Rassisme In Afrika

Dit is 'n verskynsel wat oral in die wêreld voorkom. Dit kan as gevolg van sterk nasionale bande binne sekere groepe gebeur, wat hulle laat dink ander mense is van minder belang as dié van hul eie nasie, of die gevolg wees van 'n oortuiging dat sommige mense of rasse superieur bo ander is. Die Europese kolonialisme het moontlik 'n rol gespeel om rassisme aan te wakker deur nie die mense en hul leefwyse in die nuutgestigte provinsies in ag te neem nie. Dit het nooit verander nadat die voormalige Europese kolonies onafhanklik geword het nie. Die nagevolge van kolonialisme is dat sommige Afrikastate nooit die juk van innerlike konflik, rassistiese houdings en stamgevegte, kon afskud nie.

Ras en rassisme bly steeds 'n negatiewe faktor in die post-koloniale konteks van Afrika.

Rassisme en kolonialisasie is onderling verbind met mekaar. Rassisme is gebruik om kolonialisme te regverdig. Dit het gelei tot die verowering en onderdrukking van Afrikanasies. In die koloniale denke moes die Afrikane van hul "primitiewe" leefwyse afsien en aanbeweeg na die moderne Europese leefwyse. Afrikane is, weens die rassistiese idees van Sosiale Darwinisme, as primitief en agterlik beskou. Die verhouding tussen die gekoloniseerde en die koloniseerder is deur ras en 'n stelsel van rassisme bedryf wat tot nadeel van swartes, Asiërs en Arabiërs gestrek het.

Etniese pigmeebevolkings in Sentraal-Afrika ly aan rasse-diskriminasie van Bantoegroepe. Pigmeë en Bantoes verskil fisies en geneties as gevolg van langdurige evolusionêre skeiding totdat die Bantoe-uitbreiding hulle weer in noue kontak gebring het. Pigmeë is geteiken vir slawerny deur Bantoebevolkinge wat voortgaan in die moderne tyd. In baie Sentraal-Afrikaanse lande word hulle uit die samelewing uitgestoot en as onaantasbare beskou.

Die afgelope paar jaar beleef die Ivoorkus 'n herlewing van etniese stamhaat en onverdraagsaamheid jeens gelowe. Afgesien van die talle slagoffers van die voortslepende geweld onder die verskillende stamme in die noorde en suide van die land, is wit buitelanders, wat in die Ivoorkus bly, of die land besoek, ook die teikens van gewelddadige aanvalle. Volgens 'n verslag van die Human Rights Watch, is die Ivoorkus-regering skuldig aan die aanhitsing van etniese haat vir sy eie politieke gewin.

In 2004 het die Jong Patriotte van Abidjan, 'n sterk nasionalistiese groep, met die steun van die staatsmedia, die eiendom van buitelanders in die hoofstad geplunder. 'n Oproep tot geweld teen wittes en nie-burgers is oor die nasionale radiostasie en die televisie uitgesaai nadat die Jong Patriotte die uitsaaistasie oorgeneem het. Verkragtings, aanvalle en moorde van wit uitgewekenes en plaaslike Libanese het hierop gevolg. Duisende mense het uit die land gevlug en die internasionale gemeenskap het die bloedige geweld veroordeel.

Ondanks 'n grondhervormingsplan besit sowat 4 000 kommersiële grondeienaars, die meeste wit boere, meer as 50% se vrugbare grond regoor Namibië. Toe die land nog Suidwes-Afrika was het die wit burgers, danksy, Apartheid, buitengewone voorregte geniet.

Op 12 Januarie 1904 het die Herero-volk onder leiding van Samuel Maharero teen die Duitse koloniale ryk in opstand gekom. In Augustus is die rebelle deur die Duitse generaal Lotha von Trotha in die Slag van Waterberg verslaan en na die Omaheke-woestyn verdryf waar die meeste van dors dood is. In Oktober het die Nama's in opstand gekom en dieselfde lot het hulle ook oorgekom.

Dié geweld en oorloë het uiteindelik geëindig in volksmoorde wat deur die Duitsers gepleeg is. Die Herero- en Namakwa-volksmoorde was die eerste volksmoorde wat in die 20ste eeu gepleeg is. Tussen 24 000 en 100 000 Hereros en sowat 10 000 Namas is uitgewis.

Die oorlewendes, meestal vroue en kinders, is in konsentrasiekampe gesit waar die Duitse owerheid hulle gedwing het om vir Duitse soldate- en setlaars te werk. Die mense is in kategorieë ingedeel- diegene wat gesond genoeg is om te werk, en die ander wat nie kon werk nie. Doodsertifkate is vooraf gedruk met die oorsaak van dood as: "dood aan uitputting weens ontbering", aangegee. Die Britse regering het die baie bekende verslag oor die Duitse volksmoorde op die Nama- en Herero-volke in 1928 gepubliseer.

Baie van die Herero's is later aan siektes, uitputting en wanvoeding dood.

Mense is geskiet, opgehang, slae was ook aan die orde van die dag, en die Sambok is deur die wagte gebruik om dwangarbeid af te dwing. Mediese eksperimente, baie soos die wat op die Jode tydens die Holocaust uitgevoer is, is deur die Duitsers op die Herero's en Nama's gedoen.

In 1985 het die Verenigde Nasies se Whitakerverslag die moorde geklassifiseer as 'n poging van die Duitsers om die Herero- en Nama-volke van Suidwes-Afrika uit te wis. Dit is dan ook as die eerste pogings van volksmoord in die 20ste eeu beskou. Die Duitse regering het die voorvalle in 2004 erken en om verskoning gevra, maar enige kanse vir finansiële boetedoening teenoor die slagoffers se nasate, uitgesluit.

In Niger, waar slawerny in 2003 onwettig verklaar is, het navorsing gevind dat meer as 800 000 mense steeds slawe is, byna 8% van die bevolking.

Die Somaliese Bantoe-etniese minderheid ervaar aansienlike stigmatisering in die Somaliese samelewing as gevolg van hul verskillende fisiese voorkoms en afkoms teenoor die Koesjitiese meerderheid van Somalië. Rasialiseerde epithets wat gerig is op die Somaliese Bantoe gemeenskap bestaan soos 'adoon' (slaaf) soortgelyk in konnotasie as die Arabiese term 'abeed'. Die marginalisering van die Somaliese Bantoe-gemeenskap is hoofsaaklik gebaseer op etnorakiale faktore, in teenstelling met die marginalisering van die Madhiban en ander Somaliese-oorsprong minderhede, wat hoofsaaklik gebaseer is op hul status as 'n sosiaal gekonstrueerde kaste. Etniese Somaliërs en populasies van Bantoe-oorsprong sy geneties uiteenlopend. Ras-gemotiveerde aanvalle op Somaliese Bantoes het plaasgevind.

Die 4.5 parlementêre formule onder die Transitional Federal Government is gekritiseer as 'n vorm van wetgewende apartheid.

Rassisme is steeds deel van die Suid-Afrikaanse samelewing. Die einde van Apartheid het rassisme van die wetboeke afgehaal, maar institusionele rassisme leef voort.

Koloniale rassisme

Die vestiging van die Verenigde Oos-Indiese Kompanjie (VOIK) se buitepos in die Kaap die Goeie Hoop in 1652, het slawe-arbeid van die VOIK ook saamgebring. Baie van hierdie slawe is vanaf die VOIK se meer gevestigde nedersettings soos Indië en Oos-Indië af ingevoer. Slawerny was geensins net tot die Europese slawehandel beperk nie. In die tydperk van die Mfecane, die Zoeloe-koninkryk onder Shaka, is talle ander stamme oorwin en as slawe onderwerp.

Slawerny is amptelik in 1833 in Suid-Afrika afgeskaf.

Daar is talle voorbeelde van rassime en diskriminerende praktyke gedurende die koloniale tydperk, soos die toewys van rantsoene tydens die Beleg van Ladismith.

Selfs Mahatma Gandhi, wat hom beywer het vir die uitwissing van rassime, en in besonder die rassisme waaronder die Indiër-gemeenskappe in Suid-Afrika gebuk moes gaan, het deurgeloop onder dié manier van misbruik.

Apartheid-rassisme

Apartheid was 'n stelsel van rasseskeiding wat in Suid-Afrika ingevolge wetgewing van die ou Nasionale Party, wat van 1924 tot 1934 en weer van 1948 tot 1994 aan bewind was, afgedwing is. Onder apartheid is die regte, deelgenootskap, en die vrye beweging van die meerderheid swart burgers en ander etniese groepe ingekort onder 'n wit minderheidsregering. Apartheid het na die Tweede Wêreldoorlog sy beslag begin kry. Dit is deur die Afrikaner-beheerde Nasionale Partyregering en die Broederbond en sy organisasies ontwikkel. Die idelogie is ook in die ou Suidwes-Afrika (Namibië) afgedwing terwyl die gebied ingevolge 'n resolusie van die ou Volkebond onder Suid-Afrika se administrasie geplaas is. Die term apartheid word deesdae gebruik in gevalle waar stelselmatige segregasie deur 'n regering van 'n land gebruik word om die sosiale- en burgerregte van 'n bepaalde groep weens etniese vooroordele, te beperk.

In Soedan word Afrikane, wat tydens burgeroorloë gevange geneem is, dikwels as slawe gebruik en die vroue seksueel misbruik, deur hul Arabiese gevangenemers wat daarop aanspraak maak dat die wette van Islam dit goedkeur.

Die Amerikaanse regering het Soedan in Oktober 2002 van volksmoord beskuldig oor die voortslepende burgeroorlog wat al meer as twee miljoen lewens geëis, en meer as vier miljoen mense ontwortel het, sedert die begin van die oorlog in 1983.

Gedurende die tweede Soedannese burgeroorlog is daar 'n geraamde 14 000 tot 200 000 mense ontvoer om as slawe gebruik te word. Die ontvoering van Dinka-vroue en -kinders is 'n algemene praktyk.

Dit was teen 2004 algemeen bekend dat 'n georganiseerde groep van die Janjaweed-milisie (nomadiese Arabiese skaapboere met die hulp van Soedannese regeringstroepe) met 'n veldtog besig is om 80 swart Afrikastamme in die Darfoerstreek in wes-Soedan uit te wis.

Die voormalige Brtise kolonies in Afrika suid van die Sahara het baie burgers wat van Suid-Asië afkomstig is. Hulle is deur die Britse Ryk uit Indië na Afrika gebring om as klerke in diens van die koninkryk te werk. Die mees omstrede geval van anti-Indiër rassisme was die etniese suiwering van die Indiër minderheidsgroep in Uganda deur die diktator en menseregteskender, Idi Amin.

In die 1970's het Uganda en ander Oos-Afrikalande 'n rassistiese benadering jeens die Asiatiese gemeenskap ingeneem en hulle geteiken. In Augustus 1972 verklaar Idi Amin 'n "ekonomiese oorlog" teen die Asiate en Europeërs en stel 'n reeks maatreëls op wat, onder meer, die onteiening van eiendom insluit. Uganda se sowat 80 000 Asiate is meestal Indiërs wat in die land gebore is van voorouers wat hule in Afrika kom vestig het. Indiërs is gestereotipeer as "gulsig" en "slinks", is sonder enige rasidentiteit of lojaliteit, maar altyd besig om "te swendel, en saam te sweer" om Uganda te ondermyn.

Wit mense is die teiken van rassisme in Zimbabwe. Die Mugabe-regering dryf die land se wit burgers op 'n gewelddadige wyse van hul plase af en hulle is die slagoffers van etniese suiwering in die land.

Sedert onafhanklikwording is daar die afgelope paar jaar 'n toename in geweld en rassime teen die kwynende wit gemeenskap en dit is veral gemik teen wit boere. Op 18 September 2010 is 'n groot groepe wit mense weggejaag toe hulle aan die konstitusionele uitreikprogramme in Harare wou deelneem. Geweld en verwarring was ook aan die orde van die dag toe wit burgers in Mount Pleasant deur pres. Robert Mugabe se ZANU–PF ondersteuners met rassistiese slagspreuke verdryf is. Die Mugabe-regering, en van sy ondersteuners, is ook betrokke by die onwettige besetting van wit boere se plase. Na die bloedige moord op 'n prominente boer in September 2011, het die hoof van die Kommersiële Boere-unie die voorval betreur en gesê wit boere word met geweld geteiken terwyl die regering arms gevou terugsit en geen beskerming bied nie.