Ismail Mahomed

Hy het sy skoolloopbaan daar voltooi en gekwalifiseer as 'n prokureur, maar was egter van die Pretoria Balie uitgesluit, omdat slegs blankes destyds toegelaat was.

In 1991, ná die ontbanning van die African National Congress, was hy die eerste nie-blanke persoon in Suid-Afrika se geskiedenis om 'n permanente regter van die Hooggeregshof te word.

Mahomed het 'n groot bydrae in afgeleë gebiede gelewer, waar hy landelike gemeenskappe teen apartheidswette verteenwoordig het. Hy was nie, as 'n Indiër, toegelaat om in hotelle of in sekere provinsies soos die Oranje-Vrystaat te bly nie, en moes dikwels groot afstande reis om akkommodasie te vind.

Verslae toon dat Ismail Mahomed tussen 1975 en 1991 meer as enigiemand anders gedoen het om administratiefreg in Suid-Afrika te vorm. In Oktober 1996 is hy deur die Regsdienskommissie aangestel as die eerste Hoofregter van die nuwe demokratiese Suid-Afrika. Hy het ook die posisie van adjunkpresident van die Konstitusionele Hof vervul.

In Augustus 1999 het hy ge-oordeel oor die Patricia de Lille-saak, toe die ANC haar aangekla het van wangedrag in die Parlement. Hy het haar skorsing verwerp en die noodsaaklikheid vir onafhanklikheid van die regestelsel en die regering beklemtoon.

Hy was ook Regter van die Appèlhof en gesamentlik verantwoordelik vir 'n nuwe geregtelike gedragskode. Hy was instrumenteel in die opstel van die voorstel vir 'n dissiplinêre meganisme vir regters. Ismail Mahomed het ook as Hoofregter van Namibië gedien nadat hy Hoofregter van Suid-Afrika geword het.

Ismail Mahomed het op die ouderdom van 68 aan pankreakanker gesterf.

Justice Mahomed-straat (voorheen bekend as Walker-/Charlesstraat) in Pretoria is in 2012 na hom genoem.