Primo Levi

Hy was die skrywer van verskeie boeke, romans, bundels kortverhale, essays en gedigte. Sy bekendste werke sluit If This Is a Man (1947, gepubliseer as Survival in Auschwitz in die VSA) in, wat 'n relaas is van die jaar waarin hy gevangene gehou is in die Auschwitz konsentrasiekamp in Nazi geokkupeerde Pole; asook die The Periodic Table van 1975, 'n bundel kortverhale wat gekoppel is aan die kwaliteite van die elemente, en wat die Koninklike Instituut van Groot-Brittanje benoem het as "die beste wetenskaplike boek wat al ooit geskryf is".

Primo Levi
Ca. 1950s
Gebore	31 Julie 1919 Turyn, Italië
Sterf	11 April 1987 (op 67) Turyn, Italië
Nasionaliteit	Italië
Beroep	Digter, skrywer, chemikus

Levi het in 1987 aan beserings beswyk wat opgedoen is tydens 'n val van sy drieverdieping trapvloer af. Sy dood is amptelik aangedui as selfmoord, maar sommige het al voorgestel dat die val 'n ongeluk was.

Vroeë lewe

Levi is in 1919 in Turyn, Italië, by Corso Re Umberto 75 gebore uit 'n liberale Joodse gesin. Sy vader, Cesare, het vir die vervaardigingsfirma Ganz gewerk en baie van sy tyd in Hongarye spandeer, waar Ganz gesetel was. Cesare was 'n ywerige leser en outodidak. Levi se moeder, Ester, wat bekend was aan almal as Rina, was goed opgevoed, na aanleiding van haar bywoning van die Istituto Maria Letizia. Sy was ook 'n ywerige leser en het die klavier bespeel en vlot Frans gepraat. Die huwelik tussen Rina en Cesare was deur Rina se vader gereël. Op hul troudag het Rina se vader, Cesare Luzzati, aan Rina die woonstel in Corso Re Umberto gegee, waar Primo die grootste deel van sy lewe sou uitleef.

In 1921 was Anna Maria, Levi se suster, gebore. Hy sou sy hele lewe lank 'n hegte verhouding met haar hê. In 1925 het hy ingeskryf by die Felice Rignon laerskool in Turyn. Hy was 'n dun, skaam en delikate kind, maar het egter op akademiese vlak uitgeblink. Sy skoolrekord sluit lang tydperke in waartydens hy tuisgeskool is, eers deur Emilia Glauda en toe deur Marisa Zini, die dogter van die filosoof Zino Zini. Die kinders het somers saam met hul moeder in die valleie suid-wes van Turyn spandeer waar Rina 'n plaashuis gehuur het. Sy vader het egter in die stad aangebly, deels omdat hy 'n afkeer gehad het aan die landelike lewe, maar ook as gevolg van sy ontrouhede.

In September 1930 het Levi, 'n jaar voor die gebruiklike inskrywingstyd, ingeskryf by die Massimo d'Azeglio Koninklike Gimnasium. Hy was die jongste, kortste en slimste, sowel as die enigste Jood in sy klas, en om die redes was hy geboelie. In Augustus 1932, na twee jaar by die Talmud Torah skool in Turyn, het hy in die plaaslike sinagoge sy Bar Mitzvah deurgemaak. In 1933 het hy, soos verwag is van alle jong Italiaanse skoolseuns, by die Avanguardisti beweging vir jong Italiaanse fasciste aangesluit. Hy het drilwerk en geweerdril vermy deur aan te sluit by die ski-afdeling, en elke Saterdag van die ski-seisoen op die hange bo Turyn spandeer. As jong seun is Levi geteister deur siektes, en in besonder borsinfeksies. Hy was egter gretig om aan fisiese aktiwiteite deel te neem. In sy tienerjare sou Levi en 'n paar vriende insluip by 'n ongebruikte sportstadion en atletiese kompetisies hou.

In Julie 1934 het Levi op die ouderdom van 14 jaar die eksamens van die Liceo Classico D'Azeglio (Lyceum) - 'n senior hoërskool eksamen - geneem, wat gespesialiseer het in die klassieke oudheid; hy is nog in dieselfde jaar toegelaat. Die skool was bekend vir sy anti-fascistiese leerkragte; een van die leerkragte was die filosoof Norberto Bobbio, en Cesare Pavese, wat later een van Italië se beste romansiers sou word. Die geboelie sou voortgaan gedurende sy tyd by die lyceum - alhoewel ses ander Jode in sy klas was. Levi het na die lees van Concerning the Nature of Things deur William Bragg besluit dat hy 'n chemikus wou wees.

In 1937 is Levi voor die Department van Oorlog ontbied en daarvan beskuldig dat hy 'n oproepkennisgewing van die Regia Marina (Afrikaans: Koninklike Italiaanse Vloot) geïgnoreer het — te wete 'n dag voordat hy sy finale eksamen oor Italië se deelname aan die Spaanse Burgeroorlog sou skryf, gebaseer op 'n aanhaling van Thukydides: "Ons besit die enkele verdienste om tot die uiterste graad braaf te kan wees." Die aanklag het veroorsaak dat Levi verskrik en afgelei was van sy eksamenpligte, en hy het die eksamen gedruip - die eerste swak akademiese prestasie van sy lewe. Sy vader kon daarin slaag om hom uit die vloot te hou deur hom in te skryf by die fascistiese paramilitêre beweging (Milizia Volontaria per la Sicurezza Nazionale). Hy sou deur die loop van sy eerste jaar op universiteit 'n lid daarvan bly - totdat die promulgasie van die Italiaanse Raswette van 1938 gelei het tot sy uitsetting. Levi het later hierdie reeks gebeure herroep in die kortverhaal "Fra Diavolo on the Po".

Hy het weereens die finale eksamen geneem, en dit hierdie keer geslaag. Hy het in Oktober ingeskryf by die Universiteit van Turyn ten einde chemie te studeer. As een van 80 kandidate het hy drie maande spandeer aan lesings; en in Februarie, nadat hy sy colloquio (mondelinge eksamen) geslaag het, was hy geselekteer as een van twintig om aan te beweeg na die voltydse chemiekurrikulum.

Tydens die liberale tydperk sowel as tydens die eerste dekade van die Fascistiese regering, het Jode vele openbare posisies beklee, en was hulle prominent wat die literatuur, wetenskap en politiek betref. In 1929 het Mussolini 'n ooreenkoms met die Rooms-Katolieke Kerk onderteken, naamlik die Lateraanse Verdrag, wat katolisisme aangeneem het as die staatsgodsdiens en die Kerk toegelaat het om verskeie sektore van die opvoedkundige - en openbare lewe te beïnvloed. Dit het ander gelowe verskraal tot die status van "kultusse wat verdra word". In 1936 het Italië se verowering van Ethiopië en die uitbreiding van wat die regering beskou het as die "Italiaanse koloniale Ryk" weereens die raskwessie in die kollig geplaas. In die konteks wat gevorm was deur hierdie aangeleenthede, asook die alliansie (van die Spilmoondhede) met die NSDAP oorheersde Duitsland van Hitler, het die situasie van Italië se Jode drasties versleg.

In Julie 1938 het 'n groep gesiene Italiaanse wetenskaplikes en intellektuele die "Rasmanifes" gepubliseer, welke 'n mengsel van rasgebaseerde en ideologies-anti-semitiese teorieë uit antieke en moderne bronne was. Hierdie verhandeling het die basis gevorm vir die Italiaanse raswette van Oktober 1938. Na die wette se promulgering het Italiaanse Jode hul basiese burgerregte, ampte op openbare kantoor en hul bates verloor. Hul boeke is verbied: Joodse skrywers kon nie langer publiseer in boeke wat deur Ariërs besit is nie. Joodse studente wat hul studies begin het is egter toegelaat om dit te voltooi, maar nuwe Joodse studente is verbied. Levi het egter 'n jaar vroeër as wat geskeduleer is gematrikuleer, wat hom in staat gestel het om 'n graadprogram te neem.

In 1939 het Levi se passie vir bergstap begin. Sandro Delmastro, 'n vriend van Levi, het hom touwys gemaak oor stap en hulle het baie naweke in die berge bo Turyn spandeer. Fisiese inspanning en die risiko's en stryd daaraan verbonde het hom voorsien van 'n uitlaatklep vir sy frustrasies, soos Levi later in die hoofstuk "Yster" van sy boek The Periodic Tabel (1975) sou skryf. In Junie 1940 het Italië, as bondgenoot van Duitsland, oorlog teen Brittanje en Frankryk verklaar. Die eerste Geallieerde bomaanvalle teen Turyn het twee dae later begin. Levi het sy studies voortgesit tydens die bombardering, maar die gesin het verder onder druk begin verkeer toe sy vader bedlêend geword het as gevolg van maagkanker.

Chemie

Levi het as gevolg van die nuwe rasgebaseerde wette en die intensifisering van fascisme dit moeilik gevind om 'n studieleier vir sy tesis of verhandeling te vind - welke verhandeling gehandel het oor die Walden inversie - 'n studie van die asimmetrie van die koolstof atoom. Uiteindelik is dit aangeneem deur Dr. Nicolò Dallaporta en Levi het in die middel van 1941 met volpunte graadgevang. Hy het ook nog 'n bykomende verhandeling oor X-strale en elektrostatiese energie gesubmiteer. Sy graadsertifikaat bevat die opmerking, "van Joodse ras". Die rasgebaseerde wette het Levi daarvan weerhou om 'n gepaste of geskikte permanente werk na voltooiing van sy studies te vind.

In Desember 1941 het Levi 'n klandestiene werksaanbod by 'n asbesmyn in San Vittore ontvang. Die projek was daarop gemik om Nikkel te ekstraheer van die mynafloop, 'n uitdaging wat Levi met plesier aanvaar het. Levi het begryp dat, indien die projek suksesvol sou wees, hy die Duitse oorlogspoging sou aanhelp, welke oorlogspoging tekortkominge ondervind het wat die vervaardiging van wapentuig betref. Die werk het van Levi vereis om onder 'n valse naam met valse dokumente te werk. Sy vader is in Maart 1942 dood terwyl hy werksaam was by die myn. Levi het die myn in Junie verlaat ten einde in Milaan te werk. Hy het 'n werk by die Switserse maatskappy (A Wander Bpk.) aanvaar ten einde die raswette te ontwyk. Hy het aan 'n projek gewerk om 'n anti-diabetiese middel te ekstraheer vanuit plantmateriaal. Dit het gou duidelik geword dat die projek geen kanse op sukses gehad het nie, maar dit was egter in niemand se belang om dit bekend te maak nie.

In Julie 1943, het Koning Victor Emmanuel III van Italië Mussolini ontslaan en 'n nuwe regering onder Pietro Badoglio saamgestel, wie bereid was om die Wapenstilstand van Cassibile met die Geallieerdes te onderteken. Toe die wapenstilstand op 8 September bekend gemaak is het die Duitsers Noord- en Sentraal-Italië tydens die Gran Sasso aanval beset, Mussolini vrygestel, en hom as hoof van die Italiaanse Sosialistiese Republiek aangestel (die marionetstaat was geleë in Duits-besette Noord-Italië). Levi het teruggekeer na Turyn ten einde sy moeder en suster op te spoor wat toevlug in hul vakansiehuis (La Saccarello) in die heuwels buite die stad gesoek het. Die drie het begin reis na Saint-Vincent, Italië in die Aosta Vallei waar hulle kon wegkruip. Hulle het egter, omdat hulle agtervolg is as Jode- baie van wie reeds gevange geneem is deur die owerhede- verder op beweeg na Amay in die Colle di Joux. Amay was die aangewese roete vir vlugtende oorlogsgevanges en ander vlugtelinge wat die Duitsers probeer ontwyk het.

Die Italiaanse weerstandsbeweging het in toenemende mate aktief begin raak in die Duits-besette gebiede. Levi en andere het voortgevlug na die voetheuwels van die Alpe. In Oktober het hulle 'n partisane groep geskep met die hoop dat dit geaffilieer sou raak met die liberale Giustizia e Libertà-groep. Levi is egter nie opgelei vir so 'n avontuur nie, en hy en sy handlangers is op 13 Desember 1943 deur die Swarthemde, 'n paramilitêre beweging, gearresteer. Toe Levi vertel is dat hy geskiet gaan word, het hy bely dat hy Joods is. Hy is daarna gestuur na die Fossoli di Carpi interneringskamp naby Modena.Levi het in herinnering geroep dat hy van mening was dat so lank as wat Fossoli onder die beheer van die Italiaanse Sosialistiese Republiek, eerder as die van Duitsland was, hy nie seergemaak sou word nie: "Ons was op 'n gereelde basis van kos voorsien; 'n rantsoen wat vir soldate bedoel was" en "teen die einde van Januarie 1944 is ons na Fossoli geneem op 'n passasierstrein. Die toestande in die Fossoli-kamp was nogal goed. Daar was geen vermelding van teregstellings nie en die atmosfeer was kalm. Ons is toegelaat om die geld te behou wat ons saamgebring het, en om geld van buite af te ontvang. Ons het met beurte gewerk in die kombuis, en ander dienste in die kamp verrig. Ons het self 'n eetkamer voorberei, alhoewel 'n ietwat swak toegeruste een."

 

 

Fossoli is oorgeneem deur die Nazis, wat dadelik begin het met die deportasie van Jode na konsentrasiekampe en doodskampe in die ooste. Levi en ander gevangenes is op die tweede van hierdie transporte op 21 Februarie 1944 in 12 veetrokke na die Monowitz-konsentrasiekamp vervoer. Monowitz was een van drie kampe wat deel gevorm het van die Auschwitz-konsentrasiekampkompleks. Levi (nommer 174517) sou elf maande in die kamp spandeer voordat die kamp deur die Rooi Leër bevry is op 18 Januarie 1945. Van die 650 Italiaanse Jode wat saam met Levi vervoer is, was Levi een van slegs 20 wat die kamp oorleef het. Die gemiddelde lewensverwagting vir 'n nuweling in die kamp was drie tot vier maande.

Levi het 'n bietjie Duits geken as gevolg van die lees van Duitse chemie publikasies; hy het flink te werk gegaan om homself volgens die reëls van die kamp te oriënteer sonder om die aandag van die bevoorregte gevangenes op homself te trek. Hy het brood as betaalmiddel gebruik om 'n mede Italiaanse gevangene vir Duitse lesse en oriëntasie te betaal. Lorenzo Perrone het elke dag aan Levi gesmokkelde soprantsoene gegee. Perrone was 'n Italiaanse messelaar wat as dwangarbeider in Auschwitz moes werk. Levi se professionele kwalifikasies was nuttig, en daarom het hy 'n posisie verkry as 'n assistent in IG Farben se Monowitz-laboratorium, wat bedoel is om kunsmatige rubber te produseer. Levi kon, deur die vermyding van buitemuurse dwangarbeid in yslike temperature, daarin slaag om te oorleef, asook deur die steel van laboratoriummateriale en die verhandeling daarvan vir ekstra voedsel. Kort voordat die kampe bevry was deur die Rooi Leër het Levi skarlakenkoors opgedoen, en is hy verplaas na die kamphospitaal. Op 18 Januarie 1945 het die Schutzstaffel, met die Rooi Lëer in aankoms, inderhaas die kamp ontruim. Hulle het in die proses almal behalwe die sieklike gevangenes gedwing op 'n lang dodemars na 'n perseel wat verder geleë was van die voorhoede, met die gevolg dat die oorgrote meerderheid van die oorblywende gevangenes wat deelgeneem het aan die mars beswyk het. Levi se siekte het hom dus gespaar van die lot.

Alhoewel Levi bevry is op 27 Januarie 1945 het hy nie tot 19 Oktober 1945 in Turyn aangekom nie. Nadat hy tyd spandeer het in 'n Sowjetkamp vir voormalige konsentrasiekampgevangenes, het hy in die geselskap van voormalige krygsgevangenes vertrek op 'n uitmergelende reis na sy tuisstad. Sy lang reis na Turyn het hom deur Pole, Wit-Rusland, Oekraïne, Roemenië, Hongarye, Oostenryk en Duitsland geneem. In latere skrywes het hy ook verwys na die miljoene misplaaste mense op die paaie en treine van regoor Europa.

1946–1960

Levi was amper onherkenbaar gewees op sy terugkeer na Turyn. Wanvoeding het sy gesig laat opswel. Hy het 'n verslete baadjie en jas van die Rooi Leër aangehad toe hy teruggekeer het na Corso Re Umberto. Die volgende paar maande het aan hom die geleentheid gebied om fisies te herstel en kontak te hervestig met vriende wat oorleef het, en om te begin uitkyk vir 'n pos. Levi het as gevolg van sy ondervindinge aan psigologiese of sielkundige trauma gely. Toe hy nie daarin kon slaag om 'n werk in Turyn te kry nie, het hy werk begin soek in Milaan. Op sy treinritte het hy mense begin vertel van sy ondervindinge in Auschwitz. Hy het Lucia Morpurgo tydens 'n Joodse nuwejaarspartytjie in 1946 ontmoet. Sy het aangebied om hom te leer dans en Levi het verlief geraak op haar. Hy het begin poësie skryf oor sy ondervindinge in Auschwitz. Op 21 Januarie 1946 het hy by DUCO, 'n (Du Pont Maatskappy) verffabriek buite Turin, begin werk. As gevolg van die beperkte treindienste het Levi in die saal van die fabriek gebly. Dit het aan hom die geleentheid gebied om ongehinderd te skryf. Hy het begin om aan die eerste konsep van Se questo è un uomo. te werk. Hy het elke dag klein notas op treinkaartjies en stukkies papier neergeskryf soos wat herinneringe teruggekeer het. Teen die einde van Februarie het hy reeds tien bladsy klaar gehad, wat die laaste tien dae tussen die Duitse ontruiming en die aankoms van die Rooi Leër bevat het. Vir die volgende tien maande het die boek vorm aangeneem soos hy elke nag sy herinneringe neergepen het. Op 22 Desember 1946 is die manuskrip uiteindelik voltooi en Lucia, wat nou Levi se liefde terug beantwoord het, het hom gehelp om dit te wysig en om die storielyn meer natuurlik te maak. In Januarie 1947 het Levi die voltooide manuskrip na uitgewers begin neem. Dit is verwerp deur Giulio Einaudi op advies van Natalia Ginzburg. Die wonde van die oorlogsjare was steeds te vars, en Levi het geen literêre ondervinding gehad ten einde aan hom 'n reputasie as 'n skrywer te verleen nie.

Levi het uiteindelik 'n uitgewer deur 'n vriend van sy suster gevind (Franco Antonicelli). Antonicelli was 'n amateur uitgewer, maar as 'n aktiewe anti-fascis het hy die idee van die boek ondersteun. Teen die einde van Junie 1947 het Levi DUCO skielik verlaat en saam met sy ou vriend Alberto Salmoni saamgespan ten einde 'n chemiese praktyk te begin vanaf die boonste vloer van Salmoni se ouerhuis. Baie van Levi se ondervindinge van die tyd het hulle weg gevind na sy latere skrywes. Levi en Salmoni het die meeste van hul geld gemaak deur die verskaffing van chloried vir die maak van spieëls. Hulle het die onstabiele chemiese produk te fiets deur die hele stad afgelewer. Hulle pogings om lipstiffie van reptiel uitskeidings te maak en 'n gekleurde tandemalje om tande te bedek, is opgeneem in Levi se kortverhale. Ongelukke in die laboratorium het die Salmoni huishouding deurdrenk met onplesierige reuke en bytende gasse. In September 1947 het Levi met Lucia getrou, en een maand later, op 11 Oktober, is Se questo è un uomo gepubliseer met 'n druklading van 2000 afskrifte. In April 1948 het Lucia hul eerste kind verwag, en Levi het besluit dat die lewe van 'n onafhanklike chemikus te onseker was. Hy het derhalwe ingestem om vir Accatti te werk in die verfbesigheid (genaamd SIVA) van die familie. In Oktober 1948 is sy dogter Lisa gebore.

Gedurende hierdie tyd het sy vriend Lorenzo Perrone se fisiese en sielkundige oftewel psigiese toestand begin agteruitgaan. Lorenzo was 'n dwangarbeider in Auschwitz wat vir ses maande 'n deel van sy rantsoen en 'n stuk brood aan Levi gegee het sonder om iets in ruil te vra. Dié gebaar het Levi se lewe gered. In sy memoires vergelyk Levi vir Lorenzo met al die ander persone in die kamp, gevangenes sowel as wagte, as iemand wat daarin geslaag het om sy menslikheid te behou. Na die oorlog kon Lorenzo nie dit wat hy gesien het hanteer nie en het hy in alkoholisme verval. Levi het verskeie reise onderneem om sy ou vriend van die strate af te kry, maar in 1952 het Lorenzo beswyk.

Levi is in 1950, nadat hy sy chemiese talente aan Accatti getoon het, bevorder to tegniese direkteur by SIVA. As SIVA se hoofchemikus en staatmaker het Levi die geleentheid gekry om op oorsese reise te gaan. Hy het verskeie reise na Duitsland onderneem en versigtig sy kontakte met senior Duitse sakemanne en wetenskaplikes gekultiveer. Hy het kortmouhemde gedra en seker gemaak hulle gewaar sy gevangenekamp tatoeëermerk op sy arm. Hy het betrokke geraak by organisasies wat daaraan toegewyd is om die gruwels van die kampe op te neem. In 1954 het hy Buchenwald besoek ten einde die negende verjaardag van die kamp se Nazi-bevryding te herdenk. Levi het op pligsgetroue wyse baie sulke herdenkingsgeleenthede oor die jare bygewoon en sy eie ondervindinge in herinnering geroep. In Julie 1957 is sy seun Renzo gebore, wat byna sekerlik vernoem is na Levi se held, Lorenzo Perrone.

Ten spyte van 'n positiewe resensie deur Italo Calvino in L'Unità is daar slegs 1,500 eksemplare van Se questo è un uomo verkoop. In 1958 het Arnoldo Mondadori Editore die boek in gewysigde vorm uitgegee en dit bemark.

In 1958 het Stuart Woolf in noue samewerking met Levi sy Se questo è un uomo na Engels vertaal; dit is in 1959 in die Verenigde Koninkryk deur Orion Press gepubliseer. Heinz Riedt het ook in 1959, ook onder streng toesig van Levi, die boek na Duits vertaal. Een van Levi se hoofoorwegings vir die skryf van die boek was om die Duitse mense sover te kry om te besef wat in hul naam gedoen is, en om ten minste gedeeltelike verantwoordelikheid te aanvaar daarvoor; derhalwe was die Duitse vertaling miskien vir hom die belangrikste.

1961–1974

Levi het vroeg in 1961 begin om The Truce te skryf. Dit is in 1963 gepubliseer - byna 16 jaar na sy eerste boek. Daardie jaar het hy die eerste jaarlikse Premio Campiello letterkundige toekenning gewen. Die werk word dikwels saam met Se questo è un uomo in een volume gepubliseer, aangesien dit Levi se lang terugreis deur Oos-Europa vanaf Auschwitz dek. Levi se aansien was besig om te groei en hy het gereeld artikels vir die Turynse koerant La Stampa geskryf. Hy het daaraan gewerk om 'n reputasie as skrywer van onderwerpe buiten Auschwitz te verwerf.

In 1963 het hy sy eerste groot depressietyd ondergaan. Op die stadium het hy twee jong kinders gehad asook 'n posisie van verantwoordelikheid by 'n fabriek waar ongelukke ernstige gevolge kon hê. Hy het baie gereis en 'n openbare persoonlikheid geword. Die herinnering aan dit wat minder as twintig jaar gelede gebeur het was egter nog vars in sy geheue. Vandag word die skakel tussen sulke tipe trauma en depressie makliker begryp. Dokters het oor die jare verskeie tipes dwelms voorgeskryf, maar dit het wisselvallige doeltreffendheid gehad en ook baie newe effekte. In 1964 het Levi saam met die Italiaanse staatsuitsaaier RAI gewerk aan 'n radiodrama wat gebaseer was op Se questo è un uomo, en in 1966 aan 'n teaterproduksie daarvan.

Hy het twee volumes wetenskapfiksie gepubliseer onder die pennaam Damiano Malabaila, welke werke etiese en filosofiese vrae ondersoek. Baie van die stories van die twee boeke is later versamel en in Engels gepubliseer. In 1974 het Levi ingestem om deeltyds af te tree by SIVA ten einde meer tyd vir skryfwerk te hê. Hy wou ook die las van verantwoordelikhede betreffende die bestuur van die verfaanleg vermy.

1975–1987

In 1975 is 'n versameling van Levi se poësie gepubliseer onder die titel L'osteria di Brema. Hy het twee ander hoog aangeprese memoires geskryf naamlik, Lilit e altri racconti en Il sistema periodico. Lilit e altri racconti handel oor karakters wat hy waargeneem het tydens gevangesetting. Il sistema periodico is 'n versameling kortverhale wat gebaseer is op episodes van sy lewe, maar sluit twee kortverhale in wat hy geskryf het voor sy tyd in Auschwitz. Elke verhaal is op een of ander wyse verbind na een van die chemiese elemente. Op 19 Oktober 2006 is Il sistema periodico by Londen se Koninklike Instituut op die kortlys geplaas vir die beste wetenskaplike boek wat ooit geskryf is.

In 1977 het Levi op die ouderdom van 58 afgetree as 'n deeltydse konsultant by die SIVA verffabriek ten einde homself voltyds aan sy skryfwerk te wy. Soos al sy boeke is La chiave a stella (1978), gepubliseer in die VSA as The Monkey Wrench, moeilik om te kategoriseer. Sommige resensies beskryf dit as 'n versameling verhale oor werk en werkers wat vertel word deur 'n narrator wat soortgelyk is aan Levi. Ander noem dit 'n roman wat geskep is deur gekoppelde verhale en karakters. Die verhaal speel af in 'n dorpie in Rusland genaamd Togliattigrad wat deur Fiat bedryf word. Dit stel die ingenieur voor as 'n held waarop andere kan staatmaak. Die onderliggende filosofie is dat trots in jou werk nie 'n benodigdheid is vir geluk nie. Die Piedmontese ingenieur Faussone reis die hele wêreld vol as 'n deskundige in die oprigting van hyskrane en brûe. Linkse kritici het Levi egter daarvoor verkwalik dat hy nie die onmenslike werktoestande op die monteerlyne by Fiat beskryf het nie. Die boek het aan Levi 'n groter gehoor in Italië besorg. Die werk het ook die Strega-prys in 1979 gewen. Die meeste van die stories het betrekking op die oplos van industriële probleme; baie verhale het hul oorsprong in die skrywer se eie persoonlike ondervindinge. In 1984 het Levi sy enigste roman gepubliseer naamlik, If Not Now, When?— oftewel sy tweede roman as The Monkey Wrench bygetel word. Dit spoor die lotgevalle van 'n groep Joodse partisane agter Duitse lyne na soos wat hulle poog om te oorleef en hulle geveg teen die vyand voort te sit. Hulle uiteindelike doelwit is om Israel te bereik ten einde deel te neem aan die ontwikkeling van 'n Joodse nasionale tuiste. Die partisane bereik uiteindelik Pole en daarna Duitse gebied. Daar word die oorlewende lede amptelik ontvang as ontheemde persone in grondgebied wat deur die Geallieerdes gehou word. Uiteindelik slaag hulle daarin om Italië te bereik op hulle weg na Israel. Die roman het beide die Premio Campiello sowel as die Premio Viareggio gewen. Die boek was geïnspireer deur gebeure wat plaasgevind het tydens Levi se treinreis na sy vrylating van die kamp. Op een stadium tydens die reis het 'n bende sioniste hul wa aan die vlugtelingtrein gekoppel. Levi is beïndruk deur hul krag, uithouvermoë, organisasie en bewustheid van hul doel. Levi het 'n vername letterkundige figuur in Italië geword en sy boeke is na baie ander tale vertaal. La tregua het 'n standaardteks in Italiaanse skole geword. In 1985 het hy na die VSA gevlieg vir 'n 20-dag gesprekstoer. Alhoewel hy vergesel is deur Lucia was die reis baie veeleisend.

In die Sowjetunie was sy vroeëre werk nie vir die sensors aanvaarbaar nie aangesien hy Sowjetsoldate as slordig en wanordelik eerder as heroïes voorgestel het. In Israel, 'n staat wat deels deur Joodse oorlewendes gevorm is wat deur soortgelyke gruwels is as die wat Levi beskryf, is baie van sy werke nie tot na sy dood vertaal nie.

 

In Maart 1985 het hy die inleiding tot die heruitreiking van die outobiografie van Rudolf Höss geskryf, wat vanaf 1940 tot 1943 kommandant van die Auschwitz konsentrasiekamp was. Daarin skryf hy, "Dit is gevul met boosheid...en om dit te lees is foltering."

In 1985 is daar ook 'n volume van sy opstelle wat voorheen gepubliseer is in La Stampa onder die titel L'altrui mestiere gepubliseer. Levi het vanmelewe hierdie stories geskryf en gebêre en hulle beskikbaar gemaak aan La Stampa teen die koers van omtrent een 'n week. Die opstelle strek van boekresensies en denke oor vreemde dinge in die natuur tot fiksionele kortverhale.

In 1986 is sy boek I sommersi e i salvati gepubliseer. Daarin analiseer hy waarom mense hulle in Auschwitz gedra het soos hulle het, en waarom sommige oorleef het terwyl andere omgekom het. As voorbeeld ondersoek een opstel wat Levi die "gruis sone" noem, naamlik daardie Jode wat die Duitsers se vuil werk vir hulle gedoen het en die res van die gevangenes op hul tone gehou het. Hy het ook die vraag gevra oor wat 'n konsertviolis laat optree het soos 'n gevoellose monster?

In 1986 is 'n verdere bundel kortverhale wat voorheen in La Stampa gepubliseer is gepubliseer. Dit is gebundel en gepubliseer as Racconti e saggi Tydens Levi se dood in April 1987 was hy besig om te werk aan 'n ander seleksie opstelle genaamd The Double Bond, wat die vorm aangeneem het van briewe aan "La Signorina". Hierdie opstelle of essays is baie persoonlik van natuur. 'n Geskatte vyf of ses hoofstukke van die manuskrip bestaan. Carole Angier het in haar biografie van Levi beskryf hoe sy sommige van die essays opgespoor het. Sy het geskryf dat andere uit die openbare oog gehou is deur Levi se vriende aan wie hy dit oorhandig het en dat andere heel moontlik vernietig is.

In Maart 2007 het Harper's Magazine 'n Engelse vertaling van Levi se verhaal "Knall" gepubliseer, welke handel oor 'n fiktiewe wapen wat dodelik is op kort afstande maar egter skadeloos is van meer as 'n meter weg. Dit het oorspronklik verskyn in sy 1971 boek Vizio di forma.

A Tranquil Star, 'n versameling van sewentien verhale wat na Engels vertaal is deur Ann Goldstein en Alessandra Bastagli, is in April 2007 gepubliseer.

In 2015 het Penguin Uitgewers die Volledige Werke van Primo Levi. (Red. Ann Goldstein) gepubliseer.

Levi het op 11 April 1987 beswyk nadat hy geval het van die trapvloer van sy drieverdieping woonstel in Turyn na die grondvloer daaronder. Die lykskouer het sy dood as selfmoord opgeteken. Drie van sy biograwe (Angier, Thomson and Anissimov) stem saam hiermee. In sy latere lewe het Levi aangedui dat hy aan depressie ly. Faktore wat daartoe kon bygedra het, het ingesluit sy verantwoordelikheid vir sy bejaarde moeder en skoonma saam met wie hy gewoon het asook voortslepende angs en traumatiese herinneringe aan sy ondervindinge. Die Nobelprys ontvanger en Holocaust oorlewende Elie Wiesel het in die tyd gesê, "Primo Levi is in Auschwitz, veertig jaar later, dood."

Verskeie van Levi se vriende en kennisse verskil hiermee. Die Oxfordse sosioloog Diego Gambetta het opgemerk dat Levi nóg 'n selfmoordbrief nóg enige ander dokument gelos het wat sou aandui dat hy selfmoord oorweeg. Dokumente en getuienis suggereer eerder dat hy ten opsigte van beide die kort- en langtermyn, besliste voornemens gehad het. Nadat Gambetta die woonstel besoek het, het hy die moontlikheid genoem dat Levi sy balans kon verloor het en daarna geval het, aangesien hy juis voor sy dood van duiseligheid gekla het. The Nobelprys ontvanger Rita Levi-Montalcini, wat 'n nabye vriend van Levi was, het daarmee akkoord gegaan. "As'n chemiese ingenieur", het sy gesê, "kon hy 'n beter manier gevind het [om die lewe te verlaat] as om van 'n smal traplys af te spring, met die gepaardgaande risiko van permanente ongeskiktheid of gestremdheid."

Levi het Se questo è un uomo geskryf ten einde die gruwels van die Nazis se pogings om Joodse en ander mense uit te wis aan die kaak te stel. Hy het op sy beurt ook baie relase van getuies en oorlewendes gelees, en vergaderings bygewoon van oorlewendes. In die proses het hy 'n vername simboliese figuur vir anti-fasciste in Italië geword.

Levi het meer as 130 skole besoek ten einde oor sy ervarings in Auschwitz te praat. Hy was geskok oor revisionistiese houdings wat poog om die geskiedenis van die kampe te herinterpreteer, of as minder gruwelik en walglik as wat dit werklik was te herskryf; naamlik dit wat nou verwys na word as die Holocaust ontkenning. Sy oogpunt was dat die Nazi-doodskampe en die gepoogde uitwissing van die Jode 'n unieke gruwel in die geskiedenis is, want die doelwit daarmee was algehele vernietiging van een ras deur 'n ander, wat homself as superieur beskou. Hy het ook opgemerk dat dit 'n baie georganiseerde en gemeganiseerde poging was, wat sover gegaan het om die as van Jode as materiaal vir die bou of oprigting van looppaadjies te gebruik.

Levi het die idee dat die arbeidskamp-stelsel - wat uitgebeeld word in Aleksandr Solzhenitsyn se The Gulag Archipelago - en die van die Nazis gelykstaande is, verwerp. Hy het uitgewys dat die sterfkoers in Stalin se Gulag ("Glavnoe upravlenie lagerei") op die meeste 30% was, terwyl dit in die uitwissingskampe 'n geskatte 90–98% was.

Levi het in 'n aanhangsel tot sy boek Se questo è un uomo geskryf dat die doelwit van die Nazi kampe nie dieselfde was as die van Stalin se gulags nie, alhoewel dit " 'n lugubere vergelyking van twee modelle van hel is." Die doel van die Nazis was die uitwissing van die Joodse ras in Europa. Niemand is uitgesluit nie. Niemand kon Judaisme vaarwel roep ten einde gespaar te word nie, aangesien die Nazis die Jode as 'n rasgroep eerder as 'n godsdienstige groep behandel het. Levi het soos ander Turynse intellektuele voor die Tweede Wêreldoorlog nie sy godsdiens aktief uitgeleef nie, maar die fascistiese raswette en die Nazi kampe het sy bewustheid van sy identiteit as Jood verskerp. Van die baie kinders wat na die kampe vervoer is het byna almal gesterf.

Levi het op 'n duidelike en objektiewe styl oor sy ondervindinge in Auschwitz geskryf, inaggenome die omarming van die paar tekens van menslikheid wat hy rondom hom kon vind. Hy het geen blywende haat teenoor die Duitsers gekoester nie, alhoewel hy dit duidelik gemaak het dat hy nie enige van die oortreders vergewe het nie.

• Till My Tale is Told: Women's Memoirs of the Gulag (1999), gebruik 'n deel van die kwatryn deur Coleridge wat aangehaal word deur Levi in sy The Drowned and the Saved as die boek se titel.
• Christopher Hitchens se boek The Portable Atheist ('n versameling uittreksels uit ateïstiese tekste) is gewy aan die herinnering van Levi, "wie die morele moed gehad het om valse troos te verwerp, selfs toe hy die 'seleksieproses' in Auschwitz ondergaan het." Die boek haal Levi aan in The Drowned and the Saved, "Ek ook het die laer binnegegaan as 'n ongelowige, en as 'n ongelowige is ek vrygestel en lewe ek tot op die dag."
• Die Primo Levi Sentrum, 'n nie-winsgewende organisasie wat gewy daaraan is om die geskiedenis en kultuur van die Italiaanse Jode te bestudeer is na Levi vernoem en in 2003 op die been gebring in New York Stad.
• 'n Aanhaling van Levi verskyn op die tweede album van die Walliese rockgroep Manic Street Preachers getiteld Gold Against the Soul. Die aanhaling is uit Levi se gedig "Song of Those Who Died in Vain".
• David Blaine het Primo Levi se Auschwitz kampnommer, 174517, op sy linkervoorarm getatoeëer.
• In Lavie Tidhar se 2014 roman A Man Lies Dreaming kom die protagonis Shomer ('n Jiddisje pulpskrywer) vir Levi teë in Auschwitz, en is hy getuie tot 'n gesprek tussen Levi en die skrywer Yehiel De-Nur betreffende die onderwerp van Holocaust lektuur. Dit is duidelik dat Levi nieteenstaande sy ontberings een van die vooraanstaande en onverbeterlike kunstenaars van die 20ste eeu was.

• Wiki Afrikaans  Wiki Commons het meer media in die kategorie Primo Levi.

Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wiki vertaal.