Gefasiliteerde Kommunikasie

Gefasiliteerde kommunikasie (GK) (ook bekend as gesteunde tik of hand aan hand tik) is 'n wetenskaplik gediskrediteerde tegniek wat poog om mense met outisme of ander kommunikasiegestremdhede se nie-verbale kommunikasie te ondersteun. Die fasiliteerder lei die arm of hand van die gestremde persoon en probeer hulle help om op 'n sleutelbord of ander toestel te tik.

Daar is 'n wye ooreenkoms in die wetenskaplike gemeenskap en onder organisasies vir voorstanders van gestremdhede dat GK 'n pseudowetenskap is. Navorsing dui daarop dat die fasiliteerder die bron is van die boodskappe wat deur GK verkry word, eerder as die gestremde persoon. Die fasiliteerder kan glo dat hy nie die bron van die boodskappe is nie weens die idiomotoriese effek, wat dieselfde effek is as wat met 'n Ouija-bord gebeur. Uit studies is daar konstant gevind dat GK nie in staat is om die regte antwoord op selfs eenvoudige vrae te lewer as die fasiliteerder nie die antwoorde op die vrae ken nie (soos om die pasiënt, maar nie die fasiliteerder 'n voorwerp te wys). Boonop is daar in talle gevalle aanvaar dat gestremde persone 'n samehangende boodskap tik terwyl die pasiënt se oë toegemaak is, of terwyl hulle wegkyk of geen belangstelling in die sleutelbord toon nie.

Gefasiliteerde kommunikasie word "die mees wetenskaplik gediskrediteerde ingryping in al die ontwikkelingsgestremdhede" genoem. Sommige promotors van die tegniek het beweer dat GK nie duidelik weerlê kan word nie omdat 'n onderwerp vertroue in 'n toetsomgewing kan verloor. Daar bestaan egter 'n wetenskaplike konsensus dat gefasiliteerde kommunikasie nie 'n geldige kommunikasietegniek is nie, en die gebruik daarvan word sterk ontmoedig deur die meeste organisasies vir professionele spraak- en taalgestremdhede. Daar is 'n groot aantal vals beskuldigings van misbruik gemaak deur gefasiliteerde kommunikasie.

Gefasiliteerde kommunikasie word bevorder as 'n manier om mense met ernstige kommunikasiegestremdhede te help om letters op 'n alfabetbord, sleutelbord of ander toestel aan te dui, sodat hulle onafhanklik kan kommunikeer. Dit word ook "ondersteunende tik", "progressiewe kinestetiese terugvoer", en "verbetering van geskrewe uitsette" genoem. Dit hou verband met die "vinnige aanwysingsmetode", ook bekend as "informatiewe aanwysing", wat ook geen bewyse van effektiwiteit het nie.

Die persoon met gestremdhede, wat dikwels nie op spraak kan staatmaak om te kommunikeer nie, word die kommunikasievennoot genoem, terwyl die persoon wat hul arm hou die fasiliteerder genoem word. Die fasiliteerder hou of raak aan die kommunikasievennoot se elmboog, pols, hand, mou of ander liggaamsdele terwyl die kommunikasievennoot na letters van die alfabet op 'n sleutelbord of ander toestel wys.

Voorstanders van GK beweer dat die rede waarom mense met outisme nie doeltreffend kan kommunikeer nie motoriese kwessies soos apraxia behels en dat hulle "nie vertroue in hul vermoëns het nie" maar dat fisiese ondersteuning hulle help om hierdie beperking te oorkom. Hierdie eis word egter nie gestaaf nie. Navorsing dui aan dat nie-verbale outistiek weens intellektuele gestremdheid nie kan kommunikeer nie.

Die fasiliteerder word uitgebeeld as iemand wat die pasiënt help om na letters te verwys, om onwillekeurige armbewegings te beheer, foute te vermy, beweging te inisieer, verbale aanwysings te gee en morele ondersteuning te gee. Daar word ook beweer dat die fasiliteerder in die kommunikasievermoë van die pasiënt moet glo.

Die voormalige fasiliteerder Janyce Boynton, wat die tegniek verwerp het nadat sy aan dubbelblinde proewe deelgeneem het, het later berig dat haar opleiding as vanselfsprekend aanvaar het dat die proses werk, en dat die kompleksiteit van fasilitering dit moeilik gemaak het om te besef dat boodskappe uit haar verwagtinge kom en nie van haar pasiënte nie:

"As jy fasiliteer, word jy so afgelei deur ander dinge. Jy voer gesprekke, vra en beantwoord vrae, probeer om na die persoon te kyk om te kyk of hy na die sleutelbord kyk. ... Jou brein is so besig dat jy uit die oog verloor wat met jou hand aangaan ... dit is wat dit laat voel asof dit werk, want hoe meer jy dit oefen, hoe meer voel die bewegings regtig vloeiend."

Scott Lilienfeld, die Dobbs-professor in sielkunde aan die Emory-universiteit vermaan beoefenaars van geestesgesondheidspraktyk in The Neuroethics Blog om nie hul "epistemiese pligte te ignoreer nie en die verantwoordelikhede te onthou om na akkurate kennis oor die wêreld te streef", en het geskryf:

"Uiteindelik wou die voorstanders van gefasiliteerde kommunikasie individue met outisme help. Maar die gefasiliteerde kommunikasie-tragedie leer ons dat goeie bedoelings nie voldoende is nie. Goeie bedoelings gekoppel aan growwe onakkurate kennis en die afwesigheid van 'n selfkritiese ingesteldheid kan rampspoedig wees. Hierdie tragedie leer ons ook dat professionele persone wie nie hul epistemiese pligte nakom nie ernstige kwaad kan doen sonder om van plan te wees om dit te doen nie."

Die gefasiliteerde kommunikasie-beweging kan teruggevoer word na die sestigerjare in Denemarke, maar hulle kon nie daar slaag nie as gevolg van 'n gebrek aan wetenskaplike bewyse. Dit het in die 1970's in Australië gewild geword grootliks as gevolg van die pogings van die spesiale opvoeder Rosemary Crossley. Dit is in die laat 1980's in die Verenigde State van Amerika gewild gemaak deur Arthur Schawlow en Douglas Biklen. GK het ook aandag geniet in Asië en Europa.

Vroeë gebruikers van gefasiliteerde kommunikasie het dit geprys vir die oënskynlike eenvoudigheid. Dit is bevorder as 'n "onderrigstrategie" wat nie objektiewe evaluering of noukeurige monitering vereis het nie. Reeds in 1991 het meer as 40 eweknie-geëvalueerde studies egter nie net daarin nie geslaag om die doeltreffendheid van GK te demonstreer nie, maar het aangedui dat enige gerapporteerde suksesse te danke was aan die invloed van die fasiliteerder. Hierdie invloed word meestal aan nie-bewuste bewegings (Idiomotoriese effek) toegeskryf, en daar word gemeen dat fasiliteerders regtig nie bewus is daarvan dat hulle die kommunikasie beheer nie.

Outeurskap van boodskappe

Praktisyns van die tegniek het gemeld dat mense met gestremdhede onverwags hoë geletterdheidsgrade gehad het, ondanks die feit dat hulle nie-verbale, ongeletterde en onbevoeg is om meer as basiese lewensvaardighede aan te leer. Hulle het gesê dat GK die gedagtes en gevoelens van matig tot ernstig gestremde persone wat op tradisionele maniere ontoeganklik was, ontsluit.

Outisme

Ondanks bewerings van voorstanders dat outisme 'n motoriese beheersing- en emosionele (dws vertroue) probleem is wat oorkom kan word met fisiese ondersteuning, word outisme op akademiese en kliniese terreine aanvaar as 'n neurologiese probleem wat dikwels gepaard gaan met intellektuele gestremdhede. 'n Kernkenmerk van outisme is ernstige kommunikasieprobleme wat nie oorkom kan word bloot deur iemand anders se hand vas te hou nie. Fasiliteerders verwerp objektiewe gegewens en gebruik openbare opinie en kwalitatiewe studies om die doeltreffendheid van GK te bevorder, ondanks 'n lang geskiedenis van outisme-navorsing.

Ondanks die onwilligheid van die GK-gemeenskap om aan die toetsing deel te neem, het navorsers buite die gemeenskap blinde eksperimente opgestel om te bepaal wie die kommunikasie doen. Sommige van die toetse is uitgevoer as 'n direkte reaksie op sake rakende die aantygings van seksuele misbruik wat gemaak is deur middel van gefasiliteerde kommunikasie teen ouers, onderwysers en versorgers van persone met gestremdhede.

'n Aantal gekontroleerde evaluerings is egter ook gedoen deur klinici, navorsers en programadministrateurs wat die gebruik van GK oorweeg het, maar 'n objektiewe, empiriese basis wou hê om te besluit watter rol, indien enige, GK in hul programme sou speel.

Teen 2005 is meer as 50 gekontroleerde studies en blinde toetse gedoen, benewens talle gekontroleerde toetse wat in regsgevalle uitgevoer is. Die studies het deurgaans "sonder twyfel" getoon dat die boodskappe wat deur middel van gefasiliteerde kommunikasie verkry is, deur die fasiliteerders en nie hul kommunikasievennote beheer word nie.

Die oorgrote meerderheid bewyse dui nou daarop dat gefasiliteerde kommunikasie nie wetenskaplik geldig is nie. Hierdie inligting het egter nie baie individue verhinder om hierdie tegniek onder verskillende omstandighede te gebruik nie en het ook gepleit vir die doeltreffendheid daarvan.

Daar was gevalle waar gefasiliteerde kommunikasie bewerings van seksuele of fisieke mishandeling tot gevolg gehad het. Dikwels is die beweerde mishandeling seksueel en bevat dit "uitgebreide, eksplisiete, pornografiese besonderhede."

In 1993 het die dokumentêre film "Prisoners of Silence" op die program Frontline (uitgesaai op PBS) die verhaal bevat van Gerry Gherardi van Noord-Carolina wat deur GK-gegenereerde boodskappe beskuldig word van die seksuele mishandeling van sy seun. Ondanks betogings oor onskuld, was Gherardi gedwing om ses maande weg van sy huis af te bly. Die aanklagte is van die hand gewys toe die hof-bevele met dubbele blinde toetse getoon het dat Gherardi se seun nie kon skryf nie. In dieselfde jaar het Bernard Rimland, 'n navorsingsielkundige wat die outisme-navorsingsinstituut van San Diego gestig het, in 'n New York Times-artikel berig dat hy geweet het van ongeveer 25 gevalle waar gesinne beskuldig word deur gefasiliteerde kommunikasie van seksueel mishandeling van hul kinders.

Teen 1995 was daar 60 bekende sake, met baie ander wat afgehandel is sonder om die publieke sigbaarheid te bereik. Sedertdien het die aantal sake toe geneem. Benewens die beskuldigings van seksuele mishandeling, het fasiliteerders volgens berigte verlief geraak op hul kommunikasievennote, en op vertroue op GK vir toestemming, het hulle seksuele, fisiese kontak met mense in hul sorg begin, wat ernstige etiese en wetlike probleme opgewek het.

Fasiliteerde kommunikasie het sy weg na Suid-Afrika gevind. In die akademiese kringe, byvoorbeeld:

• In 2019 het die Sentrum vir Aanvullende en Alternatiewe Kommunikasie van die Universiteit van Pretoria 'n "Handleiding vir Aanvullende en Alternatiewe Kommunikasiehulpbronne" verkoop. Dit sluit 'n gedeelte oor gefasiliteerde kommunikasie in.

Privaat organisasies bied ook hierdie behandeling aan, byvoorbeeld:

• Die private organisasie, Star Academy, noem gefasiliteerde kommunikasie en alternatiewe en aanvullende kommunikasie as 'n sterk onderdeel van die behandeling by Star, spesifiek vir kinders en adolessente wat vokale beperkings het. Star is gekoppel aan beide die Raad vir Sertifisering van Gedragsintervensies (Behavioral Intervention Certification Council) en die Sentrum vir Outisme en Verwante Versteurings (Center for Autism and Related Disorders), albei in Amerika.

Suid-Afrikaners is ook betrokke by regstryde as gevolg van gefasiliteerde kommunikasie, byvoorbeeld:

• In 2007 is 'n Suid-Afrikaanse man, Julian Wendrow (wie in Michigan in die VSA woon), 80 dae tronk toe gestuur nadat 'n assistent van 'n skoolonderwyser met behulp van gefasiliteerde kommunikasie Wendrow se dogter, Aislinn, se vingers op 'n rekenaartoetsbord gedruk het om 'n beskuldiging van verkragting uit te spel. Die dogter het 'n liggaamlike ondersoek ondergaan wat uiteindelik geen bewys van mishandeling gevind het nie. Hy het 'n skikking van R15 miljoen van die polisie in Michigan gekry.

• Outisme