Kalligrafie

Kalligrafie strek van funksionele inskripsies met die hand tot sierskrif waar die letters soms moeilik leesbaar is.

 

Die belangrikste instrumente vir kalligrafie is ’n pen, gewoonlik met ’n breë punt, of ’n kwas. Ink het gewoonlik ’n waterbasis en is maklik vloeibaar. Papier van goeie gehalte sal skoner lyne tot gevolg hê.

In die Middeleeue het godsdienstige geskrifte sekere eienskappe gehad, soos dat ’n hoofstuk of boek met ’n besonderse sierskrifletter begin is. Westerse kalligrafie het, nes Sjinese of Arabiese skoonskrif, streng reëls en vormes. Elke letter se lyne is (en word soms steeds) in ’n spesifieke volgorde getrek.

In kloosters veral is skoonskrif vir godsdienstige tekste gebruik en hulle het die tradisie bewaar tydens die 4de en 5de eeu toe die Romeinse Ryk geval en Europa die Donkereeue betree het.

Later het verskeie spesifieke soorte kalligrafie ontstaan, soos Goties, Romaans, Karolies, Beneventaans ens.

Ná die uitvinding van die boekdrukkuns het dié soort kuns geleidelik in onguns geraak, maar sedert 1850 het die belangstelling in kalligrafie herleef. Dit is eers net as stokperdjie beoefen, maar later het dit in ’n selfstandige kunsvorm ontwikkel.

• Wiki Afrikaans  Wiki Commons het meer media in die kategorie Kalligrafie.