Kijif: Hoofstad en grootste stad van Oekraïne

Dit is in Noordsentraal-Oekraïne aan die Dnjepr (Oekraïens: Dnipro) geleë. Op 1 Januarie 2021 het dit 'n bevolking van 2 962 180 gehad, en dit is dus die stad in Europa met die sewende meeste inwoners.

Kijif Київ
Kaart	Wapen
	Vlag
Land	Oekraïne
Metropolitaanse Munisipaliteit	Stad Kijif
Koördinate	50°27′N 30°31′O / 50.450°N 30.517°O / 50.450; 30.517
Stigting	6de eeu
Oppervlakte:
- Totaal	839 vk km
Hoogte bo seevlak	179 m
Bevolking:
- Totaal (1 Januarie 2021)	2 962 180
- Bevolkingsdigtheid	3 299/vk km
- Metropolitaanse gebied	3 475 000
Etniese groepe:
- Oekraïners	82,2%
- Russe	13,1%
- Jode	0,7%
- Ander	Minder as 5%
Tydsone	UTC +2 (OET)
- Somertyd	UTC +3 (OEST)
Burgemeester	Witali Klitsjko (BPP)
Amptelike webwerf	kyivcity.gov.ua

Kijif is 'n belangrike nywerheids-, wetenskaps-, opvoedings- en kulturele sentrum in Oos-Europa. Dit het baie hoëtegnologiebedrywe, hoëropvoedingsinstellings en historiese landmerke. Die stad het 'n uitgebreide openbarevervoer- en infrastruktuurstelsel, insluitende die Kijifse Metro.

Die stad se naam is afgelei van dié van Ki, een van sy vier legendariese stigters. Gedurende sy geskiedenis het Kijif, een van die oudste stede in Oos-Europa, deur verskeie stadiums van prominensie en obskuriteit gegaan. Dit het waarskynlik reeds in die 5de eeu as 'n handelsentrum bestaan. Dit was 'n Slawiese nedersetting aan die groot handelsroete tussen Skandinawië en Konstantinopel, en was 'n skatpligtige van die Chasare totdat dit in die middel van die 9de eeu deur die Warangiërs (Wikings) oorgeneem is. Onder Warangiese heerskappy het dit die hoofstad geword van Kiëf-Roes, die eerste Oos-Slawiese staat. In die Mongoolse inval van 1240 is dit heeltemal verwoes en dit het vir die eeue daarna die grootste deel van sy invloed verloor. Dit was 'n provinsiale hoofstad van mindere belangrikheid aan die buitewyke van die gebiede wat deur magtige bure beheer is, eers die Groothertogdom Litaue, toe die Koninkryk Pole en daarna die Russiese Ryk.

Die stad het weer floreer tydens Rusland se nywerheidsomwenteling in die laat 19de eeu. In 1918, nadat die Oekraïense Volksrepubliek sy onafhanklikheid van Sowjet-Rusland verklaar het, het Kijif sy hoofstad geword. Van 1921 af was Kijif 'n stad in Sowjet-Oekraïne en van 1934 af die republiek se hoofstad. Dit is weer heeltemal verwoes in die Tweede Wêreldoorlog, maar het ná die oorlog vinnig herstel en die Sowjetunie se derde grootste stad gebly.

Ná die verval van die Sowjetunie en Oekraïne se onafhanklikwording in 1991 het Kijif Oekraïne se hoofstad gebly en 'n bestendige invloei van etniese Oekraïners van ander dele van die voormalige Sowjetunie beleef. Gedurende die land se transformasie in 'n vryemarkekonomie en demokrasie het Kijif Oekraïne se grootste en rykste stad gebly. Sy nywerheidsproduksie, wat van bewapening afhanklik was, het gedaal ná die verval van die Sowjetunie, en dit het sy wetenskap en tegnologie negatief beïnvloed, maar nuwe sektore van die ekonomie, soos dienste en finansies, het Kijif help groei en geld verskaf vir die ontwikkeling van behuising en 'n stedelike infrastruktuur. Kijif het die streek in Oekraïne geword wat die meeste pro-Westers is; politieke partye wat opname in die Europese Unie voorgestaan het, het oorheers gedurende die verkiesings.

Die eerste bekende mense in die omgewing van Kijif het in die laat Steentydperk daar gewoon. Gedurende die vroeë Ystertydperk het sekere stamme hulle om Kijif gevestig wat met gewasse en diere geboer het en handel gedryf het met die Skitiërs en antieke state aan die kus van die noordelike Swartsee. Die ontdekking van Romeinse muntstukke van die 2de tot 4de eeu dui op handelsbetrekkinge met die oostelike provinsies van die Romeinse Ryk. Die volk van die Zaroebintsi-kultuur word beskou as die direkte voorvaders van die antieke Slawiërs wat later Kijif gestig het.

Geleerdes verskil steeds oor wanneer presies die stad gestig is. Die tradisionele stigtingsdatum is 482 n.C. en die stad het sy 1 500ste herdenking in 1982 gevier. Volgens argeologiese data was die stigting in die 6de of 7de eeu en volgens sekere navorsers eers in die laat 9de eeu.

 

Daar is verskeie legendariese weergawes van die oorsprong van die stad. Volgens een in die Primêre Kroniek het die lede van 'n Slawiese stam die Oos-Poljane – die broers Ki (die oudste, na wie die stad genoem is), Sjtsjek en Chorif en hulle suster, Libid – die stad gestig. Volgens 'n ander het die apostel Andreas in die 1ste eeu deur die gebied gereis. Waar die stad nou is, het hy 'n kruis opgerig en 'n kerk is later daar gebou. Sedert die Middeleeue het 'n beeld van die aartsengel Migael die stad en die hertogdom verteenwoordig.

 

Daar is min historiese bewyse van die tyd waarin die stad gestig is. Verspreide Slawiese nedersettings het van die 6de eeu af in die gebied voorgekom, maar dit is onduidelik of enige van hulle later in die stad ontwikkel het. Een van die nedersettings was Azagarium, wat volgens sommige historici die voorloper van Kijif was.

'n Ander naam vir Kijif, waarvan die oorsprong onbekend is, was Sambat, wat blykbaar iets met die Chasaarse Ryk te doen gehad het. Volgens die Primêre Kroniek het die inwoners van Kijif aan Askold gesê: "Daar was drie broers, Ki, Sjtsjek en Chorif. Hulle het dié stad gestig en gesterf, en nou bly ons hier en betaal belasting aan hulle familie die Chasare". In sy boek De Administrando Imperio noem Konstantyn Porphyrogennetos 'n karavaan van klein vragbote wat jaarliks byeengekom het en skryf: "Hulle het met die rivier Djepr afgevaar en byeengekom by Kijif (Kioava), ook genoem Sambatas."

Die Primêre Kroniek lui dat Askold en Dir in 'n stadium in die 9de of 10de eeu oor Kijif regeer het. Hulle was dalk van Wikingafkoms. Hulle is in 882 deur Oleg van Nowgorod vermoor, maar volgens sommige historici, soos Omeljan Pritsak en Constantine Zuckerman, het die Chasaarse heerskappy tot so laat as die 920's geduur.

Ander historici glo Magjaarse stamme het tussen 840 en 878 oor die stad regeer, voordat hulle saam met sommige Chasaarse stamme na die Karpatebekken migreer het. Die Primêre Kroniek noem ook dat Hongare deur Kijif beweeg het. Tot vandag is daar 'n plek in Oekraïne met die naam Угорське урочище (Oehorske oerotsjisjtsje, "Hongaarse Plek"), wat beter bekend is as "Askold se Graf".

Volgens die bogenoemde geleerdes is die fort in Kijif in 840 klaar gebou onder die leierskap van Keő (Keve), Csák, en Geréb, drie broers, moontlik lede van die Tardjanstam. Dié drie name is in die Primêre Kroniek Ki, Sjtsjek en Chorif. Hulle was dalk nie van Slawiese oorsprong nie, want Russiese historici het nog altyd gesukkel om rekenskap te gee van hulle betekenis en oorsprong. Volgens die Hongaarse historikus Viktor Padányi is hulle name in die 12de eeu in die Kijifse kroniek ingevoeg en is hulle geïdentifiseer as Oudrussiese mitologiese helde.

Die stad Kijif was geleë aan die handelsroete tussen die Warangiërs en Grieke. In 968 het die nomadiese Petsjenege Kijif aangeval en beset. Teen 1000 n.C. het die stad 45 000 inwoners gehad.

In Maart 1169 het grootprins Andrei Bogoljoebski van Wladimir-Soezdal Kijif verwoes, waarna net ruïnes van die ou stad oor was. Hy het baie godsdienskunswerke, onder meer die ikoon Teotokos van Wladimir, uit die nabygeleë Wisjhorod verwyder. In 1203 het prins Rjoerik Rostislawitsj en sy Kiptsjak-bondgenote Kijif binnegeval en afgebrand. In die 1230's is die stad verskeie kere deur verskillende Roes-prinse binnegeval en verwoes. Die stad het nog nie van dié aanvalle herstel nie toe die Mongole onder Batoe Khan dit in 1240 heeltemal verwoes.

 

 

Dié gebeure het 'n groot invloed op die toekoms van die stad en die Oos-Slawiese beskawing gehad. Voor Bogoljoebski se aanval het Kijif 'n reputasie gehad as een van die grootste stede in die wêreld, met 'n inwonertal van meer as 100 000 aan die begin van die 12de eeu.

In die vroeë 1320's het 'n Litause leër onder groothertog Gediminas 'n Slawiese leër onder Stanislaf van Kiëf verslaan en die stad verower. Die Tatare, wat ook aanspraak op Kijif gemaak het, het in 1324–1325 vergeldingstappe geneem. Hoewel Kijif toe deur 'n Litause prins regeer is, moes die stad heffings aan die Goue Horde betaal. Eindelik het die groothertog van Litaue, Algirdas, Kijif en die omringende gebiede by die Groothertogdom Litaue ingelyf. In 1482 het die Krim-Tatare 'n groot deel van Kijif afgebrand.

Met die Unie van Lublin van 1569, toe die Pools-Litause Gemenebes gestig is, is die Litaus beheerde grondgebied van Kijif oorgedra van die Groothertogdom Litaue na die Koninkryk Pole.

Russiese troepe het Kijif sedert die Verdrag van Perejaslaf beset en in 1667 het die stad deel van die Tsaredom Rusland geword, met 'n mate van outonomie. In die Russiese Ryk was Kijif 'n hoofsaaklik Christelike sentrum, wat pelgrims gelok het, en die wieg van baie van die ryk se belangrikste godsdiensfigure, maar tot in die 19de eeu was die stad van mindere kommersiële belang.

Ná 'n geleidelike afname in Oekraïne se outonomie is Kijif in die 19de eeu toenemend gerussifiseer deur middel van Russiese immigrasie, administratiewe optrede en sosiale modernisering. Aan die begin van die 20ste eeu het die Russiessprekende deel van die bevolking die middestad oorheers, terwyl die laer klasse aan die buitewyke gewoon en in 'n mate die Oekraïense volkskultuur behou het.

 

Gedurende die Russiese nywerheidsomwenteling in die laat 19de eeu het Kijif 'n belangrike handels- en vervoersentrum van die Russiese Ryk geword. Dit het gespesialiseer in suiker- en graanuitvoer per spoorlyn en op die Dnjepr. Teen 1900 het die stad ook 'n belangrike nywerheidsentrum geword en het dit 'n inwonertal van 250 000 gehad. Landmarke uit dié tydperk sluit in die spoorweginfrastruktuur, die stigting van talle opvoedings- en kultuurgeriewe en argitektoniese monumente, hoofsaaklik handelsgeoriënteerd. In 1892 is die eerste tremlyn in die Russiese Ryk in Kijif in gebruik geneem (die derde in die wêreld).

Kijif het floreer gedurende die Russiese nywerheidsomwenteling van die laat 19de eeu en het die derde belangrikste stad van die Russiese Ryk geword, asook die grootste handelsentrum in die suidweste. In die onstuimige tydperk ná die Russiese Rewolusie van 1917 het Kijif die hoofstad geword van verskeie opeenvolgende state en was dit midde-in verskeie konflikte: die Eerste Wêreldoorlog, waartydens Duitse soldate dit van 2 Maart 1918 tot November 1918 beset het, die Russiese Burgeroorlog van 1917 tot 1922 en die Pools-Sowjetoorlog van 1919–1921. In die laaste drie maande van 1919 is Kijif af en aan deur die Wit Leër beheer. Beheer oor Kijif het van die einde van 1918 tot in Augustus 1920 16 keer verander.

Van 1921 tot 1991 was die stad deel van die Oekraïense Sosialistiese Sowjetrepubliek, wat in 1922 'n stigerstaat van die Sowjetunie was. Die belangrikste gebeure wat tussen die twee wêreldoorloë in Sowjet-Oekraïne plaasgevind het, het alles Kijif geraak: die Oekraïnifikasie van die 1920's sowel as die migrasie van die plattelandse Oekraïenssprekende bevolking het die Russiessprekende stad verander in 'n Oekraïenssprekende sentrum en het die Oekraïense kultuurlewe in die stad 'n hupstoot gegee; die Sowjetse industrialisasie wat laat in die 1920's begin het, het die stad (voorheen 'n sentrum van handel en godsdiens) omskep in 'n groot nywerheids-, tegnologiese en wetenskaplike sentrum; die Groot Hongersnood van 1932-'33 het 'n groot deel van die migrantebevolking wat nie vir rantsoenkaarte geregistreer was nie, verwoes; en Josef Stalin se Groot Suiwering van 1937-'38 het amper die stad se intelligentsia uitgewis.

In 1934 het Kijif die hoofstad van Sowjet-Oekraïne geword. Die stad het weer floreer in die jare van die Sowjet-industrialisasie terwyl sy inwonertal vinnig gegroei en baie nywerheidsreuse gestig is, waarvan sommige vandag nog bestaan.

 

In die Tweede Wêreldoorlog is die stad weer erg beskadig, en Nazi-Duitsland het dit van 19 September 1941 tot 6 November 1943 beset. Magte van die Spilmoondhede het meer as 600 000 Sowjetsoldate gevange geneem in die Slag van Kiëf in 1941, waarin die stad omsingel is. Die meeste het nie lewend teruggekeer nie.

Kort nadat die Wehrmacht die stad oorgeneem het, het 'n span NKWD-offisiere wat weggekruip het die meeste geboue aan die hoofstraat, Chresjtsjatik, wat deur Duitse militêre en burgerlike owerhede beset is, met dinamiet opgeblaas. Die geboue het dae lank gebrand en 25 000 mense is dakloos gelaat.

Die Duitsers het, na bewering in reaksie op die NKWD se optrede, die plaaslike Jode (byna 34 000) bymekaargemaak en hulle op 29 en 30 September 1941 by Babin Jar in Kijif uitgemoor. In die daaropvolgende maande is nog duisende na Babin Jar geneem en geskiet. Die Duitsers het na raming meer as 100 000 mense van verskillende etniese groepe, meestal burgerlikes, in die oorlog by Babin Jar vermoor.

Kijif het ná die oorlog ekonomies herstel en weer die derde belangrikste stad in die Sowjetunie geword. Die kernramp by Tsjernobil (nou Tsjornobil) in 1986 het net 100 km noord van die stad plaasgevind. Die suidewind het egter die meeste radioaktiewe afval weg van Kijif gewaai.

Met die verbrokkeling van die Sowjetunie het die Oekraïense parlement, die Werchowna Rada, die Oekraïne op 24 Augustus 1991 in die stad onafhanklik verklaar. In 2004-'05 was die stad die verhoog van die grootste post-Sowjetse openbare demonstrasies tot in daardie tyd, uit ondersteuning van die Oranje Rewolusie. Van November 2013 tot Februarie 2014 was Sentraal-Kijif die belangriste terrein van Euromaidan.

Kijif was een van die gasheerstede tydens die Europese Sokkerkampioenskap 2012 wat Oekraïne en Pole saam aangebied het.

Geografie

 

Kijif is geografies geleë aan die grens van die ekologiese sone Polesië-woudland, wat deel is van die Europese gemengdewoudgebied en die Oos-Europese woudsteppebioom. Die stad se unieke landskap onderskei dit egter van die omringende gebied. Kijif is heeltemal deur die Kijif-oblast omring.

Kijif was aanvanklik aan die westeroewer van die Dnjepr geleë, maar lê nou weerskante van die rivier. Die Dnjepr vloei suidwaarts deur die stad na die Swartsee. Die ouer en hoër westelike deel van die stad lê op verskeie woudagtige heuwels, die Kijif-heuwels, met ravyne en klein riviere.

Kijif is deel van die groter Dnjepr-hoogland wat aan die westeroewer van die Dnjepr lê en bydra tot die stad se hoogtewisseling. Die noordelike buitewyke van die stad grens aan die Polesiese Laagland. Kijif het eers teen die 20ste eeu uitgebrei tot in die Dnjepr-laagland aan die linkeroewer (in die ooste). Dié gebied word dan ook die Linkeroewer (Oekraïens: Лівий берег, Liwi bereh) genoem.

In die stad vorm die Dnjepr verskeie sytakke, eilande en hawens. Die stad lê naby die mond van die Desnarivier en die Kijif-reservoir in die noorde, en die Kanif-reservoir in die suide. Beide die Dnjepr- en Desnarivier is by Kijif bevaarbaar, hoewel dit beperk word deur skeepvaartsluise en vriesing in die winter.

Daar is altesaam 448 oop watermassas binne die grense van Kijif, wat insluit die Dnjepr self, sy reservoirs en verskeie klein riviere, en talle natuurlike en kunsmatige mere. Dit beslaan 7 949 hektaar. Daar is ook 16 ontwikkelde strande en 35 ontspanningsterreine naby water. In sommige watermassas kan nie geswem word nie.

Volgens die evaluasie van die VN in 2011 is daar geen gevaar van natuurrampe in Kijif en sy metropolitaanse gebied nie.

 

'n Panoramiese uitsig oor die regteroewer van Kijif, waar die middestad geleë is (Mei 2011).

Klimaat

Kijif het 'n humiede kontinentale klimaat met warm somers (Köppen Dfb). Die warmste maande is Junie, Julie en Augustus, met gemiddelde temperature van 13,8 tot 24,8 °C. Die koudste maande is Desember, Januarie en Februarie, met gemiddelde temperature van -4,6 tot -1,1 °C.

Die hoogste temperatuur wat nog in die stad gemeet is, was 39,4 °C op 30 Julie 1936. Die koudste temperatuur was -32,9 °C op 11 Januarie 1951.

Volgens die amptelike registrasiestatistieke was daar in Julie 2013 altesaam 2 847 200 inwoners in Kijif.

Historiese bevolking

Volgens die Oekraïense sensus van 2001 was die inwonertal in dié jaar 2 611 300. Volgens die sensus was daar 1 393 000 (53,3%) vroue en 1 219 000 (46,7%) mans. In vergelyking met die vorige sensus van 1989 kan die neiging van veroudering in die land gesien word, terwyl dit in Kijif gedeeltelik gekeer is deur die invloei van migrante van 'n werkersouderdom. Sowat 1 069 700 mense het 'n hoër opvoeding gehad of hulle sekondêre opvoeding voltooi: 'n aansienlike toename van 21,7% sedert 1989.

Etniese samestelling

Volgens die sensusdata van 2001 het mense van meer as 130 nasionaliteite en etniese groepe in Kijif gewoon. Oekraïners was die meeste teen 2 110 800 mense, of 82,2% van die inwoners. Russe het 337 300 (13,1%), uitgemaak, Jode 17 900 (0,7%), Belarusse 16 500 (0,6%), Pole 6 900 (0,3%), Armeniërs 4 900 (0,2%), Azerbeidjanners 2 600 (0,1%), Tatare 2 500 (0,1%), Georgiërs 2 400 (0,1%) en Moldowiërs 1 900 (0,1%).

Volgens 'n studie van 2015 deur die International Republican Institute van Amerika was 94% van Kijif se inwoners etniese Oekraïners en 5% etniese Russe. Die meeste van die stad se nie-Slawiese inwoners was Tatare, volke van die Kaukasus en ander volke van die voormalige Sowjetunie.

Taal

Oekraïens en Russies word albei algemeen in die stad gepraat; sowat 75% van Kijif se inwoners het in die sensus van 2001 Oekraïens as hulle moedertaal aangegee en sowat 25% Russies. Volgens 'n opname in 2006 word Oekraïens in 23% van Kijifse huise gepraat, Russies in 52% en albei in 24%.

Jode

Die Jode van Kijif word in 'n brief uit die 10de eeu die eerste keer genoem. Die Joodse bevolking het tot in die 19de eeu relatief klein gebly. 'n Reeks pogroms is in 1882 uitgevoer en nog een in 1905. Aan die vooraand van die Eerste Wêreldoorlog was die stad se Joodse bevolking meer as 81 000. In 1939 was daar sowat 224 000 Jode in Kijif, van wie sommige uit die stad gevlug het voor die Duitse inval van die Sowjetunie, wat in Junie 1941 begin het. Op 29 en 30 September 1941 is byna 34 000 Kijifse Jode by Babi Jar vermoor.

Jode het aan die einde van die oorlog na Kijif begin terugkeer, maar in September 1945 was daar nog 'n pogrom. In die 21ste eeu het die stad se Joodse inwoners sowat 20 000 getel. Daar is twee groot sinagoges in Kijif.

 

'n Panoramiese uitsig oor Podil, een van Kijif se sentrale woonbuurte.

Die moderne Kijif is 'n mengsel van oud (sowat 70% van meer as duisend geboue wat van 1907 tot 1914 gebou is, het bewaar gebly) en nuut, wat te sien is in van die argitektuur tot die winkels en die mense self. Toe die hoofstad van Sowjet-Oekraïne van Charkif na Kijif geskuif is, is baie nuwe geboue gebou om die stad die "prag en praal" van 'n hoofstad te gee.

Te midde van 'n vinnige bevolkingsaanwas tussen die 1970's en die middel 1990's het die stad ná die millenniumwisseling bestendig bly groei. Intussen het die uitbreiding van die stad afgeneem en die bevolkingsdigtheid van die voorstede toegeneem. Die duurste eiendom is in die gebiede Petsjersk en Chresjtsjatik. Dit is ook prestigeryk om eiendom te besit in die nuut geboude geboue in die buurte Charkifski of Obolon aan die Dnjepr.

Oekraïne se onafhanklikheid met die eeuwisseling het ook ander veranderings ingelui. Woonkomplekse in 'n Westerse styl, moderne nagklubs, deftige restaurante en luuksehotels het hulle deure in die middestad oopgemaak. Nog belangriker is dat Oekraïne ná die verslapping van visumregulasies in 2005 'n toptoeristeattraksie vol nuwe moontlikhede geword het. Die middestad is skoongemaak en geboue is herstel en oorversier. Baie historiese gebiede het gewilde handelsplekke geword waar 'n mens Oekraïense kuns, godsdiensitems, boeke, speletjies en juwele kan koop.

Op die VN se Klimaatsveranderingskonferensie van 2009 was Kijif die enigste stad van die Gemenebes van Onafhanklike State wat die Europese TOP30-groenstadindeks gehaal het (in die 30ste plek).

 

Kijif se bekendste historiese argitektuurkomplekse is die Sint Sofia-katedraal en die Kijifse Petsjersk-lawra (Grotkloosters), wat deur Unesco as wêrelderfenisgebiede beskou word. Noemenswaardige historiese landmerke sluit in die Marijinski-paleis (ontwerp en gebou van 1745 tot 1752, en herbou in 1870) en verskeie kerke van die Oosters-Ortodokse Kerk.

Een van Kijif se makliks herkenbare landmerke is die uiters sigbare reusestandbeeld Moeder Moederland van titaan wat aan die regteroewer van die Dnjepr staan, by die Nasionale Museum van die Geskiedenis van Oekraïne in die Tweede Wêreldoorlog. Onder die stad se bekendste monumente tel Michail Mikesjin se standbeeld van Bohdan Chmelnitski op sy perd naby die Sint Sofia-katedraal, die een van Wladimir die Grote (sint Wladimir), wat Kiëf-Roes gekersten het, op Sint Wladimir-heuwel en die een vir Ki, Sjtsjek, Chorif en Libid, die legendariese stigters van die stad. Op Onafhanklikheidsplein in die middestad pryk twee monumente: een van die historiese beskermer van Kijif, die aartsengel Migael, bo 'n rekonstruksie van een van die ou stadspoorte; en 'n moderne uitvinding, die beskermingsgodin Berehinia, op 'n hoë pilaar.

• Argitektoniese en historiese monumente van Kijif
•  
  Die Goue Poort.
•  
  Die Sint Sofia-katedraal.
•  
  Die Sint Migael-gouekoepelklooster.
•  
  Die Klooster van die Voorspraak.
•  
  Die Sint Andreas-kerk.
•  
  Die Marijinski-paleis.

• (uk) Amptelike webtuiste

• Wiki Afrikaans  Wiki Commons het meer media in die kategorie Kijif.
• (en) Toerisme-inligting oor Kijif op Wikivoyage

•   Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik uit die Engelse Wiki vertaal.

Deelgebiede van Oekraïne
Oblaste  Charkif • Cherson • Chmelnitski • Dnipropetrofsk • Donetsk • Iwano-Frankifsk • Loehansk • Lwif • Mikolajif • Odesa • Kijif • Kirowohrad • Poltawa • Riwne • Zaporizjzja • Zjitomir • Soemi • Ternopil • Transkarpatië • Tsjerkasi • Tsjernihif • Tsjerniftsi • Winnitsja • Wolhin  Outonome republiek  Krim Munisipaliteite  Kijif • Sewastopol