Klokhorlosie

Die klok is een van die oudste menslike uitvindings, en voldoen aan die behoefte om die intervalle van korter tyd as die natuurlike eenhede te meet: die dag, die maanmaand en die jaar. Toestelle wat op verskillende fisiese prosesse werk, is oor die eeue heen gebruik.

Sommige voorgangers van die moderne horlosie kan beskou word as 'klokhorlosies' wat gebaseer is op beweging in die natuur: 'n sonwyser dui die tyd aan deur die posisie van 'n skaduwee op 'n plat oppervlak te vertoon. Daar is 'n verskeidenheid tydmeters, 'n bekende voorbeeld is die uurglas. Waterklokke, tesame met die sonwyser, is moontlik die oudste meetinstrumente. Groot vooruitgang is gemaak met die uitvind van die randontkoming, wat die eerste meganiese horlosies omstreeks 1300 in Europa moontlik gemaak het, wat tyd gehou het met ossillerende tydhouers soos balanswiele.

Die tydhou-element in alle moderne horlosies is 'n harmoniese ossillator, 'n fisiese voorwerp (resonator) wat op 'n spesifieke frekwensie vibreer of ossilleer. Hierdie voorwerp kan 'n slinger, 'n stemvurk, 'n kwartskristal of die trilling van elektrone in atome wees wat mikrogolwe uitstraal.

Horlosies het verskillende maniere om die tyd te vertoon. Analooghorlosies dui tyd aan met 'n tradisionele gesig met bewegende hande. Digitale horlosies vertoon 'n numeriese voorstelling van tyd. Twee nommeringstelsels word gebruik; 24-uur tydnotasie en 12-uur notasie. Die meeste digitale horlosies gebruik elektroniese meganismes en LCD-, LED- of VFD- skerms. Vir blindes en gebruik van telefone, herhaal spreekhorlosies die tyd hoorbaar in woorde. Daar is ook horlosies vir blindes met skerms wat met aanraking gelees kan word. Die studie van tydhouding staan bekend as horologie.

• Wiki Afrikaans  Wiki Commons het meer media in die kategorie Klokhorlosie.

  Hierdie artikel is ’n saadjie. Voel vry om Wikipedia te help deur dit uit te brei.