Arnold Meiring

Arnoldus (Arnold) Mauritius Meiring (Graaff-Reinet, 21 Mei 1906 – Pretoria, 12 Februarie 1984) was 'n predikant in die Nederduitse Gereformeerde Kerk en moderator van die Transvaalse Sinode van 1957 en 1961.

Meiring was 'n naamgenoot van die stamvader van die Meirings in Suid-Afrika, Arnoldus Mauritius Meiring, wat in 1743 na Suid-Afrika gekom het om eerste predikant van die NG gemeente Tulbagh, destyds "Roodezandskerk in 't Land van Waveren", te word. Meiring is op Graaff-Reinet gebore waar sy vader, ds. Pieter Gerhardus Jacobus Meiring, leraar was. Sy moeder was die jongste van die sewe Louw-susters van Laborie by die Paarl wat almal predikantsvroue geword het. Die gesin verhuis in 1907 na die Paarl. Hy lê sy matriekeksamen in Rondebosch aan die Hoër Seunskool af en behaal sy M.A.-graad aan die Universiteit van Kaapstad, in dieselfde voorstad. Aan die Kweekskool op Stellenbosch deurloop hy die vereiste kursus en gaan toe na die V.S.A. waar hy sy M.Th.-graad in 1931 aan Princeton behaal.

 

 

Aan die einde van dieselfde jaar word hy tot die bediening toegelaat as leraar van die NG gemeente Rondebosch, waar hy tot sy vader – wat dié gemeente saam met die redakteurskap van die Kerkbode behartig het – trou aan sy sy staan tot sy afsterwe in 1938. Ses maande later vertrek hy na die NG gemeente Johannesburg-Oos, die sogenaamde Irenekerk in Doornfontein, Johannesburg, wat eweneens vroeër deur sy vader bedien is en waar hy byna 13 jaar onvermoeid arbei. In September 1951 word hy ds. P.J. Viljoen se medeleraar op Heidelberg, Transvaal, waar sy oom aan moederskant, ds. A.J. Louw – soos ds. Viljoen, ’n vroeëre moderator van die Transvaalse Kerk – meer as 38 jaar lank predikant was. Sy laaste gemeente, Pretoria-Oos, bedien hy van 1961 tot hy op 21 Junie 1970 uittree.

Veral die drie Transvaalse gemeentes wat hy bearbei het, het weens hulle ligging en omstandighede besondere toerusting van die predikant vereis, maar aan Meiring het dit besondere geleenthede gebied en in almal het daar van hom ’n heilsame invloed uitgegaan. Op die breër kerklike gebied dien hy in ’n reeks belangrike kommissies. As voorsitter van die Sinodale Kommissie vir Openbare Sedelikheid in die Transvaal knoop hy en die sekretaris, ds. D.F.B. de Beer, jare lank ’n stryd teen maatskaplike euwels aan. Hul grootste oorwinning was die algehele verbod in 1949 op hondewedrenne en die gepaardgaande dobbelary. Hy was ook onder meer voorsitter van die Kuratorium van die Teologiese Fakulteit (Afdeling B) aan die Universiteit van Pretoria, van die Inligtingsburokommissie en lid van die Kommissie vir Kerklike Tydskrifte.

 

In 1951 en 1954 kies die Transvaalse Sinode hom tot assessor en in 1957 volg hy ds. C.B. Brink op as moderator. Dié amp beklee hy ook in die volgende Sinode (1961). Hy staan dus aan die spits van kerklike bedrywighede in die Transvaal tot die totstandkoming van die Algemene Sinode in 1962. Verskeie belangrike gebeure vind in dié tyd plaas, soos die naamsverandering van die Transvaalse Kerk (1957), die vorming van die gemeentes in Suid-Rhodesië, Noord-Rhodesië, Duits-Oos-Afrika en Kenia tot streeksinode van Transvaal (voorloper van die latere Sinode van Midde-Afrika) (1957), die Kerkvereniging (1962) en die omstrede Cottesloe-kerkeberaad (1961). Daar word gesê dit was te danke aan Meiring se kalmte, takt en nugterheid en die vriendelike hoflikheid waarmee hy teenoor alle mense opgetree het, dat daar weens Cottesloe nie ernstiger verdeeldheid en groter groepvorming in die Kerk ontstaan het nie. Hy het egter die besluite van die beraad agterna verwerp, ná hy tydens die beraad daarmee eens was, en is op die Transvaalse Sinode op 5 April 1961 in Pretoria met ’n skraal meerderheid van 9 stemme tot moderator herverkies. In 1959 verteenwoordig hy die kerk op ekumeniese byeenkomste in Europa, maar wys benoemings tot redakteur van die Kerkbode en hoofsekretaris van die Bybelgenootskap van die hand.

Die laaste 20 jaar ly hy aan Parkinsonsiekte, maar hy hou die siekte terug deur so aktief as moontlik by die kerklike lewe en werksaamhede ingeskakel te bly. Hy dien byvoorbeeld as ouderling van Suidoos-Pretoria en woon bidure en ander byeenkomste so gereeld hy kan by. Ondanks sy verswakkende gesondheid werk hy ook tot redelik kort voor sy dood as hospitaalarbeider. Miskien omdat die siekte hom nog groter insig in menslike swakheid gegee het, laat hy in dié tyd ’n paar boeke die lig sien, byvoorbeeld "’n Wandeling deur die Psalms".

Meiring is beskryf as "minsaam, innig vroom en toegewyd, hartlik en nederig, beskeie, liefdevol, hulpvaardig, eerlik en opreg".

Sy enigste seun is dr. P.G.J. Meiring, voormalige professor in die teologie en leraar in verskeie Pretoriase gemeentes.