Oranje Rewolusie

Kijif, die Oekraïense hoofstad, was die fokuspunt van die beweging se veldtog van burgerlike verset, met duisende betogers wat daagliks betoog het. Landwyd is die rewolusie beklemtoon deur 'n reeks dade van burgerlike ongehoorsaamheid, betogings en algemene stakings wat deur die opposisiebeweging georganiseer is.

Die betogings is aangespoor deur verslae van verskeie binnelandse en buitelandse verkiesingsmonitors sowel as die wydverspreide openbare persepsie dat die uitslag van die afloopstemming van 21 November 2004, tussen die leidende kandidate Wiktor Joesjtsjenko en Wiktor Janoekowitsj, deur die owerhede gemanipuleer is ten gunste van laasgenoemde. Die landwye betogings het geslaag toe die uitslag van die oorspronklike verkiesing nietig verklaar is en 'n herstemming deur Oekraïne se Hooggeregshof vir 26 Desember 2004 gelas is. Onder intensiewe ondersoek deur plaaslike en internasionale waarnemers, is die tweede afloop as "vry en regverdig" verklaar. Die finale uitslae het 'n duidelike oorwinning getoon vir Joesjtsjenko, wat sowat 52% van die stemme gekry het, vergeleke met Janoekowitsj se 45%. Joesjtsjenko is as die amptelike wenner aangewys en met sy inhuldiging op 23 Januarie 2005 in Kijif het die Oranje Rewolusie geëindig. In die daaropvolgende jare het die Oranje Rewolusie 'n negatiewe konnotasie onder pro-regeringskringe in Belarus en Rusland gehad.

In die presidensiële verkiesing van 2010 het Janoekowitsj Joesjtsjenko se opvolger as president van Oekraïne geword nadat die sentrale verkiesingskommissie en internasionale waarnemers verklaar het dat die presidensiële verkiesing regverdig plaasgevind het. Janoekowitsj is vier jaar later uit sy magsposisie gedryf ná die Euromaidan-botsings in Februarie 2014 op Kijif se Onafhanklikheidsplein. Anders as die bloedlose Oranje Rewolusie, het hierdie betogings tot meer as 100 sterftes gelei, meestal tussen 18 en 20 Februarie 2014.