste Wêreldoorlog, waarvan twee nie operasioneel was nie, het die vloot aksie geneem om hulle vloot van skepe te vergroot. Met huiwering het hulle vier U-20 duikbote in 1915 bestel, vir die uitsluitlike rede dat konstruksie onmiddellik kon begin, al was die Havmanden ontwerp reeds so te sê uitgedien teen die begin van die Eerste Wêreldoorlog.  Politieke oorwegings het daartoe gelei dat die bestelling in twee gedeel is tussen Oostenrykse en Hongaarse maatskappye, wat uiteindelik bygedra het tot konstruksieprobleme en vertragings en veroorsaak het dat die duikbote eers teen middel 1917 operasioneel was.

Die U-Klas duikbote was net meer as 127 voet (39 m) lank en was toegerus met twee torpedobuise aan die voorkant, 'n dekgeweer en 'n masjiengeweer. Die enjins van die duikbote was onbetroubaar, wat bygedra het tot die hanteringsprobleme van die tuig. Die U-20 klas het geen sukses behaal in die oorlog nie, en het twee van die vaartuie – U-20 en U-23 – gedurende vyandelike skermutselings verloor. Die ander twee is terug om herstel te word, maar is uiteindelik geskrap. Die uitkyktoring van die U-20 is herwin in 1962, en word tans in 'n militêre museum in Wene uitgestal

Die Austro-Hongaarse U-bootvloot het aan die begin van die Eerste Wêreldoorlog bestaan uit ses, meestal eksperimentele, duikbote waarvan twee nie operasioneel was nie. Dit het egter gou duidelik geword dat die oorlog nie vinnig verby sou wees nie, en Oostenryk – Hongarye het besluit om die vloot te vergroot. Vir hierdie doel is beslag gelê op die planne van die Deense Havmanden-klas duikboot, waarvan drie by Whitehead in Fiume gebou was. Alhoewel die Austro-Hongaarse vloot nie tevrede was met die ontwerp nie, aangesien dit grootliks uitgedien was, was dit die enigste planne wat hulle gehad het en sodoende onmiddellik met konstruksie kon begin in die binnelandse skeepsaanlegte. Op 27 Maart 1915 het die Austro-Hongaarse vloot huiwerend bestellings vir die vier duikbote geplaas.

Voordat die konstruksie kon begin, het die vloot homself in die middel van 'n politieke situasie bevind, want die Hongaarse regering het geëis dat 'n aansienlike gedeelte van die duikbootkontrakte aan Hongaarse maatskappye toegeken word. Na die ingewikkelde onderhandelings, is die bestelling verdeel in twee bestellings van twee duikbote elk, met U-20 en U-21 wat gebou sou word op die Pola-vlootwerf, en U-22 en U-23 gebou op die Hongaarse UBAG-perseel by Fiume. Die subkontrakte was ook verdeel tussen die Hongaarse en Oostenrykse maatskappye, met ongeveer twee-derdes aan Hongaarse maatskappye en een-derde na die Oostenrykse maatskappye. Alhoewel hierdie kontrakte polities voordelig was, het dit die tegniese probleme vererger wat gelei het tot talle veranderinge en vertragings.

 

Die U-20-klas bote was seevarende duikbote wat 173 ton water verplaas wanneer dit op die oopervlakte was en 210 ton wanneer dit geduik het. Die bote was 127 voet(38,76 m) lank met 'n breedte van 13 voet (4,0 m) en 'n diepgang van 9 voet (2,7 m). Vir aandrywing was hulle toegerus met 'n enkel disselboom,'n enkel 340 kW dieselenjin vir oppervlakvaart en 'n enkel 120 kW elektriese motor vir onderwatervaart. Die bote was in staat tot 12 knope (22 km/h) bo-op die water en 9 knope (17 km/h) terwyl hul onderwater was. Alhoewel daar geen notasie van 'n reikafstand was vir die U-20 klas nie, het die Havmanden-klas, waarop dit gebaseer was, 'n togafstand gehad van 1 400 seemyl (2 600 km) teen 10 knope (19 km/h)bo-op die water en 23 seemyl (43 km) teen 8 knope (15 km/h) onderwater. Die U-20 klas bote was ontwerp vir 18 bemanningslede.

Gedurende hul aktiewe diens het die bote van die U-20 klas se onbetroubare enjins die reeds swak hanteringseienskappe van die bote net verder vererger. Nie een van die bote in die klas het enige suksesse behaal nie en twee van hulle is gesink tydens die oorlog. U-23 was die eerste wat gesink het op 21 Februarie 1918 toe 'n paravaan ontplof het in die Straat van Otranto. U-20, die modelboot van die klas, het gesink in Julie 1918 toe hy gekelder is deur die Italiaanse duikboot F-12 in die Tagliamento riviermonding. Die oorblywende twee bote het oorgegee teen die einde van die oorlog, met U-21 wat gesedeer is aan Italië in 1920, en U-22 aan Frankryk; beide is opgesny.