Seepokke

Hulle lyk met die eerste oogopslag nie soos krappe of garnale nie, maar hul behoort egter tot die rankpootkrewe (Cirripedia). Hulle heg hulself aan verskillende oppervlaktes: hout, klippe, skulpe en selfs die velle van walvisse en doppe van seeskilpaaie.

Seepokke
Semibalanus balanoides
Wetenskaplike klassifikasie
Domein:	Eukaryota
Koninkryk:	Animalia
Filum:	Arthropoda
Subfilum:	Crustacea
Klas:	Maxillopoda
Infraklas:	Cirripedia
Superorde:	Thoracica
Orde:	Sessilia Lamarck, 1818
Suborde
Balanomorpha Brachylepadomorpha Verrucomorpha

Die behuising is dikwels wit en kliphard. Die vorm kan konies wees, maar in digte populasies kan dit tot hoë kolomme groei. Dit bestaan uit 'n huis van ses kalksteenplate, met 'n deksel wat gevorm word uit twee kalksteenplate (tergum en scutum). Die larwes van seepokke het nog nie 'n dop nie en hul swem vrylik rond. Sommige seepokke leef heeltemal ingebed in hul gasheer, soos in die binneste rand van die wulk se dop (Buccinum unatum), veral as dit bewoon word deur sy sekondêre inwoner: die algemene hermietkreef (pagurus bernhardus).

Die seepok woon op verskillende plekke, maar kom hoofsaaklik in getygebiede voor. Dit kan voorkom op golfbrekers, waar hulle byvoorbeeld op die skulpe van mossels kan sit, tot in die Noordpoolseë waar dit op bultrugwalvisse voorkom.

 

Die seepok versamel kos deur 'sy dop' oop te maak en sy ses lang pote uit te steek. Hulle maak eers oop as hulle onder water is. Deur die arms heen en weer te beweeg, skep hulle water en voedseldeeltjies daarheen. Die seepok se kos bestaan hoofsaaklik uit plankton. As daar verskeie seepokke bymekaar is, word die vang van plankton doeltreffender, omrede al die trillende pote saam 'n waterstroom veroorsaak.

Die penis van 'n seepok word in die paartyd so lank, tot 7 maal die lengte van die dier self, sodat naasliggende diere bevrug kan word. Seepokke is tweeslagtig.

'n Ander manier van voortplanting is dat 'n seepok sy saad in die water stort. Ander seepokke wat verder weg is, kan dan hierdie sperma met hul gryppote binnetrek en hulself bevrug.

Seepokke lê hulself amper op enige substraat in die water neer. Een van die plekke waar hulle gereeld beland, is op die rompe van skepe. Dit verhoog die wrywing tussen die skip se romp en die water en verhoog daarmee die brandstofverbruik.

Daar word dus gepoog om die groei van seepokke en ander organismes op die romp te voorkom deur middel van 'n antihegtingsverf. Dit is verf wat tot 'n beperkte mate giftig is, sodat mariene organismes nie op die romp gaan sit nie of vinnig sal sterf as hulle daaraan heg.