Ernst Ruska

Die helfte van die Nobelprys vir Fisika is in 1986 aan hom toegeken (die ander helfte is deur Heinrich Rohrer en Gerd Binnig gedeel).

Ruska het gedurende 1925 tot 1927 aan die Tegniese Universiteit van München gestudeer en toe ingeskryf aan die Tegniese Universiteit in Berlyn. Omstreeks dié tyd het sy studies 'n aanvang geneem, wat sou lei tot die uitvinding van die elektronmikroskoop.

Die mate waarin 'n optiese mikroskoop lig kon werp op die detail, of die detail wat 'n uiters vergrote voorwerp kon voortbring, was beperk deur die golflengtes van die ligstroke wat gebruik is om die voorwerp te beskou. Aangesien dit in die 1920's vasgestel is dat elektrone die eienskappe van golwe besit, maar wat omtrent 100 000 keer korter as dié van lig is, het Ruska gepostuleer dat indien elektrone op dieselfde wyse as lig op 'n voorwerp gefokus kon word, die elektrone teen uiters hoë vergrotings groter detail (dit sou groter oplossingsvermoë hê) as konvensionele ligmikroskope sou bied.

In 1931 het hy die eerste elektronlens gebou, 'n elektromagneet wat 'n strook elektrone kon fokus net soos 'n lens 'n strook lig fokus. Deur gebruikmaking van verskeie van dié lense in 'n reeks, het Ruska in 1933 die eerste elektronmikroskoop ontwerp. In sy instrument beweeg elektrone deur 'n baie dun skyf van die voorwerp wat bestudeer word, en word die elektrone dan gedeflekteer op fotografiese film of op 'n fluoressent skerm, welke 'n beeld produseer wat baie vergroot mag wees.

Ruska het in 1937 by Siemens-Reiniger-Werke AG as 'n navorsingsingenieur aangesluit, en in 1939 het die maatskappy sy eerste kommersiële elektronmikroskoop bekendgestel wat op Ruska se uitvindings gebaseer was. Ruska het tot 1955 by Siemens navorsing gedoen, en daarna van 1955 tot 1972 as direkteur van die Instituut vir Elektronmikroskopie van die Fritz Haber Instituut gedien. Hy was ook 'n professor aan die Tegniese Universiteit van Wes-Berlyn.

• Elektronmikroskopie