Arthur Barlow: Suid-Afrikaanse politikus

Hy was die seun van Alfred Barlow, wat 'n lid was van die Oranje-Vrystaat se Volksraad en eienaar-redakteur van The Friend in Bloemfontein. Hy begin sy loopbaan as verslaggewer by The Friend en word op 23 'n ruk lank die koerant se redakteur. As vlymskerp politieke verslaggewer was hy heelwat later ook redakteur van die Sunday Express en Daily Express in Johannesburg en die stigter van Arthur Barlow's Weekly. Hy was betrokke by verskeie uitgewerye en dukkerye. In sy vroeë dertigerjare tree hy toe tot die Wetgewende Vergadering van die Oranje-Vrystaat-Kolonie en bly jare lank 'n omstrede politieke figuur.

In 1921 tree hy toe tot die Volksraad toe hy as Arbeider-L.V. vir die kiesafdeling Bloemfontein-Noord verkies word. Hy werk nou saam met genl. J.B.M. Hertzog se Nasionale Party. In 1925 bring hy 'n mosie, wat die Parlement aanvaar het, dat geen verdere Britse titels aan Suid-Afrikaanse burgers toegeken moet word nie. Hy verlaat die Parlement van 1929 tot 1943 se verkiesing en tree 'n tyd lank op as persgalery-kommentator.

In 1943 keer hy terug na die Volksraad as die Verenigde Party se L.V. vir Johannesburg-Hospitaal. Die V.P.-leier, adv. J.G.N. Strauss skort hom en enkele ander L.V.'s egter in 1953 omdat hulle 'n kompromis met die regering oor die Kleurlingstemregvraagstuk voorgestel het. Hy sluit hom aan by Bailey Bekker se Nasionale Konserwatiewe Party, maar bly net tot en met die 1958-verkiesing L.V.

In 1957 het die Parlement Barlow se Wysigingswetsontwerp op Vlae aanvaar wat die amptelike gebruik van die Union Jack in die Unie van Suid-Afrika afgeskaf het.

Hy het sy pennevrug gepubliseer in die boek Almost in confidence (1952) en That we may tread safely (1960).

Helen Suzman, wat ses jaar ná Barlow die Verenigde Party verlaat het, hy om sy regse opvattings, sy om haar linkse opvattings, beskryf Barlow in haar outobiografie, In no uncertain terms, as 'n "thoroughly objectionable man" en 'n "bose ou leuenaar wat, ten einde sy standpunte te staaf, voortdurend verregaande stellings aangehaal het, na bewering gemaak deur belangrike, oorlede mense, soos genl. Jan Smuts". Suzman vertel nadat Barlow uit die Verenigde Party geskors is, het hy dikwels opgemerk wanneer sy 'n opmerking gemaak het terwyl hy gepraat het: "Dis weer die dame van Litaue." Sy sê sy was nie soseer besorg oor sy anti-Semitiese belediging nie, hoewel sy trouens een geslag verwyder was van haar Joodse voorouers uit Oos-Europa. "Wat my wel gepla het, was dat hy altyd dié woorde uitgevee het uit die parlementêre rekord Hansard, wat L.V.'s onder oë gekry het om taalfoute en herhalings reg te stel voor dit gepubliseer is, maar waaraan hulle nie veranderings kon aanbring nie.

Sy het hom eendag in die Parlement se gang trompop geloop en gedreig as hy nie ophou met sy aanmerkings nie, sou sy verseker dat die pers daarvan te hore kom, wat sy Joodse kiesers aanstoot sou gee en dat sy hom by die Speaker sou verkla omdat hy met die parlementêre rekord gepeuter het. Hy het dit volgens Suzman nooit weer gedoen nie.

Suzman het die "aaklige ou man" in eie munt terugbetaal toe hy eendag in 'n toespraak die hoë moordsyfer in sy kiesafdeling betreur het. Suzman skryf: "Ek het net ná hom gepraat en vir die Huis gesê dat as hy dit ooit sou waag om sy voete in sy kiesafdeling te sit, die moordsyfer met een sou toeneem – 'n opmerking wat hartlike 'hoor-hoors' van die lede uitgelok het."

• 1952. Almost in Confidence. Johannesburg: Juta & Co.
• 1960. That we may tread Safely. Cape Town: Tafelberg.

• Hotz, L.: Barlow, Arthur Godfrey. In: Potgieter, D. J. (red.). 1970. Standard Encyclopaedia of Southern Africa (Vol. II). Cape Town: Nasionale Opvoedkundige Uitgewery Ltd., pp. 178-179.
• Suzman, Helen. 1993. In no uncertain terms. London: Sinclair-Stevenson.