Spraakbond

Hulle kan geneties onverwant wees, of net verlangs verwant. Waar genetiese verwantskappe onduidelik is, kan die spraakbondkarakteristieke 'n valse beeld van verwantskap weergee. Oppervlakte-eienskappe is verwante eienskappe van ʼn groep tale in 'n spraakbond.

In 'n 1904-verhandeling beklemtoon Jan Baudouin de Courtenay die behoefte om te onderskei tussen taalooreenkomste wat ontstaan uit 'n genetiese verwantskap en die wat ontstaan uit konvergensie as gevolg van taalkontak. Die term Spraakbond/Sprachbund, 'n leenvertaling vanaf die Russiese term языковой союз (jazikowoi sojoez), is deur Nikolai Trubetzkoy bekend gestel in 'n artikel in 1923. In 'n verhandeling wat voorgelê is tydens die 1ste Internasionale kongres vir Linguistiek in 1928, definieer Trubetzkoy 'n spraakbond as 'n groep tale met ooreenkomste in sintaksis, morfologiese struktuur, kulturele woordeskat en klanksisteme, maar sonder sistematies grondige ooreenkomste, gedeelde basiese morfologie of gedeelde basiese woordeskat. Latere vakgeleerdes, beginnende by Trubetzkoy se kollega Roman Jakobson, het die vereistes van ooreenkomste in al vier die gebiede deur Trubetzkoy gestipuleer, verslap.

In teenstelling beskryf 'n spraakgebied, ook bekend as 'n dialekkonitnuum, 'n groep geneties verwante dialekte wat regoor 'n geografiese gebied gepraat word, en slegs minimaal verskil tussen gebiede wat geografiese nabygeleë is, en geleidelik minder wedersyds verstaanbaar raak soos die afstand vergroot.